Κάννες 2025: Με το «It Was Just an Accident», ο Τζαφάρ Παναχί δίνει άφεση αμαρτιών στους δυνάστες του και γίνεται φαβορί για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα - νεα , ειδησεις || cinemagazine.gr
19:32
24/5

Κάννες 2025: Με το «It Was Just an Accident», ο Τζαφάρ Παναχί δίνει άφεση αμαρτιών στους δυνάστες του και γίνεται φαβορί για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα

Από έναν πολύπαθο σκηνοθέτη, φυλακισμένο για να φρονήματά του από το καθεστώς της πατρίδας του, προκύπτει μια ταινία που χρησιμεύει σαν συγχωροχάρτι σε όλους όσους του στέρησαν την ελευθερία. Με μια ανθρωπιστική δύναμη που στέκει ως αντίλογος στις ατέλειές του, το καινούργιο φιλμ του (ελεύθερου πλέον) Ιρανού δημιουργού βρίσκεται αυτή τη στιγμή ανάμεσα στα ισχυρά φαβορί για τον φετινό Χρυσό Φοίνικα.

Από τον Λουκά Κατσίκα

Πώς αντιμετωπίζει κάποιος μια ταινία καταγγελίας όταν πηγή έμπνευσής της αποτελούν τα επώδυνα βιώματα του ίδιου του δημιουργού της;  Και πόσο ανεπηρέαστη μπορεί να παραμείνει η μυθοπλασία μπροστά στην αδιάσειστη πραγματικότητα; Ερωτήματα όπως αυτά κληθήκαμε να λάβουμε υπόψη μας και πέρσι, όταν ο «Σπόρος της Ιερής Συκιάς» προβαλλόταν στις αίθουσες, έχοντας προηγουμένως διεκδικήσει (και θεωρηθεί φαβορί για) τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών. 

Ο σκηνοθέτης του, Μοχάμαντ Ρασούλοφ, γύρισε την ταινία ως μια γνήσια επαναστατική πράξη αντίστασης απέναντι σε μια αυταρχική και τιμωρητική χώρα, που δεν είναι άλλη από την πατρίδα του. Έχοντας υποστεί μακροχρόνιες διώξεις και παρενοχλήσεις, ο Ρασούλοφ απέδρασε τον περασμένο Μάιο από το Ιράν και πλέον ζει ελεύθερος στη Γερμανία. Αν δεν είχε βρει τρόπο να φύγει κακήν κακώς, θα είχε καταδικαστεί σε οκτώ χρόνια φυλάκισης και βασανισμών, θεωρούμενος ως εχθρός του θεοκρατικού καθεστώτος της πατρίδας του. 

Η ρητορεία ουδέποτε υπήρξε σύμμαχος του αληθινά σπουδαίου σινεμά και το ίδιο συμβαίνει με το φιλμ του Παναχί

Ο Τζαφάρ Παναχί δεν στάθηκε εξίσου τυχερός. Εξέτισε ποινή φυλάκισης έξι ετών, κατηγορούμενος για προπαγάνδα εναντίον του Ιράν. Και η πρώτη του δημιουργία, αμέσως μετά την πρόσφατη αποφυλάκισή του, είναι η λογική αντίδραση ενός καλλιτέχνη απέναντι στο απολυταρχικό κράτος που του στέρησε τα βασικά του δικαιώματα.  

Το «It Was Just an Accident» είναι το αποτέλεσμα όχι μόνο ενός πολιτικού σινεμά διαμαρτυρίας συνεπούς με τη μέχρι τώρα καριέρα του σκηνοθέτη, αλλά και ένα παράγωγο των εμπειριών που χρειάστηκε να υποστεί ο Παναχί κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του. Ελεύθερος πια, όχι όμως λιγότερο οξύς και επικριτικός, είχε να διαλέξει για την ταινία του ανάμεσα σε δύο δρόμους. Είτε να τη χρησιμοποιήσει προκειμένου να εκτονωθεί θυμωμένα και εκδικητικά ενάντια στους διώκτες και τους καταπιεστές του, είτε να κινηθεί με γνώμονα την ανθρωπιά του, αυτή που κανένα καθεστώς και καμία ποινή φυλάκισης δεν κατάφεραν να του στερήσουν. 

