Στρουμφάκια: Η Ταινία

Όταν ο Μπαμπαστρούμφ απάγεται μυστηριώδώς από τους κακούς μάγους Δρακουμέλ και Φρικουμέλ, η Στρουμφίτα αναλαμβάνει να καθοδηγήσει τα Στρουμφάκια σε μια αποστολή στον πραγματικό κόσμο για να τον σώσουν. Με τη βοήθεια νέων φίλων, τα Στρουμφάκια πρέπει να ανακαλύψουν τι ορίζει το πεπρωμένο τους για να σώσουν το σύμπαν.

Σε μια εποχή που ταινίες οι οποίες θα έκοβαν εισιτήρια και θα κέρδιζαν την εκτίμηση του κοινού δε βρίσκουν καν το δρόμο προς τις αίθουσες και καταλήγουν απευθείας στις streaming πλατφόρμες, όπως συνέβη για παράδειγμα με το έκτακτο «Juror No. 2» του Κλιντ Ίστγουντ, είναι μάλλον παράξενο που ένα στούντιο όπως η Paramount αποφάσισε να δώσει το πράσινο φως όχι απλά για την παραγωγή, αλλά και για την κινηματογραφική διανομή ενός franchise που δεν διέθετε ποτέ ιδιαίτερη δυναμική στα ταμεία των αιθουσών. Μπορεί το καρτούν που αγαπήσαμε να αποτελεί μια από τις πιο ιδιαίτερες παιδικές αναμνήσεις τουλάχιστον μιας γενιάς, όμως αυτό δεν έχει μεταφραστεί σε κάποια κλασική κινηματογραφική μεταφορά.

Επιπλέον, η νέα διασκευή στερείται φαντασίας, έμπνευσης και δημιουργικότητας. Η κεντρική ιδέα της πλοκής είναι χιλιοειδωμένη και προβλέψιμη, ανιαρή μέχρι αηδίας και ρηχή, καθώς δεν υπάρχει δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης – η δικαιολογία «είναι παιδική ταινία» δεν ευσταθεί, όλες οι καλές παιδικές ταινίες έχουν πάντα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης για τους ενήλικες θεατές. Οι χαρακτήρες του καρτούν δίνουν όλοι το παρών, μόνο που το ψηφιακό animation και η σκιαγράφησή τους από το σενάριο τους καθιστούν αδιάφορους ακόμα και στα μάτια των φανατικών θεατών της σειράς. Ιδιαίτερα οι «κακοί» είναι πρωτοφανώς κακογραμμένοι, με ατάκες που κάνουν τον Δρακουμέλ της πρωτότυπης σειράς να μοιάζει με ήρωας του Ίψεν.

Αλλά και η ίδια η δραματουργία δεν είναι περισσότερο προσεγμένη. Γεμάτη σεναριακές ευκολίες για να προωθηθεί ο μύθος, λύσεις που προκύπτουν εκβιαστικά και καταστάσεις που δε συμβαδίζουν με το (υποτυπώδες, έστω) χτίσιμο χαρακτήρων που έχει προηγηθεί, η ταινία δοκιμάζει τις αντοχές του κοινού εξαιτίας της βιασύνης της. Ακόμα κι αν μέρος του ανήλικου κοινού βρει ενδιαφέρον στην ταινία, είναι δεδομένο πως οι συνοδοί τους θα συνειδητοποιήσουν πόσο λάθος επιλογή έκαναν το πολύ δέκα λεπτά μετά την έναρξη του έργου. Στην προσέλκυση του ενήλικου κοινού δε βοηθά η αδέξια συμπερίληψη αναφορών στην ποπ κουλτούρα και αστείων επιπέδου memes, με τα οποία η ταινία αποπειράται να εκσυγχρονίσει τη μυθολογία, καταλήγει όμως να φαντάζει σαν «θείος που κάθεται με τη νεολαία».

Τελικά, το ολοκαίνουργιο «Smurfs» δε φαίνεται να εξυπηρετεί απολύτως κανέναν σκοπό, πέραν του να προσφέρει στη Rihanna, τη λαοφιλή ποπ σταρ που δανείζει τη φωνή της στην Στρουμφίτα, την ευκαιρία να ερμηνεύσει μερικά τραγούδια που ελπίζει να γίνουν επιτυχίες. Γι’ αυτό και το φιλμ είναι γεμάτο κακοστημένα μουσικοχορευτικά νούμερα που μοιάζουν να βρίσκονται εκεί βεβιασμένα. Η όποια πλοκή δείχνει να γράφτηκε στο πόδι (ή, ίσως, στο ChatGPT;), προκειμένου να εξυπηρετήσει ακριβώς την επιθυμία της τραγουδίστριας να στηθεί μια ταινία γύρω από τη μουσική της. Τα «Στρουμφάκια» δεν υπήρξαν ποτέ τους μεγάλος κινηματογράφος του δημιουργού, η νέα αυτή ταινία όμως είναι ικανή να εξοργίσει ακόμη και τους πιο σκληροπυρηνικούς λάτρεις.