Ας Αγαπηθούμε όσο Ζούμε

Γαλλική κομεντί για τον απρόσμενο έρωτα σε μεγαλύτερη ηλικία (δεν το βλέπουμε τόσο συχνά αυτό) αλλά και για ένα θέμα που παραμένει ταμπού στις μέρες μας, αποτελώντας εδώ βασική προϋπόθεση για την εξέλιξη μιας πλοκής, που όμως παρά την κεντρική της ιδέα μοιάζει να εγκλωβίζεται στις γνωστές χαριτωμενιές του γαλλικού σωρού που εισέρχεται στην ελληνική αγορά κάθε καλοκαίρι.

Μετά το εγκεφαλικό ο Τουσέν (Νταρμόν) αποφασίζει να ταξιδέψει μέχρι τη Γενεύη, εκεί όπου έχει επιλέξει να βάλει τέλος στη ζωή του με υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Το κάρμα όμως έχει άλλα σχέδια για εκείνον, όταν γνωρίσει στο τρένο τη Βικτουάρ (Λεμερσιέ) μια ιδιόρρυθμη θαυμάστριά του, που επισκέπτεται την κόρη της με αφορμή τον γάμο της. Οι δρόμοι των δυο τους θα διασταυρωθούν με τον πλέον αναπάντεχο τρόπο και θα διαπιστώσουν πως αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από εκείνα που τους χωρίζουν.

Αρχικά πρόκειται για ένα τόλμημα το γεγονός ότι ο Ζαν-Πιέρ Αμερί καταπιάνεται με ένα ζήτημα όπως αυτό της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας, το οποίο χρησιμοποιεί ως αφετηρία για τη ρομαντική κωμωδία του. Θα περίμενε κανείς πως πρόκειται για ασύμβατους όρους – κωμωδία και θάνατος – αν και πολλές φορές έχουμε δει πως το πιο αυθεντικό γέλιο έρχεται μέσα από τις πιο μαύρες καταστάσεις, συνεπώς παρά το σεναριακό της τσίγκλισμα η ταινία αποτελεί, τουλάχιστον, μια διαφορετική γαλλική πρόταση σε σχέση με όσες λοιπές έχουμε συνηθίσει κάθε χρόνο.

Κατά τα άλλα αν ο Αμερί είχε δυναμιτίσει αποτελεσματικότερα την αποκάλυψη και τη συνακόλουθη αμηχανία στην ιστορία των πρωταγωνιστών, το «Ας Αγαπηθούμε Όσο Ζούμε» θα κρατούσε το βάρος της υπόθεσής του πολύ πιο αρμονικά και εξισορροπητικά, όμως εδώ άπαξ και η αλήθεια έρθει στο φως, η εξέλιξη μοιάζει λειψή και κατά τι πιο εύθυμη, με αποτέλεσμα να είναι λες και οι σεναριογράφοι (ένας εκ των δυο είναι ο Αμερί) χρησιμοποιούν το πρώτο σοκ μονάχα ως μια επίφαση πλοκής που «παίζει» έξω από την οθόνη σαν μια υπενθύμιση της μοίρας του ήρωα αν δεν ερωτευτεί, αν δεν συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις των ζωντανών (αυτών που θέλουν να παραμείνουν ζωντανοί τέλος πάντων) και αν δεν επαναξιολογήσει τη ζωή του.

Το πρόβλημα ξεκινάει από το πως έχουν γραφτεί οι ρόλοι. Ο Τουσέν είναι ένας γεροπερίεργος που όμως δικαιολογεί την στρυφνάδα του εξαιτίας της κατάστασης της υγείας του. Από την άλλη η Βικτουάρ είναι φωνακλού και εκνευριστική, χώνει τη μύτη της εκεί που δεν πρέπει και επιβάλλεται στους άλλους με έναν ετσιθελισμό που έχει ξεπεράσει προ πολλού την έννοια του ενοχλητικού, παρόλα αυτά η σύνδεσή της με τον Τουσέν «περνάει» σεναριακά σαν κάποια μοίρα, ένα επιβεβλημένο πεπρωμένο που θα στρέψει τον Τουσέν προς τον σωστό δρόμο, ασχέτως αν η προσωπική επιλογή του καθενός έχει αξία γιατί είναι ακριβώς τέτοια, προσωπική.

Το «Ας Αγαπηθούμε Όσο Ζούμε» διαθέτει μια κάποια πρωτοτυπία λόγω θεματικής, όμως γρήγορα «κατρακυλά» σε τετριμμένα μονοπάτια πρόζας και χιούμορ, καθιστώντας την μια ταινία που μετά βίας καταφέρνει να ξεχωρίσει από τον μέσο όρο των γαλλικών της φετινής κινηματογραφικής σεζόν.