Η Δίκη Ενός Σκύλου

Στην αρπαγμένη αλλοκοτιά που διάγουμε ένα disclaimer καλό είναι να σου βρίσκεται. Αγαπώ παθολογικά τους σκύλους. Ενίοτε, χωρίς μάλιστα καλά και σώνει «μεγάλα» θέματα, μου αρέσουν και οι ταινίες που τους έχουν πρωταγωνιστές τους. Ανά πάσα στιγμή βλέπω μια Λάσι, από τις πρώτες της MGM ακόμα καλύτερα, έναν Μάρλεϊ ή έναν… Μπετόβεν, ενώ με ένα «Hachiko» μπορεί να με μπερδέψει κανείς με τον πιο ευαίσθητο ανθρωπο του κόσμου. Και το έχει γυρίσει ο Λάσε Χάλστρομ, όπερ σημαίνει ενδέχεται να αγαπώ τους σκύλους παραπάνω από το σινεμά.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι διαβάζοντας ότι θα δω μια γαλλική (εντάξει, ελβετο-γαλλική) ταινία, ελληνικής θερινής διανομής, με καριέρα σε φεστιβάλ (Κάννες, Λοκάρνο – στο πρώτο πήρε και…Κυνο-Φοίνικα ο σκυλάκος), με θέμα έναν τετράποδο σε ανθρώπινο δικαστήριο και πρωταγωνίστρια την Λετισιά Ντος που αποφάσισε εδώ να κάνει και το σεναριοσκηνοθετικό της ντεμπούτο, ράγισα. Θέλω να πω αν μια ταινία φωνάζει «παίξτε με στην πλατφόρμα στις εκπαιδευτικές ταινίες για όλη την οικογένεια», θα πρέπει να ήταν τούτη. Ακόμα καλύτερα; Ας ήταν animation.

Σε γενικές γραμμές όχι (μόνο) γιατί θεωρώ ότι οι ταινίες οφείλουν κατά βάση να σκοπεύουν σε μια μείζονα θεματολογία ανθρωπίνων, αλλά και γιατί μια ταινία σαν και τούτη είναι de facto έργο σουρεαλιστικών παρεκκλίσεων και τρέμω όταν γενικώς και αορίστως καλλιτέχνες επιχειρούν σουρεαλισμό. Τούς βγαίνει κωμωδία, λίγο-πολύ τρελούτσικη, τούς βγαίνει ουμανισμός, ρανίδες διδαχής και αλλοκοτιές που δεν τολμούν να τις αφήσουν να οδηγήσουν σε πραγματικά παράξενα, ανοίκεια (άρα και μη εμπορικώς ελκυστικά) μονοπάτια. Τούτη εδώ «ζέχνει» εμπορική προσδοκία «γλυκιάς ταινίας με μήνυμα». Το μήνυμα εδώ, μάλλον, προκύπτει από την αληθινή ιστορία. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους σκύλους σαν πράγματα, οπότε η πρώτη επιτυχία της δικηγόρου είναι να αντιμετωπιστεί ο σκύλος σαν έμψυχο ον.

Και ενώ συμφωνείς, αφού είναι τοις πάσι γνωστό ότι οι σκύλοι σε συναισθηματικό επίπεδο είναι αυτό που ο μέσος ανθρώπινος όρος πρέπει να φιλοδοξεί να φτάσει, η πραγματεία του θέματος δεν είναι λόγος ταινίας. Η Ντος είναι σεμνή – και συμπαθέστατη – το κρατάει σε λιγότερο από 80 λεπτά το όλον (μην αρχίσεις να γαβγίζεις στην αίθουσα), βγάζει κάποιες σκηνές κεφιού και κωμικού ελιγμού, ο σκύλος είναι για…Φοίνικα, μεριάζεις κάθε -ηθικοπλαστική και αμετροεπέστατη- προσπάθεια να ειπωθεί μια φεμινιστική ιστορία παρενθετικά (προκύπτουσα από τον παραλληλισμό γυναίκας & σκύλου στο πατριαρχικό μάτι) και απομένεις με κάτι που δεν σου πάει η καρδιά να μηδενίσεις αλλά για το Θεό: Το live action σινεμά, αν πρόκειται τόσο να ξανοιχτεί από την θεματολογία ενδοανθρώπινης σύγκρουσης, τον κωμικό της αναστοχασμό ή την ψυχαγωγία, χρειάζεται μια θωρακισμένη σεναριακά ιστορία και μια προικισμένη (σε βαθμό ντελίριο) κινηματογράφηση. Εδώ υπάρχει μόνο καλή προαίρεση και χαριτωμενιά. Αυτό είναι ποστ στα σόσιαλ του 2010, είναι περιεχόμενο πλατφόρμας, είναι καθώς φαίνεται και κάτι για φεστιβάλ του 21^ου αιώνα, αλλά κινηματογράφος όπως (στενά μάλλον) τον καταλαβαίνω δεν είναι.