Venice Calls: Ο Αλμπέρτο Μπαρμπέρα μιλά για πράξεις και παραλείψεις της φετινής διοργάνωσης

Πράξεις, πολλές. Παραλείψεις; Ελάχιστες. Μία είναι οπωσδήποτε η απουσία του «Ballad of a Small Player» του Έντουαρντ Μπέργκερ. Γιατί; Γιατί ο Μπέργκερ ήθελε τρεις ταινίες από το Netflix, «τέσσερεις θα ήταν υπερβολή». Για να τα λέμε λοιπόν με το όνομά τους προτίμησε την Μπίγκελοου («A House of Dynamite»), τον Μπάουμπακ («Jay Kelly») και τον ντελ Τόρο («Frankenstein») και άφησε έξω τον Μπέργκερ. Διπλωματικά έκανε καλά που κράτησε τον Μπάουμπακ (την προφανή επιλογή να αφήσεις έξω, παρά το καστ) αφού μαζί του διαλέγει και την Γκρέτα Γκέργουιγκ, που έχει και μια «Νarnia» στα σκαριά και θα σκοτωθούνε όλοι ποιος θα την πρωτοπάρει.

Άλλη απουσία, είπαμε αναμενόμενη, ήταν η νέα ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον («One Battle After Another»), για την οποία, λέει ο Μπαρμπέρα, «δεν πήραμε ποτέ μια πραγματική απόκριση από την Warner Bros.».

Με αυτό μπήκε και η φετινή ταφόπλακα στις ταινίες από αμερικανικό στούντιο της φετινής Βενετίας. Κατά τον Μπαρμπέρα τα αμερικανικά στούντιο δεν έχουν βρει ακόμα τα πατήματά τους, χωρίς να κατονομάζει απεργίες ή κορονοϊό ως αιτίες. Κρίμα, θα ήταν ενδιαφέρον να ήταν λίγο πιο αιχμηρός ο Ιταλός ως προς την διευθύνουσα κατάσταση στην Μέκκα, κατανοητή η διπλωματικότητα, αλλά κανείς δεν κερδίζει από την νωχελικότητα και την καχεξία της βιομηχανίας ως προς τις μικρομεσαίες παραγωγές.

Σύμφωνα με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Βενετίας ο χάρτης του κόσμου λέει ανεξάρτητα αμερικανικά στούντιο, λέει Ευρώπη που κρατάει γερά (και όχι μόνο η Γαλλία και η Ιταλία), λέει ότι η Βρετανία παραείναι προσδεμένη στο αμερικανικό άρμα (μια πνιγηρή γενική αλήθεια, δυστυχώς), λέει ότι η ΝΑ Ασία έχει μια κάμψη, ότι η Αφρική «δεν είναι ακόμα relevant, αλλά υπάρχει μεγάλη δυνατότητα και ευκαιρία εκεί» και πενθεί την Βραζιλία που πέθανε τα χρόνια του Μπολσονάρο, ο οποίος εχθρεύεται ανοιχτά τον κινηματογράφο, και φοβάται το ίδιο για την Αργεντινή με το τρέχον καθεστώς της. Λέει επίσης πλατφόρμες (ιδίως Netflix και Amazon) που κατά την γνώμη του έχουν μια ροπή προς την auteur δημιουργία παρότι «οι περισσότερες ταινίες που κάνουν δεν μας ενδιαφέρουν και είναι απευθείας για streaming».

Ως προς το πρόγραμμα του φεστιβάλ, ένα από τα καλύτερα (στα χαρτιά πάντα) των τελευταίων ετών, δηλώνει ότι κατά 95% πήρε τις ταινίες που ήθελε. Δηλώνει δε ειδικά ευτυχής για την ταινία του Μπένι Σαφντί, «The Smashing Machine», στην οποία ξεμένει από υπερθετικά, και βλέπει στους Τζονσον και Μπλαντ πιθανούς οσκαρικούς διεκδικητές. Θα το ήθελε πολύ, η Βενετία δεν έχει καλό track record με την Ακαδημία (ειδικά πρόπερσι με «Killer», «Ferrari» και «Maestro» έφαγε γερή τρικλοποδιά), να δούμε αν φέτος θα τα καταφέρει.