Karate Kid: Θρύλοι

Έχοντας μαθητεύσει στο πλευρό του Κυρίου Χαν (Τζάκι Τσαν), ο Λι Φονγκ (Μπεν Γουάνγκ) μετακομίζει με τη μητέρα του από την Κίνα στην Αμερική, ύστερα από τον τραγικό χαμό του αδελφού του. Εκεί θα γνωρίσει τον Βίκτορ (Τζόσουα Τζάκσον), ιδιοκτήτη πιτσαρίας, και την κόρη του, Μία (Σέιντι Στάνλι). Ο Βίκτορ αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα και σκέφτεται να επιστρέψει στο μποξ προκειμένου να ξεχρεώσει, κι έτσι ζητά από τον Λι να γίνει προπονητής του. Στον πρώτο του αγώνα, ο Βίκτορ οδηγείται στο νοσοκομείο και ο Λι, γεμάτος τύψεις, αποφασίζει να συμμετάσχει σε ένα τοπικό τουρνουά καράτε προκειμένου να βρει ο ίδιος τα απαραίτητα χρήματα. Ως προπονητές του, θα επιστρατεύσει τόσο τον κύριο Χαν, όσο και τον Ντάνιελ Λα Ρούσο (Ραλφ Μάτσιο).

Η επιστροφή του «Karate Kid» ήταν εξαρχής περιττή, όμως από τη μια η αναπάντεχη επιτυχία της τηλεοπτικής σειράς «Cobra Kai» και από την άλλη η νοσταλγική μανία που καλά κρατεί στο Χόλιγουντ οδήγησε στο φιλμ που επιχειρεί να παντρέψει δύο εποχές του franchise, την αυθεντική, μέσω της επιστροφής του Λα Ρούσο, και την νεότερη, με την επάνοδο του μύθου των πολεμικών τεχνών Τζάκι Τσαν στο ρόλο του κυρίου Χαν, τον οποίο πρωτογνωρίσαμε στο reboot του 2010. Δυστυχώς, η «θρυλική» αυτή επιστροφή δε συνοδεύεται από ένα εξίσου «θρυλικό» σενάριο, αλλά από ατελείωτο fan service, πελώριες τρύπες στην πλοκή, λογικά κενά, προσχηματικούς χαρακτήρες, ένα σωρό κλισέ και αδύναμη τρίτη πράξη.

Από την στιγμή που ένα παιδί – άσος στο κουνγκ φου γίνεται προπονητής ενός ενήλικα – πρώην πρωταθλητή του μποξ, καταλαβαίνεις πως το σενάριο του «Karate Kid: Legends» έχει γραφτεί στο πόδι, πιθανότατα μέσα από τη διαδικασία του brainstorming στα γραφεία κάποιων executives. Μόνο που δεν σταματούν εδώ οι απιθανότητες και οι υπερβολές μιας ταινίας η οποία δεν έχει απολύτως τίποτα να προσθέσει στη μυθολογία και το υπόβαθρο των χαρακτήρων του franchise. Σε αυτό το φιλμ έχουμε σειρά από μη πειστικές συναισθηματικές μεταστροφές χαρακτήρων, εισαγωγή νέων προσώπων που δεν συνεισφέρουν τίποτα στην πλοκή (ο χαρακτήρας του Άλαν δεν έχει λόγο ύπαρξης για παράδειγμα), καθώς και επαναφορά παλαιών χαρακτήρων μόνο και μόνο ως κλείσιμο του ματιού στους φαν. Ναι, αναφερόμαστε στον Ντάνιελ Λα Ρούσο, ο οποίος κάλλιστα θα μπορούσε να απουσιάζει εντελώς από την ταινία.

Επιπλέον, δεν υπάρχει ένας ανταγωνιστής της προκοπής, κάτι που αυτόματα κατεβάζει τα stakes και αποδυναμώνει την τρίτη πράξη του φιλμ. Οι αντίστοιχοι Τζόνι Λόρενς – Τζον Κριζ αυτής της ταινίας δεν έχουν το βάθος που προσέδιδε στους προκατόχους τους η τοξική σχέση δασκάλου – μαθητή, την οποία αξιοποίησε στο έπακρο το «Cobra Kai» - μια από τις ωραιότερες σειρές των τελευταίων ετών, όχι χωρίς αδυναμίες, τις οποίες όμως μπορούσαμε να παραβλέψουμε ακριβώς επειδή το σύνολο είχε κάτι να πει και να προσθέσει στα ήδη λεχθέντα από το franchise, σε αντίθεση με το «Legends», που ανακυκλώνει ανέμπνευστα ιδέες και ευρήματα των παλαιότερων ταινιών.

Ο Τζόναθαν Έντουισλ, στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του, κάνει εντελώς διεκπεραιωτική δουλειά στη σκηνοθεσία. Καμία από τις σκηνές μάχης δεν χαρακτηρίζεται από αληθινή έμπνευση, πρωτοτυπία ή έστω διάθεση για πρόκληση δέους στο θεατή. Όλες είναι φασαριόζικες, κακομονταρισμένες και συνοδεύονται από ενοχλητική μουσική υπόκρουση, στην πλειονότητα των περιπτώσεων εντελώς αταίριαστη με την εκάστοτε σκηνή. Να πιστώσουμε, πάντως, στον σκηνοθέτη ότι καθοδηγεί σωστά τους ηθοποιούς του, αποσπώντας από όλους τους καλές ερμηνείες, με τον Μπεν Γουάνγκ να μας κάνει να σκεφτόμαστε πως άξιζε καλύτερη ταινία. Και, βέβαια, είναι πάντα ωραίο να βλέπεις τον Τζάκι Τσαν να επιδίδεται στα γκαγκς του, έστω και περιορισμένα, έστω και σε μια ταινία που δεν προστίθεται στις καλύτερές του.

Οι φαν του franchise δε θα περάσουν άσχημα, για τους λάτρεις του «Cobra Kai» υπάρχει και ένα δωράκι στο φινάλε – αλίμονο, οι παραγωγοί του φιλμ γνωρίζουν πως το ενδιαφέρον για το franchise αναθερμάνθηκε κυρίως χάρη στη σειρά, δε θα μπορούσαν να μη συμπεριλάβουν κάτι από αυτή στην ταινία – όμως για όλους τους άλλους το «Karate Kid: Legends» θα είναι ιδιαίτερα πληκτικό. Αν μας επιτρέπεται μια εικασία, πάντως, πιθανότατα δε θα είναι αυτή η τελευταία φορά που μαρκίζα κινηματογράφου θα γράψει τις λέξεις «Karate Kid».