Όπως και ο συμπατριώτης του, Μοχάμαντ Ρασούλοφ, έτσι και ο Παναχί υπογράφει μια ταινία της οποίας οι αρετές, το κίνητρο και η ιδεολογική τοποθέτηση δεν χωρούν καμίας αμφισβήτησης. Ίσα-ίσα που προκαλούν σεβασμό, πηγάζοντας από έναν άνθρωπο ακέραιο και θαρραλέο στην επιμονή του να παλεύει εναντίον ενός συντριπτικού κατασταλτικού μηχανισμού. Όπως συνέβη, εντούτοις, με τον «Σπόρο της Ιερής Συκιάς», έτσι και το «I t Was Just an Accident» δεν αποφεύγει πρωτίστως τον διδακτισμό. 

Η ιστορία που διηγείται είναι απλή και εκτυλίσσεται στη διάρκεια μιας μέρας. Ένα αυτοκινητικό δυστύχημα φέρνει έναν πρώην αντιφρονούντα αντιμέτωπο με τον άντρα που υπήρξε κάποτε ο βασανιστής του, τον καιρό που βρέθηκε φυλακισμένος και ταλαιπωρήθηκε για τα πιστεύω του. Θα τον εντοπίσει, θα τον απαγάγει και δίχως δεύτερη σκέψη θα σπεύσει να τον θάψει ζωντανό. Μόλις όμως τον κυριεύσουν οι αμφιβολίες για την ταυτότητα του άντρα, θα απευθυνθεί για βοήθεια σε άλλους πρώην συγκρατούμενούς του, ελπίζοντας ότι εκείνοι θα μπορέσουν ξεκάθαρα να τον αναγνωρίσουν. Οδηγώντας στους δρόμους της Τεχεράνης προκειμένου να τους βρει, ο ήρωας μετατρέπει στο μεταξύ το φορτηγάκι του σε αυτοσχέδια φυλακή, κρατούμενος της οποίας είναι τώρα ο κάποτε δικός του δεσμοφύλακας και ανακριτής.

Για τον Παναχί η συγχώρεση είναι ένα πρώτο θαρραλέο βήμα προς την πολυπόθητη ίαση

Ο Παναχί επικαλείται και πάλι ένα μοτίβο γνώριμο από προηγούμενες ταινίες του, εκείνο του περιορισμένου χώρου δράσης, και μέσω αυτού αντλεί την ψυχολογική ένταση και το ασφυκτικό κλίμα που πολιορκεί το φιλμ. Χαρακτήρες προστίθενται ολοένα στο δράμα, μικρές δόσεις χιούμορ απαλύνουν το τεταμένο κλίμα και καθώς η νύχτα πέφτει, η αλήθεια βγαίνει οριστικά στην επιφάνεια και ο ήρωας απομένει μόνος και πάλι με την ευθύνη του να αποφασίσει για την τύχη του μυστηριώδους άντρα.

Δεν είναι χωρίς αναταράξεις η κινηματογραφική διαδρομή που επιλέγει ο Παναχί. Υπάρχουν σεναριακές αναληθοφάνειες τις οποίες ο θεατής καλείται να δεχτεί de facto και συστήνεται να μην αμφισβητήσει, οι μελοδραματικές πινελιές δεν λείπουν, οι διάλογοι ηχούν συχνά βαρύγδουπα και σε αρκετά της στιγμιότυπα η ταινία μοιάζει με διατριβή. Η ρητορεία σαφώς και δεν υπήρξε ποτέ σύμμαχος του αληθινά σπουδαίου σινεμά και το ίδιο καταλήγει να συμβεί με το φιλμ του Παναχί. Ευτυχώς όμως, ο Ιρανός σκηνοθέτης μάς επιφυλάσσει ένα εξαιρετικό φινάλε στο οποίο οι οδυνηρές μνήμες γίνονται τα δυσβάσταχτα βάρη από τα οποία κάποιοι άνθρωποι είναι γραπτό ποτέ να μην απαλλαγούν. Είναι καταδικασμένοι να τα κουβαλούν σε όλη τους τη ζωή, σαν ζωντανό εφιάλτη και σαν υπενθύμιση. Για τον Παναχί, ωστόσο, η συγχώρεση είναι ένα πρώτο θαρραλέο βήμα προς την πολυπόθητη ίαση. Και η ταινία του χρησιμεύει ως ένα τέτοιο σημαντικό βήμα.

