Tελευταίος Σταθμός Ροκαφόρτ

Η Λάουρα (Ναταλία Αζαχάρα) είναι μια νεαρή γυναίκα η οποία έχει μόλις πιάσει δουλειά στον σταθμό μετρό του Ροκαφόρτ. Πρόκειται για ένα ήσυχο μέρος, όπου φαινομενικά τίποτα δε συμβαίνει για να διαταράξει την ανιαρή ρουτίνα της νεοφερμένης υπαλλήλου. Ώσπου μια μέρα, ένας άνδρας θα πέσει στις ράγες του συρμού αφαιρώντας τη ζωή του, αφού πρώτα φροντίσει να προειδοποιήσει τη Λάουρα με μυστηριώδη λόγια. Σύντομα η Λάουρα θα πληροφορηθεί πως ο σταθμός αποτελεί επίκεντρο αστικού θρύλου, αφού πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει εκεί τη ζωή τους τα τελευταία 25 χρόνια. Αναζητώντας την αρχή του νήματος και απαντήσεις στην υπόθεση, θα γνωρίσει τον Ρομάν Αθπούρου (Χαβιέ Γκουτιέρεζ), έναν πρώην αστυνομικό και νυν συγγραφέα ο οποίος έχει ασχοληθεί εκτενώς με τους θανάτους που έλαβαν χώρα εκεί μέσα στα χρόνια.

Υπάρχουν κακές ταινίες τρόμου που τις βλέπεις και περνάς ευχάριστα. Μπορεί η πλοκή τους να μη βγάζει κανένα νόημα, η σκηνοθεσία να είναι άτεχνη, οι ηθοποιοί να παίζουν άσχημα, έχουν όμως κάτι πάνω τους που σε τραβάει, ειδικά αν είσαι λάτρης του είδους. Εκεί βασίζονται, άλλωστε, ολόκληρα franchises τρόμου που τραβούν από τα μαλλιά τις καλές ιδέες των πρώτων τους ταινιών, φτιάχνοντας δεκάδες αχρείαστα αλλά απολαυστικά σίκουελ που κάνουν γκελ στο νεανικό, κυρίως, κοινό. Αυτές οι ταινίες είναι αγαπησιάρικες επειδή δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά κι επειδή από πίσω κρύβονται άνθρωποι με αγάπη για το είδος και πάθος να πουν μια ιστορία. Το «Last Stop: Rocafort St.» δεν είναι μια από αυτές τις ταινίες.

Γιατί, δυστυχώς, υπάρχουν και κακές ταινίες τρόμου που απλά δε βλέπονται. Το σενάριό τους έχει συνοχή αλλά είναι γεμάτο κλισέ, με ιδέες δανεισμένες από καλύτερα φιλμ του παρελθόντος και εκτελεσμένες με τεμπελιά και μηδαμινή έμπνευση, η σκηνοθεσία τους είναι τηλεοπτικού επιπέδου και οι ερμηνείες απλά αδιάφορες. Συνήθως αυτές οι ταινίες παίρνουν τον εαυτό τους υπερβολικά στα σοβαρά, θεωρώντας πως θα αποτελέσουν το επόμενο μεγάλο hit του είδους. Αντίθετα, οι περισσότερες με δυσκολία παρακολουθούνται ως το τέλος, ακριβώς εξαιτίας της ανυπόφορης τάσης τους να ανακυκλώνουν μοτίβα που έχουμε δει ξανά και ξέρουμε ακριβώς πού θα οδηγήσουν. Το «Last Stop: Rocafort St.» είναι μια από αυτές τις ταινίες.

Αν και έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ανάλογες αρπαχτές και αθλιότητες μόνο από το Χόλιγουντ, εδώ οι Ισπανοί συνάδελφοι των εκεί σκηνοθετών καταφέρνουν να τους ξεπεράσουν. Μια σχολή που έχει δώσει στο παρελθόν λαμπρά δείγματα στο σινεμά τρόμου (και είδους γενικότερα), εδώ φανερώνει και την αδύναμη πλευρά της. Ο Luis Prieto, ο σκηνοθέτης της ταινίας, κάνει τη μία άστοχη επιλογή πίσω από την άλλη, τόσο σε αφηγηματικό όσο και σε αισθητικό επίπεδο, επιλέγοντας γωνίες λήψης που σκοπό έχουν να εντυπωσιάσουν το θεατή δίχως όμως να συνοδεύονται από ανάλογο περιεχόμενο και εισάγοντας στην πλοκή σκηνές ονείρων και εφιαλτών που δεν προωθούν καθόλου το μύθο.

Καθετί σε αυτήν την ταινία δίνει την αίσθηση της επανάληψης και της βιασύνης, ήδη από τα πρώτα δέκα λεπτά. Τα jump scares είναι κακοστημένα και προβλέψιμα, η σκιαγράφηση των χαρακτήρων επιφανειακή και τετριμμένη, οι ερμηνείες των ηθοποιών διεκπεραιωτικές. Ακόμα και ο έμπειρος Χαβιέ Γκουτιέρεζ, πρωταγωνιστής του «La Isla Minima» (2014), μιας από τις καλύτερες ισπανικές ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας, αδυνατεί να απογειώσει τον εντελώς ανιαρό ρόλο του, αυτόν ενός αστυνομικού με βεβαρυμένο παρελθόν, ο οποίος αναγκάζεται να έρθει αντιμέτωπος ξανά με αυτό, εξαιτίας της ενασχόλησης ενός νεότερου χαρακτήρα.

Δυστυχώς, οι λάτρεις των ισπανικών ταινιών είδους, οι οποίοι θα επισκεφθούν την αίθουσα περιμένοντας κάτι αντίστοιχο του «The Orphanage» (2007), για παράδειγμα, θα απογοητευθούν οικτρά. Το «Last Stop: Rocafort St.» είναι μια απαράδεκτη ταινία τρόμου που δεν έπρεπε καν να έχει βρει διανομή στις κινηματογραφικές αίθουσες, την στιγμή που πολύ καλύτερα φιλμ περιορίζονται στις διαστάσεις της μικρής οθόνης και στο streaming.