Τρεις Φίλες

O έρωτας της Ζοάν (Ίντια Ερ) για τον Βικτόρ (Βενσάν Μακέν) ξεθωριάζει ενώ η Αλίς (Καμίλ Κοτέν) τη διαβεβαιώνει πως η δική της σχέση με τον Ερίκ (Γκρεγκουάρ Λουντίγκ) πηγαίνει εξαιρετικά μολονότι δεν ήταν ποτέ ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλο. Χωρίς να το ξέρει η Αλίς, ο Ερίκ έχει συνάψει δεσμό με τη Ρεμπέκα (Σαρά Φορεστιέ), το τρίτο μέλος της παρέας. Οι ζωές τους μπερδεύονται όταν η Ζοάν εγκαταλείπει τον Βικτόρ, ο οποίος εξαφανίζεται.

Ο Εμανουέλ Μουρέ, έχοντας ξεκινήσει την καριέρα του στο μεγάλο μήκος από το 1999, έχει διαγράψει μια ενδιαφέρουσα πορεία στο σύγχρονο γαλλικό σινεμά, η οποία άγγιξε το απόγειό της με τις δύο προηγούμενες ταινίες του, το «Love Affair(s)» (2020) και το «Diary of a Fleeting Affair» (2022). Πιστός, σε όλες του τις δουλειές, σε ένα ύφος που προσομοιάζει αρκετά με εκείνο του συναδέλφου του Ερίκ Ρομέρ, ο Μουρέ κινηματογραφεί ανθρώπους να προσπαθούν να βρουν απαντήσεις στα συναισθηματικά τους αδιέξοδα μιλώντας πολύ, χωρίς όμως ποτέ οι διάλογοί του να γίνονται αερολογίες. Αντίθετα, είναι ένας μάστορας του διαλόγου, μέσα από τον οποίο διερευνά τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις.

Στη νέα του ταινία, ο Γάλλος δημιουργός επιστρέφει σε αυτό ακριβώς που ξέρει να κάνει καλύτερα: ένα ανάλαφρο δράμα χαρακτήρων, που περιστρέφεται γύρω από τρεις φίλες και τα ταίρια τους, τους τρόπους με τους οποίους οι ερωτικές τους ζωές μπερδεύονται και το τι μαρτυρούν όλα αυτά για τη συναισθηματική δυσλειτουργικότητα του σύγχρονου ανθρώπου. Θεματικές που ο Μουρέ έχει διερευνήσει ξανά στο παρελθόν, εφόσον όμως ανήκει στους δημιουργούς που κάθε ταινία τους μοιάζει με κομμάτι ενός ψηφιδωτού παρά με αυτόνομη δημιουργία, θα ήταν μάταιο να τον κατηγορήσει κανείς για θεματολογική επανάληψη. Η τελευταία είναι δεδομένη και εμπερικλείεται στις προθέσεις του δημιουργού.

Αυτό για το οποίο μπορείς να ψέξεις το «Trois Amies» είναι η έλλειψη οικονομίας και λεπτότητας που διέκρινε προηγούμενες δουλειές του Μουρέ. Μπορεί το σινεμά του να ήταν ανέκαθεν διαλογικό, όμως ο Γάλλος σκηνοθέτης ήξερε πάντα πού να κόψει, πόσο να τραβήξει το διάλογο, πώς να διαχειριστεί το ντεκουπάζ του ώστε να είναι εμφανές πως άλλα λένε οι χαρακτήρες, άλλα εννοούν και άλλα διαβάζει ο δημιουργός (και, επομένως, ο θεατής) στα λεγόμενά τους. Αυτό το στοιχείο, που καθιστά το σινεμά του συνήθως συναρπαστικό, απουσιάζει από το μεγαλύτερο μέρος της νέας ταινίας του Μουρέ, η οποία κατά κύριο λόγο αποκαλύπτει ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για τους χαρακτήρες μέσα από όχι τόσο δουλεμένους διαλόγους.

Πάντως, στιγμές εξαιρετικού σινεμά υπάρχουν και σε αυτήν την ταινία. Η φύση του αφηγητή, που μας αποκαλύπτεται περίπου στο μισάωρο, είναι ένα ιδιαίτερο εύρημα που λειτουργεί σε αρμονία με αυτά που θέλει να πει η ταινία περί εφήμερου της ευτυχίας και βραχύτητας της ζωής. Η σκηνή όπου η αστυνομία ανακοινώνει στη Ζοάν την τύχη του Βικτόρ είναι υπόδειγμα κινηματογράφησης, καδραρίσματος, κίνησης της κάμερας και καθοδήγησης των ηθοποιών. Τέτοιες, σκόρπιες, στιγμές υπάρχουν στο φιλμ και το καθιστούν αν μη τι άλλο ενδιαφέρον. Είναι, όμως, μόνο σποραδικά δείγματα του ταλέντου του σκηνοθέτη, ο οποίος αυτήν τη φορά αποτυγχάνει να πλάσει αληθινά συναρπαστικούς χαρακτήρες.

Το «Trois Amies» είναι από εκείνες τις ταινίες που εξαρχής γνωρίζουν πως απευθύνονται σε πολύ συγκεκριμένο κοινό, είναι εντάξει με αυτό και αδιαφορούν για το αν θα τραβήξουν περισσότερους θεατές στην αίθουσα ή αν θα φέρουν στο δημιουργό τους νέους θαυμαστές. Ο Μουρέ συνεχίζει να κάνει το σινεμά που τον ενδιαφέρει και αξίζει το σεβασμό μας για αυτό. Απλώς, η συγκεκριμένη δε θα μνημονεύεται ως μια από τις καλύτερες ταινίες του.