Τζόρτζιο Αρμάνι (1934-2025): Ο μόδιστρος που άλλαξε (και) το Χόλιγουντ

Για τον Τζόρτζιο Αρμάνι, αυτόν τον πάντα ωραίο, μαυρισμένο, ήρεμο τύπο με τα λευκά μαλλιά και το t-shirt, υπάρχουν πολλοί -και πολύ- πιο αρμόδιοι από εμάς. Η όχι και απαρατήρητη συμβολή του στην μόδα του σινεμά επεκτάθηκε πέρα από το έμπροσθεν της οθόνης φτάνοντας μέχρι και στο πώς εμφανίζονται οι διάσημοι στις εκδηλώσεις, τα γκαλά, τις πρεμιέρες και, φυσικά, τα Όσκαρ.

Στο «American Gigolo», μια από τις σπανιότατες ταινίες που προανήγγειλαν τόσο εντυπωσιακά την δεκαετία που άνοιγαν, ο Αρμάνι έντυσε το τέλειο μοντέλο, τον 30άρη Ρίτσαρντ Γκιρ, και δεν χρειάστηκε κάτι άλλο να ενώσει τις τελείες από την σκηνογραφία, τους ήχους Μοροντέρ και το παίξιμο του ηθοποιού ώστε να ανακοινωθούν τα '80ς. Τα οποία βέβαια ύστερα δεν θα τα έλεγες την κομψότερη δεκαετία, όμως αυτό συνέβη ίσως γιατί δεν ακολούθησαν το μέτρο της φινέτσας του Ιταλού.

Ο Αρμάνι έκανε γκαρνταρόμπα στο «Streets of Fire» του Γουόλτερ Χιλ, έντυσε την Μαρούσκα Ντέτμερς (στις σπάνιες στιγμές που το χρειάστηκε) στο «Ο Διάβολος στο Κορμί της» του Μπελόκιο, έκανε θραύση πραγματική ως ενδυματολόγος στους «Αδιάφθορους» του Ντε Πάλμα (μάλλον μια από τις κομψότερες ενδυματολογίες που έγιναν ποτέ, άσχετα πόσο πραγματολογικά ακριβής είναι αναπαραστατικά), φρόντισε τα κοστούμια της Μαίρη Ελίζαμπεθ Μαστραντόνιο στο «Class Action» του Άπτεντ (μεγάλος Χάκμαν και εδώ, τα δικά μας εμείς), ανέλαβε πλήρως το «Comfort of Strangers» του Σρέιντερ (που διαδραματίζεται στην Βενετία και ενέπνευσε τον Ιταλό), θα πόνταρε κανείς χρήματα ότι ενέπνευσε την Μιλένα Κανονέρο στα Κοστούμια του 3ου «Νονού» και αντ' αυτού κόσμησε τις γκαρνταρόμπες των «Καλών Παιδιών» την ίδια χρονιά. Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε η μεγάλη εμπλοκή με το Χόλιγουντ on camera.

Συνέχισε να ντύνει τον Γκιρ, λογικό, και μετά θα ήταν κάποιες σποραδικές συνεργασίες που είχαν σημασία. Για παράδειγμα φρόντισε τα ρούχα του Μπρούνο Γκανζ στο «Μια Αιωνιότητα και μια Μέρα» του Αγγελόπουλου και, πιο γνωστά ακόμα, έντυσε τον Κρίστιαν Μπέιλ σαν Μπρους Γουέιν (στο «Dark Knight») και τον λευκό tuxedo του Μπραντ Πιτ στους «Άδωξους Μπάσταρδους» του Ταραντίνο. Σε κάποια φάση περιέλαβε και την Κέιτ Μπλάνσετ, η οποία ακόμα και φέτος στην Βενετία με Αρμάνι εμφανίστηκε.

Οι ειδήμονες λένε, όπως διαβάζουμε, ότι κάποια στιγμή ο Αρμάνι μπορεί να σημειωθεί σαν ο βασικός λόγος που περάσαμε από την «αρχαιότητα» στο σήμερα στα κόκκινα χαλιά των Όσκαρ, στο πώς άλλαξε το επίσημο ρούχο, πώς στένεψε κτλ. τα προϋπάρχοντα και πάει λέγοντας. Ακόμα και εμείς οι άσχετοι πάντως από ένα σημείο και μετά μπορούσαμε να παρατηρήσουμε την μικρή ιταλική εισβολή του Οίκου του στο Χόλιγουντ, πώς πλήθυναν οι παρουσίες της Μέκκας στα runways και όλα αυτά τα πράγματι φίνα και όμορφα.

Μεγάλη απουσία, συνώνυμη της ενδυματολογικής καλαισθησίας. Ίσως στην σημερινή λαίλαπα φαντάζει εκπρόσωπος του χθες, ως αδαής δεν ξέρω κατά πόσον ισχύει κάτι τέτοιο στην Μόδα καθαυτή. Για γενιές που μεγάλωσαν σε έναν κόσμο ενδεδυμένο τις ιδέες του, ωστόσο, τίποτε δεν φαίνεται παρωχημένο, αντίθετα σε σχέση με τερατωδίες που βλέπεις ολόγυρα έως και μια θλίψη σε καταλαμβάνει για την έξοδο αυτή.