Διαβάστε επίσης:
Κάννες 2025: Ένα μεσημέρι με τον Πολ Μέσκαλ
Κάννες 2025: Το «Young Mothers» είναι ολόκληροι οι Νταρντέν σε μιάμιση ώρα

Κάννες 2025: Ένα ημερολόγιο στοιχειώνει το καλοκαίρι στο «Romeria» της Κάρλα Σιμόν
Κάννες 2025: Τα όρια μεταξύ ζωής και τέχνης μπλέκουν αξεδιάλυτα στο «Sentimental Value» του Γιοακίμ Τρίερ
Κάννες 2025: Το «Fuori» του Μάριο Μαρτόνε είναι μια γλυκιά παράφωνη ωδή στη γυναικεία φιλία
Κάννες 2025: Ο Πολ Μέσκαλ και ο Τζος Ο' Κόνορ ραγίζουν καρδιές με το «The History of Sound»
Κάννες 2025: Το «Alpha» της Ζουλιά Ντικουρνό είναι μια ασυνάρτητη αλληγορία σωματικού τρόμου

Κάννες 2025: Το «Nouvelle Vague» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ είναι μια γενναιόδωρη δόση σινεφιλικής νοσταλγίας
Κάννες 2025: Το «The Secret Agent» είναι μάλλον η καλύτερη ταινία των φετινών Καννών και σίγουρα μια από τις κορυφαίες της χρονιάς
Κάννες 2025: Ο Γουές Άντερσον ξεδιπλώνει το «Φοινικικό Σχέδιο» καθώς βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στη μανιέρα
Κάννες 2025: Το τέλος της αθωότητας έρχεται γλυκά στο πανέμορφο «Renoir» της Τσι Χαγιακάουα
Κάννες 2025: Στο «Die, My Love» της Λιν Ράμσεϊ μια γυναίκα εξομολογείται
Κάννες 2025: Με το «The Chronology of Water» η Κρίστεν Στιούαρτ πραγματοποιεί μια σκηνοθετική βουτιά στα βαθιά

Κάννες 2025: To «Sirat» του Όλιβερ Λάσε είναι μία τέκνο έκρηξη στα θεμέλια του επίσημου διαγωνιστικού
Κάννες 2025: Στο «Eddington», ο Άρι Άστερ σκιαγραφεί ένα χαοτικό, παρανοϊκό πορτρέτο της επί Covid Αμερικής
Κάννες 2025: Ο Ντομινίκ Μολ ανοίγει την «Υπόθεση 137»
Κάννες 2025: Στο «Two Prosecutors» ο Σεργκέι Λοζνίτσα ξυπνά έναν καφκικό απολυταρχικό εφιάλτη
Κάννες 2025: Το «Sound of Falling» εκκινεί εκκωφαντικά το επίσημο διαγωνιστικό
«Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη!»: Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εναντιώνεται στον Τραμπ και ξεσηκώνει τις Κάννες
Φεστιβάλ Καννών! Όλες οι ταινίες που έχουν κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα

Νταρντέν, Ντικουρνό, Άντερσον και Άστερ για Χρυσό Φοίνικα: Το επίσημο πρόγραμμα του 78ου Φεστιβάλ Καννών
Κάννες 2025: Το πρόγραμμα της Εβδομάδας Κριτικής του Φεστιβάλ των Καννών
Κάννες 2025: Το πρόγραμμα του Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών
Ζιλιέτ Μπινός for President: Το Jury των φετινών Καννών εντυπωσιάζει
Τιμητικός Φοίνικας για τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στις επικείμενες Κάννες
Η Νικόλ Κίντμαν θα βραβευτεί στο επερχόμενο Φεστιβάλ Καννών
Κάννες 2025: Πόστερ-φόρος τιμής στο «Ένας Άνδρας και Μια Γυναίκα»
Το ελληνικής συμπαραγωγής «The Exploding Girl VR» στο Διαγωνιστικό τμήμα Immersive

Το cinemagazine ταξιδεύει στο 78ο Φεστιβάλ Καννών με την ευγενική υποστήριξη της AEGEAN.