Φέρ’ την Πίσω

Από YouTubers, σκηνοθέτες και σεναριογράφοι, οι αδελφοί Φιλίππου κάνουν και πάλι το τρόμο-θαύμα τους, αποδεικνύοντας και ξανά πόσο αγαπούν το είδος του τρόμου και πως κατανοούν αποτελεσματικά τους κώδικές του, αυτήν την φορά κατασκευάζοντας ένα φιλμ που βρίσκεται σε άμεσο διάλογο με την πιο μύχια κατάρα της θνητής μας ύπαρξης: την αδιάφευκτη θλίψη για τον θάνατο.

Σε αντίθεση με το «Μίλα μου» όπου εκεί ως πρότεροι δημιουργοί περιεχομένου φτιάχνουν μια ταινία για την – σε δεύτερη ανάγνωση – ψύχωση των νέων γενιών με κάθε νέο trend που φιγουράρει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το «Φέρ’ την Πίσω» είναι ένα horror που βρίσκει να ταυτιστεί με οποιονδήποτε έχει βιώσει έστω και μια φορά στη ζωή του κάποιας μορφής απώλεια. Εν προκειμένω, η υπόθεση ακολουθεί δυο ετεροθαλή αδέλφια τον Άντι (Μπάρατ) και την τυφλή αδελφή του Πάιπερ (Γουόνγκ) που μετά τον τραγικό θάνατο του πατέρα τους, δίδονται για φροντίδα στη Λόρα (Χόκινς), μια γυναίκα που επωμίζεται την ευθύνη να τους φιλοξενήσει ως ανάδοχη μητέρα, μέχρι τουλάχιστον ο Άντι να αναλάβει την κηδεμονία της αδελφής του σε λίγους μήνες όταν εκείνος γίνει 18. Τα πράγματα θα αρχίσουν να περιπλέκονται όταν η Λόρα αποκτήσει σταδιακά μια εμμονική σύνδεση με την Πάιπερ.

Το μεγάλο ατού των Φιλίππου είναι πως ξέρουν πως να σε κάνουν να αισθανθείς τρομακτικά άβολα, λες και μια αδιόρατη απειλή βρίσκεται κρεμασμένη πάνω από το κεφάλι σου και ανά πάσα στιγμή μπορεί να χάσεις τη ζωή σου, ακόμα χειρότερα κάποιο πρόσωπο πολύ προσφιλές σε εσένα μπορεί να χάσει τη δική του. Στη νέα τους ταινία αυτό αποτελεί τη βάση της ιστορίας, χτισμένη μεθοδικά καταπώς είναι πάνω στην οδύνη του χαμού.

Από άποψη σεναρίου ο Ντάνι Φιλίππου και ο συν-σεναριογράφος του Μπιλ Χίνζμαν ακολουθούν παραδοσιακά μονοπάτια αφήγησης δίχως ιδιαίτερες εκπλήξεις σε επίπεδο δικαιολόγησης των δράσεων και των πράξεων των χαρακτήρων, εμπλουτίζοντας όμως τον μύθο του τρόμου και διανθίζοντάς τον με μια σύγχρονη ματιά, ταιριαστή τόσο της ηλικίας τους, όσο και της επαγγελματικής τους πορείας και καριέρας.

Υπάρχει ένα λεπτομερές σχέδιο μέσω του οποίου ενεργούν οι πρωταγωνιστές, βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν, μια ιεροτελεστία που οφείλει να τηρήσει κανείς εάν θέλει η χαρά να επιστρέψει στη ζωή του. Πρόκειται για μια χαρά όχι δίχως τίμημα, αυτό που πληρώνει κανείς όταν αποφασίζει να διαπράξει την υπέρτατη ύβρη και να το μπει για λίγο στη θέση του όποιου «Θεού».

Όσα λιγότερα γνωρίζει κανείς για τούτη την ταινία τόσο το καλύτερο. Το «Φέρ’ την Πίσω» λειτουργεί τόσο καλά γιατί βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο φρικώδες ξάφνιασμα, εκείνο που δεν περιμένεις ότι θα συμβεί επειδή η ηθική αποστροφή που το συνοδεύει είναι σαρωτική. Αυτήν ακριβώς τη συνθήκη εξυπηρετεί και η παρουσία της Σάλι Χόκινς σε έναν από τους πιο (αν όχι τον πιο) κόντρα ρόλους της καριέρας της. Η Χόκινς είναι εδώ η απελπισία προσωποποιημένη, η οδύνη, το δηλητήριο και το σκοτάδι. Πρόκειται για μια ερμηνεία σαρωτική, από εκείνες που τείνουν να χαρακτηρίζουν πια τις γυναικείες παρουσίες στον κινηματογραφικό τρόμο και που δίχως αμφιβολία θα έφερναν τη Χόκινς στην πρώτη γραμμή την περίοδο των βραβεύσεων, αν ο χώρος αποφάσιζε να πάρει πλέον στα σοβαρά το είδος του horror.

Το «Φέρ’ την Πίσω» είναι μια ταινία που θα σε «χτυπήσει» κάπου βαθιά μέσα σου, όχι γιατί είναι τρομακτική (είναι, όμως δεν είναι αυτό ακριβώς το θέμα), αλλά γιατί θα σε κάνει να αναγνωρίσεις – λιγότερο ή περισσότερο – τον εαυτό σου στη θέση της πρωταγωνίστριας. Αν είχες την δυνατότητα να αντιστρέψεις την απώλεια, θα το έκανες;