Sorry, Baby

Η Άγκνες (Εύα Βίκτορ) είναι μια έξυπνη, ευαίσθητη και πνευματώδης νέα γυναίκα, η οποία εργάζεται ως καθηγήτρια στο ίδιο κολέγιο της Νέας Αγγλίας όπου έκανε κάποτε το μεταπτυχιακό της. Είναι μοναχική, εσωστρεφής και κλειστή, κάτι που δεν οφείλεται σε κάποιου είδους μισανθρωπισμό, αλλά σε μια τραυματική εμπειρία του παρελθόντος. Όταν ήταν φοιτήτρια, η Άγκνες κακοποιήθηκε σεξουαλικά από τον καθηγητή της, τον Πρέστον Ντέκερ (Λούις Κάνσελμι – όνομα και πράγμα!). Προσπαθώντας να επουλώσει τις πληγές της, η Άγκνες βλέπει τους φίλους της να προχωρούν στις ζωές τους ενώ η ίδια μοιάζει να μένει στάσιμη.

Το «Sorry, Baby», σκηνοθετικό ντεμπούτο της ηθοποιού Εύα Βίκτορ, καταπιάνεται με ένα ενδιαφέρον θέμα και έχει καλές προθέσεις. Πολλάκις στο σινεμά, και ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουμε παρακολουθήσει ταινίες με θέμα τη σεξουαλική κακοποίηση και τους τρόπους με τους οποίους τα θύματα προσπαθούν να βρουν τη δύναμη και τον τρόπο να μιλήσουν γι’ αυτή, έστω κι αν αυτό έχει επαγγελματικές και προσωπικές συνέπειες. Η εν λόγω ταινία δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τη διαδικασία απονομής δικαιοσύνης ή για την αποκατάσταση της αλήθειας στα μάτια της κοινής γνώμης, αλλά επικεντρώνεται στην ψυχολογία καθαυτού του θύματος και στο πώς μια τόσο φρικτή πράξη επηρεάζει άμεσα ή έμμεσα κάθε επιλογή στη μετέπειτα ζωή της.

Όπως, όμως, είναι γνωστό, για να κάνεις μια καλή ταινία δεν αρκεί να θέλεις να πεις σωστά πράγματα, χρειάζεται να βρεις και έναν πρωτότυπο, ή, έστω, κινηματογραφικά έξυπνο τρόπο να τα πεις. Το «Sorry, Baby» δεν το μέλλει καθόλου κάτι τέτοιο, αφού οι χαρακτήρες του λένε φωναχτά διαρκώς αυτό που σκέφτονται. Κάθε σκηνή σχεδόν περιλαμβάνει exposition, με τους περισσότερους χαρακτήρες να λειτουργούν ως σύμβολα των σκέψεων και της εσωτερικής σύγκρουσης της ηρωίδας, απέχοντας από κάθε δημιουργική λειτουργικότητα. Αναρωτιόμαστε πώς θα αισθανθούν για αυτήν την ταινία όσοι κατηγορούν (άδικα) τον Κρίστοφερ Νόλαν για υπερβολικό exposition στις ταινίες του.

Αισθητικά, το «Sorry, Baby» ανήκει σε μια τάση του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου που έκανε φεστιβαλική θραύση στη δεκαετία του 2000 και στις αρχές εκείνης του 2010, και η οποία ονομάστηκε «mumblecore». Πρόκειται για ταινίες με πρωταγωνιστές, συνήθως, χαρακτήρες γύρω στα 30, οι οποίοι μιλάνε πολύ, διάλογοι που καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας και είναι αποκλειστικά υπεύθυνοι για την προώθηση της πλοκής και των χαρακτήρων. Αν και υπάρχουν αξιόλογα δείγματα τέτοιου σινεμά, το mumblecore είναι πια ξεπερασμένο και η ταινία της Βίκτορ μοιάζει με throwback που κανείς δε ζήτησε, πλην ίσως των θεατών που παρακολουθούν κάθε χρόνο ό,τι προβάλλεται στο Φεστιβάλ του Σάντανς ανεξαιρέτως.

Σε αυτούς ακριβώς τους θεατές στοχεύει τελικά η ταινία και ίσως να τους ικανοποιήσει. Είναι μια ταινία με επίκαιρο θέμα που σίγουρα θα συγκινήσει μερίδα του κοινού που τη μέλλει περισσότερο το «μήνυμα» ενός έργου παρά οι αισθητικοί του όροι. Για όλους τους υπόλοιπους, το «Sorry, Baby» είναι μάλλον ακόμα μια ταινία που δημιουργεί ένα μικρό σούσουρο στο φεστιβαλικό κύκλωμα και ξεχνιέται ύστερα από μερικούς μήνες, όταν κάτι ανάλογο κυκλοφορεί σε κάποιο άλλο φεστιβάλ. Καλοδεχούμενη, πάντως, είναι η σύντομη παρουσία του John Carroll Lynch («Lucky»), ενός ηθοποιού που πάντα ανεβάζει επίπεδο τις ταινίες όπου συμμετέχει, έστω κι αν είναι, όπως εδώ, για μία μόνο σκηνή.