Ρόμπερτ Ντάουνι Τζρ. και Τζούλιαν Μουρ, μεταξύ άλλων, παρουσιάζουν το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου»

Το χάνει το παιχνίδι το Χόλιγουντ. Αν δεν το έχει χάσει ήδη.

Στις ΗΠΑ -και όχι μόνο- τίθενται οξύτατα ζητήματα ελευθερίας της έκφρασης του Τύπου, την αφορμή εσχάτως δίνει η ακύρωση της εκπομπής του Στίβεν Κόλμπερ στο CBS. Πράγμα που κάποιος θα έλεγε ουρανοκατέβατο, μιας και με τα social media εκδημοκρατιστήκαμε, ο λαός ήρθε στην εξουσία (που έλεγε και το παλαιό σύνθημα), η πλουραλιστική άποψη και λοιπά εμπριμέ. Πλέον, κοίτα να δεις, εκδημοκρατισμός σημαίνει ότι ο καθένας διαβάζει/ακούει με όλη του την ανενόχλητη άνεση αυτούς με τους οποίους (προγραμματίστηκε να) συμφωνεί, εχθρευόμενος πλέον ανοιχτά και προκλητικά την άλλη άποψη, με την οποία άλλωστε δεν θέλει και να σχετίζεται. Το παιχνίδι είναι χαμένο, αλλά κουβέντα να γίνεται.

Τι έχει να προτείνει το Χόλιγουντ; Μια παράσταση βασισμένη στο σενάριο του Γουίλιαμ Γκόλντμαν για το «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου», την (σπουδαία, βέβαια) ταινία που εξύμνησε την Δημοσιογραφία και την αποτελεσματικότητά της, κυρίως (για να μην κρυβόμαστε) επειδή συνέβαλε στο να ρίξει τον Νίξον από την προεδρία.

Τι παράσταση θα είναι αυτή; Θα είναι μια σκηνική παρουσίαση-ανάγνωση μιας βραδιάς, με πρωταγωνιστές τους Ρόμπερτ Ντάουνι, Κένεθ Λόνεργκαν (κάνε μια ταινία βρε Κένεθ), Μαρκ Ράφαλο, Τζούλιαν Μουρ, Ραμί Γιούσεφ, Τζ. Σμιθ-Κάμερον και πολλούς άλλους, που θα ακολουθηθεί και από Q&A. Μετά θα έχει και φαΐ. Το όλον θα τελεστεί στο East Ηampton της Νέας Υόρκης, στις 25 Αυγούστου. 

Διευκρινίσεις, αν δεν τις υποθέσατε ήδη: Το πράγμα παρουσιάζεται από μια ΜΚΟ (The Center Αt West Park), μια MKO που εδρεύει στο καλλιεργημένο και ζάμπλουτο Upper West Side του Μανχάταν και, όπως έχετε ψυχανεμιστεί, θα έχει φιλανθρωπικό χαρακτήρα με εισιτήρια από 1000 έως 10 χιλιάδες ευρώ, με τα πεντοχίλιαρα και πάνω να δικαιούνται να παραστούν και στο garden reception στο περίφημο Guild Hall όπου θα παρίστανται και οι καλλιτέχνες. Τρέμει συθέμελα το σύστημα, ιδρωκοπά ο Ντόναλντ Τραμπ, αλλαξοπιστούν οι ψηφοφόροι του.

Και κάπως έτσι οι μεν διαφοροποιούνται από τους δε, οι πάνω απομακρύνονται από τους κάτω και, ακόμα χειρότερα ίσως, οι κατέχοντες μια κάποια οικονομική ισχύ (συχνά δυστυχώς συνεπικουρούμενοι από καλλιτέχνες που δεν έχουν καμμιά δουλειά μαζί τους), προκαλούν (κατά σειρά) θυμηδία, κριτική, οργή και απαξίωση. Κάπως έτσι, για να το φέρουμε και στα δικά μας, το σινεμά (και η Τέχνη) ταυτίζεται με το προνόμιο, αποπροσανατολίζοντας έναν κόσμο, που έτσι κι αλλιώς δεν κόπτεται περί αυτού, να τοποθετείται ενάντια στα δημιουργήματά της και στο καλό που εγγενώς μπορεί να κάνει.