Λαμπυρίσματα

Φεστιβαλικά καμωμένο οικογενειακό δράμα που σώζεται από τη διάρκειά του και τις καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών, σεναριακά όμως δε γλιτώνει από την αυταρέσκεια της μιας και μοναδικής δραματικής ιδέας η οποία δεν πάει ποτέ πουθενά, έχοντας ως αποτέλεσμα μια ταινία που βολεύεται στις παρατεταμένες σιωπές και την αποκατάσταση των σχέσεων δίχως κανέναν απολύτως κόπο.

Η Ιζαμπέλ και ο σύντροφός της Νάτσο ζουν μια ήσυχη ζωή στην ισπανική ύπαιθρο, ανακαινίζοντας το εξοχικό τους με απώτερο σκοπό την ενοικίασή του σε τουρίστες κατά τη διάρκεια των διακοπών. Μια μέρα ο ερχομός της κόρης της Ιζαμπέλ, Μανταλέν, θα διαταράξει τη νηνεμία των ημερών, όταν ενημερώσει την μητέρα της πως ο πατέρας της και πρώην της Ιζαμπέλ, Ραμόν, είναι άρρωστος και χρειάζεται την βοήθειά της. Η Ιζαμπέλ θα πρέπει τώρα να προσπαθήσει να αποκαταστήσει τις σχέσεις της με τον Ραμόν, όχι μονάχα για την κόρη τους αλλά και για την ίδια.

Η Πιλάρ Παλομέρο σκηνοθετεί με καρτερικότητα και επιλεκτική σιγαλιά μια ιστορία της διπλανής πόρτας, που δεν ξεχωρίζει σε τίποτα από άλλες παρόμοιες ιστορίες, ίσως μονάχα στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το διαχρονικά βαρύ θέμα της θνητότητας και του αναπόφευκτου φευγιού μας από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Δραματουργικά οι οικογενειακές σχέσεις εξερευνώνται εδώ δίχως φορτισμένες, συγκινησιακά, σκηνές γεγονός που μπορεί να λειτουργεί για ένα μέρος της ταινίας, συνολικά όμως πρόκειται για μια ιστορία που στερείται των απαραίτητων συναισθηματικών αυξομειώσεων που κινητοποιούν τις δράσεις και τις αντιδράσεις των χαρακτήρων, ιδιαίτερα από τη στιγμή που θα περίμενε κανείς κάτι τέτοιο λόγω της «βαριάς» θεματικής του φιλμ.

Υπάρχουν στιγμές ποιητικής ομορφιάς που θα απολαύσει κάθε σινεφίλ, ιδιαίτερα όποιος ξέρει τι να περιμένει από ταινίες που έχουν κάνει το πέρασμά τους από τα κινηματογραφικά φεστιβάλ, όμως ακόμα κι αυτές χάνουν σε δυναμική όταν γίνονται ο σκηνοθετικός κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Από το cast ξεχωρίζει η Πατρίσια Λόπεζ Αρναϊθ στον ρόλο της Ιζαμπέλ, η οποία κέρδισε και το βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας στα βραβεία Goya, σαν άλλη ήρεμη παρουσία που συνενώνει τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές, με μια ερμηνεία υποδόριας δύναμης και διακριτικής αντιμετώπισης των δύσκολων καταστάσεων που πραγματεύεται η πλοκή. Ουσιαστικά πρόκειται για εκείνο το πρόσωπο γύρω από το οποίο «χτίζεται» η ιδέα της σχεσιακής επανασύνδεσης και της λειτουργικής εξομάλυνσης των προβλημάτων του παρελθόντος, με την Αρναϊθ να συγκεντρώνει όλη την συγκίνηση της ταινίας στην εκφραστικότητα του προσώπου της.

Συνολικά τα «Λαμπυρίσματα» είναι μια άνιση ταινία που ανά στιγμές μοιάζει μεγαλύτερη σε διάρκεια από ότι πραγματικά είναι, εξαιτίας του σεναρίου που μια παραπάνω φροντίδα τη σήκωνε. Όπως και να ‘χει όσοι αρέσκονται στα ανθρωποκεντρικά, οικογενειακά δράματα θα βρουν εδώ την ταινία τους.