Thunderbolts*

Μετά από τόσες ταινίες (και σειρές) νομίζουμε πως έχει γίνει πια σαφές ότι η λύση στην υπαρξιστική κρίση τoυ MCU στη μετά Endgame εποχή δεν είναι η κοπτοραπτική, ώστε να ενταχθούν με το στανιό οι standalone περιπέτειες των εκάστοτε ηρώων σε μια ολοένα πιο πολύπλοκη, «πολυσυμπαντική» αφήγηση, ούτε οι αχρείαστες απαντήσεις στις απορίες των memes. Το κοινό έχει δείξει την προτιμητέα κατεύθυνση με την ψήφο του, στηρίζοντας ταινίες event που έχουν την αίσθηση ενός τέλους, έστω προσωρινού, όπως το «Spiderman: No Way Home» ή το «Guardians of the Galaxy vol.3».

Το «Thunderbolts*», ίσως επειδή πρόκειται για side project στο οποίο δεν η διεύθυνση δεν στήριξε πολλά, όχι δεν είναι μόνο μια τέτοια ταινία, αλλά αποτελεί και τη σπάνια δημιουργία του MCU που έχει δικό της χαρακτήρα, μια συγκεκριμένη θεματική, δίνει χώρο στη δραματουργία και διαθέτει 2-3 ιδέες ώστε να ξεχωρίσει. Με κεντρικό χαρακτήρα τη Γιελένα της (για ακόμα μια φορά εξαιρετικής) Φλόρενς Πιου, η ταινία συστήνει μια ομάδα, όχι για να εφαρμόσει το αξίωμα η ισχύς εν τη (υπερηρωική) ενώσει και να προκαλέσει ονείρωξη στους φαν, αλλά γιατί το μοτίβο της ομάδας έχει νευραλγική δραματουργική και νοηματική σημασία. Βλέπεις, η συνήθης μανιχαϊστική λογική των ταινιών του MCU, εδώ αντικαθίσταται από εκείνη της αμφισημίας, της γκρίζας ζώνης, της εσωτερικής σύγκρουσης που διέπει τις καλές ταινίες της σειράς Χ-Μen – θυμίζουμε ότι τις ταινίες εκείνες δεν παρήγαγαν τα Marvel Studios, αλλά η πρώην 20^th Century Fox.

Ο «μεγάλος κακός» της ταινίας είναι ένας παρείσακτος, σαν τα λοιπά μέλη της άτυπης αυτής ομάδας, τραυματισμένος, προβληματισμένος, μετέωρος. Η (κατα)θλιψη τον καταβάλλει, επειδή ποτέ δεν κατάφερε να την κατονομάσει, να την επικοινωνήσει, να αποδεχτεί τη φροντίδα.Οι δημιουργοί της ταινίας εφευρίσκουν ένα απλό μα αποτελεσματικό και ευφάνταστο τρόπο για να καταδείξουν τις συνέπειες αυτής της εγκατάλειψης: (SPOILERS ALERT) μια παντοδύναμη, μαύρη φιγούρα που μετατρέπει κυριολεκτικά σε σκιές του εαυτού τους όσους αγγίξει και απειλεί να πάρει στο σκοτάδι της κάθε έμβιο ον. Κι αφού συμβεί αυτό, η πάλη, η μεγάλη μάχη της ταινίας δηλαδή, στην πραγματικότητα συνοψίζεται σε μια αλά Μισέλ Γκοντρί μετάβαση των χαρακτήρων από το ένα δωμάτιο «τραυμάτων» στο άλλο – και των ηθοποιών από πλατό σε πλατό αντίστοιχα, θυμίζοντας την περιήγηση του Τζόελ στις αναμνήσεις του στην «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού». Είναι, πραγματικά, η πιο γενναία και ιδιαίτερη δημιουργική απόφαση που πήρε ποτέ ταινία του MCU για να αντικαταστήσει την τυπική τελική μονομαχία από την εποχή του πρώτου «Doctor Strange», που σχολίαζε εμπνευσμένα και δηκτικά τη λούπα στην οποία είχε πέσει (και εξακολουθεί να βρίσκεται) το είδος.

Το φινάλε δίνει κι ένα μικρό teaser για τους φαν, με μια κατακλείδα που παραπέμπει στο πρώτο «Iron Man», και, αναμενόμενα, θα γεμίσει το διαδίκτυο με «content» και σελίδες επί σελίδων για το «τι σημαίνει αυτό για τη συνέχεια του MCU» - εκείνα τα μακροσκελή άρθρα με εικασίες και ευσεβείς πόθους, που μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους. Τουλάχιστον, μέχρι να φτάσουμε εκεί, πήραμε και μια ταινία που δεν μας έκανε να σιχαθούμε φιγούρες που θαυμάζαμε στις ιλουστρασιόν σελίδες των νιάτων μας.