Τόσο Κοντά, Τόσο Μακριά

Η Άννα (Αγγελική Παπούλια) και ο Φίλιππος (Ανδρέας Κωνσταντίνου) υπήρξαν ζευγάρι, εδώ και ένα χρόνο όμως βρίσκονται σε διάσταση. Αναγκασμένοι να συναντηθούν ώστε να οριστικοποιήσουν τις λεπτομέρειες του διαζυγίου τους, θα βρεθούν στο ίδιο νησί, όπου θα κληθούν να διαπραγματευτούν το μέλλον των παιδιών τους. Μόνο που, ενώ η Άννα μοιάζει απόλυτα κατασταλαγμένη στην απόφασή της να προχωρήσει τη ζωή της, ο Φίλιππος δείχνει απρόθυμος να δεχθεί ότι η μεταξύ τους σχέση έχει τελειώσει. Οι μαραθώνιες συζητήσεις τους θα φέρουν στην επιφάνεια διαφωνίες, απωθημένα και καλά κρυμμένα, ανομολόγητα συναισθήματα. Η έλξη ανάμεσά τους αναζωπυρώνεται και τα έρημα τοπία του νησιού εξελίσσονται σε καθρέφτη του αδιέξοδου γάμου τους.

Η νέα ταινία της Αλίκης Δανέζη – Knudsen («Δρόμοι και Πορτοκάλια») είναι ένα χαμηλόφωνο δράμα αργών ρυθμών βασισμένο κατά κύριο λόγο στο διάλογο, μέσα από τον οποίο προωθείται τόσο η δράση όσο και οι χαρακτήρες. Κάπου ανάμεσα στις «Σκηνές από Ένα Γάμο» (1973) του Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και το «Πριν τα Μεσάνυχτα» (2013) του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, το «Τόσο Κοντά, Τόσο Μακριά» εξετάζει τη μεταβατική περίοδο στις ζωές δύο ανθρώπων που κάποτε αγαπήθηκαν και τώρα καλούνται να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι αυτή η αγάπη, μολονότι δε σβήνεται από τη μνήμη τους, δεν επαρκεί ώστε να τους κρατήσει μαζί.

Όπως είναι αναμενόμενο σε μια ταινία με αυτό το θέμα και γυρισμένη όπως η εν λόγω, πολλά κρίνονται από τους πρωταγωνιστές. Η ταινία διαθέτει μόλις τέσσερις ομιλούντες ρόλους, εκ των οποίων οι δύο είναι οι βασικοί μας χαρακτήρες, η Άννα και ο Φίλιππος. Η σκηνοθέτρια πέτυχε διάνα στον τομέα του κάστινγκ, προσλαμβάνοντας δύο ικανούς ηθοποιούς οι οποίοι καταφέρνουν να «κουβαλήσουν» την ταινία και να προσδώσουν περισσότερες της μίας διαστάσεις στους χαρακτήρες τους. Η Αγγελική Παπούλια («Κυνόδοντας», «Αρκάντια») και ο Ανδρέας Κωνσταντίνου («Μικρά Αγγλία») είναι από τους, ομολογουμένως όχι πολλούς, εγχώριους ηθοποιούς που κατανοούν τις ξεχωριστές απαιτήσεις της κινηματογραφικής ερμηνείας και δε δίνουν την εντύπωση ότι κάνουν διάλειμμα από τις θεατρικές ή τηλεοπτικές τους υποχρεώσεις φέρνοντας στον κινηματογράφο τις μανιέρες τους από τα δύο άλλα μέσα.

Από εκεί και πέρα, το «Τόσο Κοντά, Τόσο Μακριά» είναι μια ταινία που δεν κάνει ακριβώς κάτι λάθος, δε διαθέτει όμως στοιχεία πραγματικά άξια θαυμασμού. Η (ευτυχώς) οικονομημένη διάρκεια των 79 λεπτών δεν επιτρέπει στο φιλμ να γίνει κουραστικό, παρά την απουσία σεναριακού ιστού που είναι εμφανής στο εν πολλοίς αυτοσχεδιαστικό αποτέλεσμα και το ντεκουπάζ αποτελείται από ως επί το πλείστον σωστά υπολογισμένα πλάνα, τα οποία δίνουν στο έργο ένα σχετικά καλό ρυθμό. Ωστόσο, από την ταινία λείπει το κάτι παραπάνω που θα την έκανε αληθινά πρωτότυπη και ξεχωριστή, που θα τη βοηθούσε να διαφοροποιηθεί από τα σημεία αναφοράς της και να αποκτήσει δική της ταυτότητα, γιατί όχι να ανοιχτεί και σε ένα πιο ευρύ κοινό.

Χαρακτηριστική περίπτωση εκείνου που στο χωριό μας αποκαλούσαμε «actors’ showcase», το «Τόσο Κοντά, Τόσο Μακριά» είναι ένα αξιόλογο και ενδιαφέρον δείγμα εγχώριου κινηματογράφου που, παρά τις αδυναμίες του, κερδίζει πόντους χάρη στην εντιμότητα των προθέσεών του, στην επίγνωση των ορίων του και στις ξεχωριστές παρουσίες των πρωταγωνιστών του. Δεν είναι η ταινία που θα σημαδέψει τους θεατές της, δεν αποκλείεται όμως να αγγίξει ευαίσθητες χορδές κάποιων εξ αυτών, ακριβώς επειδή οι καταστάσεις που περιγράφει είναι πέρα για πέρα ρεαλιστικές, έστω κι αν δεν αποδίδονται κινηματογραφικά με τον πλέον ευρηματικό τρόπο.