Superman

Στην περίπτωση του υπερηρωικού (υπο)είδους συμβαίνει κάτι μοναδικό, που πιθανότατα δεν έχει ανάλογό του σε έναν αιώνα (κι ένα τέταρτο) κινηματογράφου. Το ποιοτικό peak προσεγγίστηκε πολύ πριν το είδος αγγίξει το εμπορικό peak του. Οι ρεβιζιονιστικές ταινίες που στοχάστηκαν γύρω από τον υπερηρωισμό ήρθαν πριν τις «κανονικές» και οι ριψοκίνδυνες δημιουργικές προτάσεις που υπερβαίνουν το είδος τους σταμάτησαν λίγο αφού ο Σάμιουελ Τζάκσον πρωτοεμφανίστηκε μετά τα end credits και μάς ενημέρωσε ότι ετοιμάζεται να εξαπολύσει στον κόσμο την «πρωτοβουλία Avengers» - πανηγυρίζαμε τότε, πού να φανταζόμασταν τι ερχόταν. Μην μας παρεξηγήσετε, υπήρξαν ταινίες στις οποίες περάσαμε πραγματικά καλά, αριθμητικά λιγότερες από εκείνες στις οποίες δεινοπαθήσαμε, καμία, όμως, δεν είχε οποιονδήποτε άλλο στόχο πέρα από την εξυπηρέτηση της φόρμας του είδους – οι καλύτερες από αυτές μπορεί να σχολίαζαν το είδος τους, όπως το «Spiderman: Across the Spider-verse» ή το «Doctor Strange».

Ως εκ τούτου, δεν περιμέναμε από τον «Superman» του Τζέιμς Γκαν να είναι η ταινία εκείνη που θα γυρίσει το είδος στις παλιές δόξες του, έχουμε αποδεχτεί ότι θα χρειαστεί να αποτύχει κάθε παραλλαγή της γνώριμης φόρμουλας, προκειμένου να επιτρέψουν τα στούντιο σε οποιονδήποτε να γυρίσει ξανά μια τέτοια ταινία. Έχοντας υπόψη μας αυτόν τον περιορισμό, λοιπόν, τα καλά νέα είναι ότι ο Τζέιμς Γκαν γύρισε μια ταινία που δεν φέρει το βάρος (και τον παρεπόμενο στόμφο) της σωτηρίας ενός brand name κι ας της έχουν επιβάλλει αυτό τον βραχνά το στούντιο, η βιομηχανία και οι φαν. Τα κακά ότι, στην προσπάθεια να δυσαρεστήσει όσο το δυνατόν λιγότερους γίνεται και να μην επαναληφθούν «σφάλματα» του παρελθόντος που εκτιμήθηκε πως στοίχισαν στο box-office, ο Γκαν φοβάται να εστιάσει σε οποιαδήποτε θεματική και υπερφορτώνει το φιλμ με υποπλοκές και περιφερειακούς χαρακτήρες  -εδώ έπαιξε ρόλο και η ανάγκη του να στραφεί στο safe space της δυναμικής της ομάδας- μην τυχόν και κατηγορηθεί για υπερβολική «απλότητα», όπως το «Superman Returns».

Κάποια από τα παραπάνω του βγήκαν του ύπατου αρμοστή του νέου DCU (το μικρό παιδί μέσα μας ήθελε πάντα να δει τον Σούπερμαν να πολεμά ένα kaiju_, κάποια του πέτυχαν λιγότερο (το μικρό παιδί μέσα μας δεν ήθελε να δει τον Σούπερμαν σε μια πίστα του «Minecraft»). Ευτυχώς, το τελικό πρόσημο προκύπτει θετικό, χάρη στην πηγαία ευφορική διάθεση, σε μικρές, πολιτικές πινελιές - ο παραλληλισμος τον σοσιομιντιακών haters με μαιμούδες, η (αφελέστατη, πλην στη σωστή πλευρά της ιστορίας) θέση που παίρνει εμμέσως για την επιδρομή του Ισραήλ στη Γάζα - και στην κατανόηση των στοιχείων που καθιστούν τον χαρακτήρα αγαπητό. Αναφερόμαστε στην ενδιάθετη καλοσύνη, στην επιθυμία να πράξουν όλοι το καλό και στην έγνοια του για κάθε έμβιο ον ξεχωριστά. Σε πρώτη φάση αυτά αρκούν, για ενδεχόμενη συνέχεια τον τελευταίο λόγο έχουν τα ταμεία.