Aγάπη = Τρέλα

Αν είχες αναρωτηθεί ποτέ πως θα ήταν το Pixar-ικό «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» σε live action ταινία, η απάντηση είναι πως θα ήταν σαν τη ρομαντική κωμωδία του Πάολο Τζενοβέζε, «Αγάπη = Τρέλα», μια συμπαθητική απόπειρα στο είδος της ιταλικής κομεντί, που όμως εξαντλεί σύντομα το εύρημα «ενδόμυχες σκέψεις σε κατάσταση ερωτικού παροξυσμού».

Η Λάρα καλεί τον Πιέρο στο σπίτι της για ποτό, φαγητό και ό,τι προκύψει. Αυτό που φαινομενικά μοιάζει σαν ένα πρώτο ραντεβού ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, καταλήγει τελικά σε πολυάριθμη μάζωξη, αφού τόσο οι ανδρικές σκέψεις του Πιέρο, όσο και οι γυναικείες της Λάρα, μετουσιώνονται σε προσωπικότητες που «κατοικούν» μέσα στο κεφάλι τους, υποδεικνύοντας κατά το δοκούν πως να συμπεριφερθούν και τι να πουν οι δυο πιθανοί εραστές, με ποικίλα αποτελέσματα και ευτράπελα.

Η ταινία του Τζενοβέζε είναι η κλασική, ανέμελη ταινία για το θερινό που αποφασίζεις να δεις για να γελάσει και λίγο το χειλάκι σου και σε αυτό μια χαρά τα καταφέρνει το «Αγάπη = Τρέλα», παρά το γεγονός πως τα σχεσιακά αστεία εδώ άλλοτε πετυχαίνουν τον στόχο τους και άλλοτε όχι. Πρόκειται ουσιαστικά για μια συνθήκη που περιστρέφεται γύρω από το πολύ σοβαρό (πεταλούδες στο στομάχι γαρ) πρώτο ραντεβού και ο Τζενοβέζε – μαζί με τις δυο συν-σεναριογράφους του – επιλέγουν να ελαφρύνουν λιγάκι το κλίμα με το twist των εσωτερικών σκέψεων οι οποίες προσδίδουν μια έξτρα χιουμοριστική νότα στην υπόθεση.

Ίσως και να μιλούσαμε για ένα πιο ταιριαστό, ακόμα και πιο κωμικό αποτέλεσμα, αν η ταινία ήταν μικρού ή έστω μεσαίου μήκους, αφού τότε η ιδέα των ομιλούντων συναισθημάτων δεν θα έδινε την αίσθηση πως «τεντώνει» έτσι ώστε να παραμείνει αστεία, κάτι που αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως έχει πάψει να ισχύει, από το δεύτερο μισό και μέχρι το τέλος της ταινίας, με το εύρημα να έχει πλέον «ξεφουσκώσει».

Εν προκειμένω η γλώσσα παίζει βασικό ρόλο στη ροή της πλοκής εδώ, αφού ο ρυθμός των ιταλικών είναι ταχύτατος κάτι που τουλάχιστον βοηθάει στους ζωηρούς διαλόγους των προσωποποιημένων συναισθημάτων υπό τη μορφή ατάκας, με την ταινία να διατηρεί την ισορροπία της ως προς την εναρμόνιση πολλών και διαφορετικών προσώπων εν είδει κινηματογραφικού ρομάντζου.

Υπάρχουν μερικές καλές στιγμές στην ταινία, όπως η σκηνή του οργασμού που ακροβατεί μεταξύ φαρσικής κωμωδίας και πραγματικά αστείας σύλληψης ως προς το τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό των συμμετεχόντων εκείνη την ιδιαίτερη στιγμή, αλλά γενικά το φιλμ κινείται σε ασφαλή μονοπάτια με ένα αρκετά επαναλαμβανόμενο, αφηγηματικά, μοτίβο που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια σε σεναριακές εκπλήξεις ή μη αναμενόμενα αποτελέσματα.

Το «Αγάπη = Τρέλα» είναι από τις τίμιες επιλογές της σεζόν που διανύουμε, αν δηλαδή σου αρέσουν τα πιο αντισυμβατικά love stories κυρίως ως προς τον τρόπο εξιστόρησης και λιγότερο σε επίπεδο περιεχομένου. Η α λα «Τα Μυαλά που Κουβαλάς» προσέγγιση δίνει το απαραίτητο πουσάρισμα για μια ανάλαφρα διασκεδαστική ταινία που σε θα σε κάνει να περάσεις καλά.