Ω ναι: Τρέιλερ για το «Nouvelle Vague» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ

Προσωπικά μιλώντας υπάρχει κάτι που μου φτιάχνει το σινεφιλικό κέφι όταν ένας συμπαθής δημιουργός (ή και τέρμα αγαπημένος, δεν έχει τόση σημασία), κάνει «διπλή χρονιά», βγάζει δύο δηλαδή ταινίες μέσα σε ένα ημερολογιακό έτος. Φέτος το κάνει ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ - και το έχει ξανακάνει δύο ακόμα φορές. Το 2006 με το «Scanner Darkly» και το «Fast Food Nation» και το 2001 με το «Tape» και το «Waking Life». Γιατί μπορεί να φτιάχνει κάποιον κάτι τέτοιο είναι μια άλλη κουβέντα, επί της παρούσης "accept the mystery".

Ας πούμε όμως ότι φέτος πραγματοποιεί με το διπλό του χτύπημα μια αναδρομή στο παρελθόν, ένα λίαν αγαπητό παρελθόν, έστω και αν η μία από τις δύο (το «Blue Moon» - δείτε, αν θέλετε, εδώ) είναι μια πικρή και μελαγχολική ιστορία. 

Η άλλη όμως είναι η ιστορία μιας γέννησης, η ιστορία της έλευσης μιας φρεσκάδας ή, όπως το λέει ο Γκοντάρ κατά Λινκλέιτερ, η ιστορία μιας κανονικής παλίρροιας ενώ όλοι θέλουν απλά ένα...νέο κύμα. Ο Ντικ γύρισε το έργο στο Παρίσι (που ευτυχώς είναι ακόμα αυτή η πόλη που βρίσκεις να γυρίσεις όπως χρειάζεσαι την παρελθούσα δόξα μιας όψης), με γαλλικό συνεργείο, ασπρόμαυρα. Έβαλε την Ζόε Ντόιτς να κάνει την Τζιν Σίμπεργκ, τον Ομπρί Ντουλέν να κάνει τον Μπελμοντό, τον Γκιγιόμ Μαρμπέκ τον JLG ενώ διάφοροι ακόμα περνούν κατευχαριστημένα φτιάχνοντας ένα «Midnight in Paris», μια ακόμα δηλαδή λατρευτική επιστολή Αμερικανού σε ωραία πράγματα που στεγάστηκαν στην Πόλη του Φωτός.

Δεν προορίζεται για ταινία να σου αλλάξει τη ζωή, είναι ταινία-παρέας, φτιαγμένη από παρέα και προορισμένη να σε συντροφεύει. Είναι το σινεφιλικό feelgood στην πιο ατόφια μορφή του. Είναι η ταινία που έκανε ο Λινκλέιτερ για το σινεμά που αγαπά, για την εποχή που πιθανά θα προτιμούσε να ζει. Στα 65 του κανείς δικαιούται (φυσικά όχι μόνο στα 65 του) να ξαποσταίνει εκεί που το μυαλό και η καρδιά του ανήκουν. Κι ας είναι δεδομένο ότι κάποιοι θα ξεκινήσουν από το αναχρονιστικός και θα φτάσουν ποιος ξέρει που, στο αντιδραστικός, ίσως. Αυτός, στα σίγουρα, έκατσε κι έγραψε και σκηνοθέτησε έναν φόρο τιμής σε έναν δημιουργό και μια εποχή που αισθάνεται ότι συγγενεύουν με τον ίδιο. Τον ευχαριστούμε, και εδώ, προκαταβολικά.

Η ταινία θα προβληθεί σε κάποιες αίθουσες (στις ΗΠΑ) - άραγε θα περάσει και από την χώρα μας; - προτού στις 14 Νοεμβρίου παρκάρει στο Netflix που μπράβο του φέτος έχει κατάλογο κι ας μην πρόκειται ποτέ να δεχθούμε τον τρόπο θέασης που επιβάλλει.

Τρέιλερ: