Weapons

Παλιότερα, τα παραμύθια απευθύνονταν στα μικρότερα παιδιά, με στόχο να εγκαταστήσουν μέσα τους φοβίες που θα τα προφυλάξουν – να μην μιλούν σε ξένους, να μην βγαίνουν έξω το βράδυ, να φάνε όλο το φαγητό τους για να δυναμώσουν και ούτω καθεξής. Σήμερα, που τα παιδιά έτσι κι αλλιώς εκτίθενται από πολύ μικρότερη ηλικία σε σχετικούς κινδύνους μέσω των οθονών, αυτή τους η λειτουργία δεν είναι απαραίτητη. Ποιος ξέρει, ίσως για αυτό ο Ζακ Κρέγκερ αποφάσισε να αφηγηθεί ένα παραμύθι απευθυνόμενο σε ενήλικές και όχι σε παιδιά, με στόχο να τους φοβερίσει για όσους κινδύνους γεννά για τα δεύτερα η αμελής (ή πλημμελής) συμπεριφορά τους και να πράξουν το αυτονόητο: να τα προστατεύσουν.

Είναι μια πολύ βάσιμη υπόθεση για τις προθέσεις του δημιουργού, έτσι όπως ορίζει ως βασικούς παίχτες της δράσης εκπροσώπους διάφορων θεσμών, όπως επισημαίνει με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο την αδυναμία φροντίδας των παιδιών από τους ενήλικες κι όπως βάζει τον ανήλικο αφηγητή να μας ομολογήσει με το καλημέρα ότι οι ενήλικες προτιμούν να μην αφηγούνται την αληθινή ιστορία που θα μας πει εκείνος – επειδή δεν τους βολεύει ίσως;

Ίσως ο αρχικός αντίκτυπος της αλληγορίας του να υφίσταται μια φύρα, μπρος στην λαχτάρα του να παίξει με τη φόρμα της αφήγησης, να μας χειραγωγήσει με τρόπο εφάμιλλο εκείνου του καταπληκτικού ελιγμού στο τέλος της πρώτης πράξης του «Barbarian». Γνωρίζει, όμως, το κατάλληλο σημείο για να επιχειρήσει τους σχετικούς αφηγηματικούς ελιγμούς ώστε να μας κρατήσει στην άκρη του καθίσματος, πετά τα ψίχουλα στα κατάλληλα σημεία, ώστε σαν άλλοι κοντορεβυθούληδες να τα μαζέψουμε και να σχηματίσουμε σταδιακά τη γενικότερη εικόνα – ή να μπούμε βαθύτερα στο στόμα του λύκου.

Θα ήταν απλώς ένα εθιστικό gimmick, αν ο αφηγηματικός του τρόπος, αλλά και οι κινήσεις του φακού, σε ευθείες γραμμές που τέμνονται, δεν άφηναν την εντύπωση μιας βαθύτερης σύνδεσης των χαρακτήρων, που συνοψίζεται στη συνυπευθυνότητά τους για την ακώλυτη δραστηριότητα του Κακού, εδώ εκπροσωπούμενου από φιγούρα με ήδη κλειδωμένη θέση ανάμεσα στα εκλεκτά μέλη της σχετικής πινακοθήκης κινηματογραφικών χαρακτήρων.  

Ω ναι, ο δημιουργός του «Barbarian» μεγάλωσε γρήγορα και δείχνει σημάδια ενός δημιουργού σε πλήρη έλεγχο του υλικού του, με σαφές αφηγηματικό όραμα κι εντυπωσιακή διαχείριση των ισορροπιών ανάμεσα στον τρόμο, την κωμωδία και, ναι, τη σάτιρα. Και προς τιμήν του, το πράττει δίχως να ακολουθεί τα trends σαν άλλους, ανερχόμενους συναδέλφους του. Δεν μηρυκάζει τα τρικ του επονομαζόμενου «elevated horror», ο οποίος, παρεμπιπτόντως, υποβαθμίζει το σινεμά του τρόμου σε μια προφανή, πανταχού παρούσα ιδέα, εκεί που οι πραγματικές κορυφές του είδους μάς καλούν να σκάψουμε μέσα τους για να ανακαλύψουμε όχι μια, αλλά περισσότερες τέτοιες.