Θανάσιμη Πτήση

Ελαφρόμυαλη, κωμική περιπέτεια που απαρτίζεται από γαλόνια αίματος, άρτια χορογραφημένες σκηνές δράσης και έναν φορμαρισμένο Τζος Χάρτνετ που μοιάζει να απολαμβάνει την επιστροφή του στους πρωταγωνιστικούς ρόλους περισσότερο από εμάς και πολύ καλά κάνει.

Το σενάριο είναι τραβηγμένο από τα μαλλιά, ως είθισται δηλαδή σε ταινίες που ακολουθούν το μοτίβο του καταιγιστικά αιματοβαμμένου «Bullet Train» και που εδώ ο σκηνοθέτης Τζέιμς Μάντιγκαν ξεπατικώνει με περίσσιο θάρρος (ίσως και με θράσος), μεταφέροντας την πλοκή στους αιθέρες, γεγονός που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την ασφάλεια ενός αεροδρομίου που επιτρέπει την επιβίβαση μαχαιριών, όπλων και ενός ηλεκτρικού πριονιού σε ένα γιγαντιαίο, επιβατικό αεροπλάνο.

Ο Ρέγιες (Χάρτνετ) είναι ένας ξεπεσμένος, πρώην πράκτορας που ξοδεύει πλέον τη ζωή του στη Μπανγκόκ, πνίγοντας τον πόνο του στο αλκοόλ, μετά την κρίση ηθικής που υπέστη κατά τη διάρκεια μιας αποστολής, που τον έφερε ψηλά στη μαύρη λίστα της CIA. Όταν η Μπραντ (Σάκοφ), το πρώην αφεντικό του (και πρώην του γενικώς) τον καλέσει με την υπόσχεση της αποκατάστασης του ονόματός του, υπό την προϋπόθεση να την βοηθήσει να σταματήσει τη δράση ενός διαβόητου χάκερ, ο Ρέγιες θα αποδεχτεί με βαριά καρδιά την πρόκληση προκειμένου να κερδίσει τη ζωή του πίσω. Αυτό που δεν υπολογίζει είναι πως η πτήση είναι γεμάτη από επί πληρωμή δολοφόνους με έναν κοινό στόχο: τον αφανισμό του «Φαντάσματος».

Η «Θανάσιμη Πτήση» αποτελεί την καινούργια προσθήκη στο είδος της κωμωδίας δράσης με έντονο το στοιχείο της βίας, το οποίο μοιάζει να γνωρίζει άνθηση τα τελευταία χρόνια, με τη «Νοβοκαΐνη» να αποτελεί το πιο πρόσφατο παράδειγμα. Πρόκειται για ένα crowd- pleaser σινεμά από το οποίο αν ξέρεις τι να περιμένεις, περνάς καλά. Από την άλλη, η ταινία μοιάζει να είναι εξ’ ολοκλήρου στημένη γύρω από τις σκηνές δράσης της, γεγονός που χαντακώνει την εκάστοτε πλοκή, με τους σεναριογράφους να βολεύονται σε άλογες υποθέσεις και σεναριακές αποφάσεις που, οριακά, μοιάζουν να προκύπτουν την ίδια στιγμή του γυρίσματος.

Η ύπαρξη ενός τόσο σχηματικού σεναρίου, εγείρει ερωτήματα αναφορικά με την ίδια τη φύση της ταινίας και του είδους εν γένει. Γιατί κάποιος θεατής να μην αναζητήσει εν λόγω σκηνές δράσεις σε χορταστικά compilations στο διαδίκτυο; Γιατί να πρέπει να περάσει μιάμιση ώρα παρέα με μια ιστορία γραμμένη στο πόδι, προκειμένου να απολαύσει καλογυρισμένες, μεν, σεκάνς δράσης, αποκομμένες από οποιαδήποτε αίσθηση κινηματογραφικής αφήγησης δε;

Εν προκειμένω, ο Τζος Χάρτνετ είναι αυτός που «σώζει» τούτη την ταινία από την άμεση λήθη και αυτό γιατί καταφέρνει μέσα σε όλο αυτό το επιτηδευμένο χάος, να καταστήσει τον χαρακτήρα του συμπαθή, ακόμα και αν πρόκειται για την καρικατουρίστικη εκδοχή του τυπικού πράκτορα ξυλοφορτωτή.

Η ταινία πιθανά να κάνει γκελ στο κοινό που θέλει τις προβολές του καταιγιστικές και «ελαφρές», ιδιαίτερα στους θεατές που θέλουν να περάσουν μια άμυαλη βραδιά σε κάποιο θερινό. Ως προς αυτό, την διασκέδαση δηλαδή, η «Θανάσιμη Πτήση» αποτελεί την καλύτερη δυνατή επιλογή σε μια περίοδο που η απόδραση σε ένα όσο το δυνατόν λιγότερο σκεπτόμενο σινεμά, ίσως και να αποτελεί μια κάποια απάντηση στην πρόσκαιρη ανακούφιση που όλοι αναζητούμε.