«The Lost Airman»: Δράμα 2ου ΠΠ από τον Μπεν Στίλερ με πρωταγωνιστή τον Τζέικ Τζίλενχααλ;

Κι όμως, ο Μπεν Στίλερ, εκτός από κωμική διάνοια είναι και ένας ιδιαίτερα αξιοσημείωτος σκηνοθέτης. Το αποκαλύπτει το ντεμπούτο του («Reality Bites», 1994), το αποκαλύπτει το «Cable Guy» (1996) και το πρώτο «Zoolander» (2001), το διατρανώνει το «Tropic Thunder» (2008) και είμαστε και μερικοί γεμάτοι τρυφερότητα για το «The Secret Life of Walter Mitty» (2013), το οποίο ήταν η στροφή που κατέγραψε ότι ο κόσμος είχε αλλάξει, η ενήλικη κωμωδία του, με τις πικρές επιγεύσεις, θα βρισκόταν σε κρίση (αν όχι έκλειψη) και ο Μπεν Στίλερ ήταν πια ηλικιωμένος για τα γούστα του κοινού.

Τα τελευταία χρόνια ο Στίλερ πολύ αθόρυβα, πολύ επαγγελματικά, προσπαθεί να ανασυστήσει καριέρα, και το έχει καταφέρει. Κάνει τηλεόραση, καταφέρνει πολύ ενδιαφέρουσες συνεργασίες με τολμηρούς σκηνοθέτες - δεν μπορεί βέβαια και να αποφύγει τις μπαρούφες αλλά δεν ευθύνεται ο ίδιος (πέραν του ότι τις επιλέγει, αλλά ο άνθρωπος πρέπει να δουλεύει.)

Η συζήτηση τώρα γίνεται για μια ολική όχι ακριβώς επαναφορά, αλλά επανεφεύρεση. Προετοιμάζει, λέγεται, με την Amazon/MGM ένα άτιτλο δράμα Β' ΠΠ, που κάποιοι λένε ότι θα είναι το «The Lost Airman». Εάν πάρει μπρος, η η πιθανότητα είναι να μαρσάρει προς το 2026.

Το «Lost Airman» έχει μια μικρή ιστορία. Πίσω στο 2018 ήταν να το κάνει ο Τζέικ Τζίλενχααλ, με άλλον στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Η ιστορία αντλεί από πηγές αποχαρακτηρισμένων αρχείων στην περίοδο Ομπάμα που μιλούν για έναν πιλότο του Πολέμου, τον Άρθουρ Μεγιέροβιτς, του οποίου το Β-24 καταρρίφθηκε στο Βισί της Γαλλίας το 1943. Ο ίδιος βρήκε καταφύγιο στον Μαρσέλ Ταλιαντέρ, ιδρυτή ενός αντιστασιακού μετώπου, και ο πιλότος μας επί έξι μήνες διέφευγε της Γκεστάπο. Η απόδρασή του, τελικά, ήταν αποτέλεσμα ενός πολυσύνθετου σχεδίου εκπονημένου από έναν από τους πιο παρασημοφορημένους πιλότους της RAF - της βρετανικής αεροπορίας.

Ο Τζίλενχααλ έχει πόνο για το σχέδιο αυτό εδώ και μια δεκαετία, βρίσκουμε το όνομά του μεταξύ των παραγωγών και ακόμα ενδέχεται να παίξει. Έχει άραγε μπει σε τροχιά τώρα το πλάνο αυτό; Δεν μοιάζει με έργο που μπορεί να κόψει ειστήρια πια, δυστυχώς, μοιάζει όμως με δουλειά που μπορεί να μαγνητίσει ενδιαφέρον ενός άλλου κοινού, της κριτικής και γιατί όχι και των βραβείων. Σίγουρα μπορεί να είναι όχημα επανόδου στο κινηματογραφικό προσκήνιο και για τους δύο καλλιτέχνες.