Μegan 2.0

Δύο χρόνια μετά τα γεγονότα που παρακολουθήσαμε στο πρώτο «M3gan» (2022), η Τζέμα (Άλισον Γουίλιαμς), δημιουργός της μηχανικής κούκλας που έσπειρε τον πανικό και το θάνατο, αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις: σε επαγγελματικό επίπεδο, έχει εξελιχθεί σε φανατική πολέμιο της Τεχνητής Νοημοσύνης, έχει συγγράψει βιβλίο πάνω στο θέμα και αντιτίθεται σθεναρά στη χρήση της από την ομάδα των συνεργατών της. Σε προσωπικό επίπεδο, είναι πλέον μια υπερπροστατευτική, οριακά χειριστική κηδεμόνας για την ανιψιά της, Κέιντι (Βάιολετ ΜακΓκρο). Όταν, όμως, ένα κυβερνητικό πρόγραμμα χρησιμοποιήσει τα επιτεύγματα της Τζέμα προκειμένου να αναπτύξει ένα προηγμένο μοντέλο τεχνητής νοημοσύνης ικανό να λειτουργεί ως φονικό όπλο, η Τζέμα θα συνειδητοποιήσει πως έχει έρθει η ώρα να επαναφέρει τη M3gan.

Το πρωτότυπο φιλμ του Τζέραρντ Τζόνστοουν υπήρξε μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στο είδος του σινεμά τρόμου τα τελευταία χρόνια, μια ταινία που αξιοποίησε δημιουργικά τα κλισέ των evil doll movies ώστε να αφηγηθεί την ιστορία ενός παιδιού που δε λαμβάνει τη φροντίδα που χρειάζεται από τους ανθρώπους οι οποίοι είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό, κι έτσι αναγκάζεται να προσφύγει στη βοήθεια της τεχνολογίας. Επρόκειτο για μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου, με αρκετά αξιομνημόνευτα jump scares και διάθεση για χαβαλέ, όλα στη συσκευασία ενός b-movie που δεν είχε την παραμικρή φιλοδοξία πέρα από το να προσφέρει στο κοινό του αυτό ακριβώς που εκείνο πλήρωσε για να δει.

Η δεύτερη ταινία ήταν δεδομένη ύστερα από την εμπορική επιτυχία της πρώτης. Σε αντίθεση με ό,τι γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, όπου το σίκουελ επαναλαμβάνει τη συνταγή του πρωτότυπου με μεγαλύτερο προϋπολογισμό στη διάθεσή του, εδώ ο Τζόνστοουν, προς τιμήν του, παίρνει απόσταση από την πρώτη ταινία, τόσο σε επίπεδο στιλ, όσο και περιεχομένου. Όπως ο Τζέιμς Κάμερον, αναλαμβάνοντας να γυρίσει το «Aliens» (1986), παρέδωσε περισσότερο μια ταινία δράσης παρά τρόμου σαν το «Alien» (1979) του Ρίντλεϊ Σκοτ (όχι ότι χωράει περαιτέρω σύγκριση ανάμεσα στα δύο franchise), έτσι κι εδώ ο σκηνοθέτης με το «M3gan 2.0» γυρίζει μια ταινία δράσης.

Αυτό ίσως να ξενίσει τους φαν της πρώτης ταινίας, οι οποίοι θα προσδοκούν ακόμα ένα evil doll movie στα πρότυπα του «Annabelle», όσοι όμως ξεπεράσουν αυτό το κώλυμα θα απολαύσουν ως ένα βαθμό το σίκουελ, το οποίο πραγματεύεται επίκαιρα ζητήματα, όπως η χρήση της τεχνητής νοημοσύνης. Κι εδώ βρίσκεται ακόμα ένα θετικό στοιχείο του έργου, ότι δηλαδή δεν παίρνει ξεκάθαρη θέση υπέρ ή κατά μίας πλευράς, αλλά αντιμετωπίζει το φαινόμενο διαλεκτικά και ανοιχτόμυαλα. Η τεχνητή νοημοσύνη, μοιάζει να μας λέει η ταινία, είναι για τα καλά στη ζωή μας, κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Το ζητούμενο είναι, όπως έχει συμβεί στο παρελθόν και με άλλες «επικίνδυνες» εφευρέσεις του ανθρώπου, πώς θα τη χρησιμοποιήσουμε ώστε να αποτελέσει εργαλείο και όχι απειλή.

Φυσικά, το φιλμ απέχει από την τελειότητα. Ο Τζόνστοουν δεν έχει πλήρη έλεγχο του τόνου και μερικές φορές μοιάζει να «φυτεύει» στην ταινία στοιχεία τρόμου χωρίς λόγο, μόνο και μόνο για να μην απογοητεύσει το κοινό που ήρθε πορωμένο από την πρώτη ταινία. Υπάρχουν, επίσης, comic relief στοιχεία που θυμίζουν ταινία της Marvel – ας το παραδεχτούμε, το χιούμορ δεν είναι το δυνατό σημείο του MCU. Εντούτοις, το «M3gan 2.0» εξαρχής δεν παίρνει τον εαυτό του περισσότερο στα σοβαρά απ’ όσο πρέπει και επιδεικνύει διάθεση για χαβαλέ και καφρίλα, κάτι που αυτομάτως καθιστά τις όποιες αδυναμίες λιγότερο ενοχλητικές.

Αν και το πρώτο φιλμ παραμένει το καλύτερο, εδώ έχουμε ένα τιμιότατο σίκουελ που τολμά να προσφέρει στο κοινό πράγματα εντελώς διαφορετικά από αυτά που περιμένει. Μακάρι κάθε ανάλογη ταινία να είχε το θάρρος και το θράσος αυτής, κι ας έφερε και τα ψεγάδια της. Μακάρι, επίσης, η ταινία να σημειώσει ικανοποιητική για τους παραγωγούς της πορεία στο box office, ώστε να ξαναδούμε τη M3gan στη μεγάλη οθόνη. Ένα crossover φιλμ με τον Chucky, νομίζουμε, ενδείκνυται!