Καταστροφολογίες: Νέα «έρευνα» «τελειώνει» την αίθουσα στα επόμενα 20 χρόνια

Διαβάζουμε στο World of Reel (που μας στέλνει στο...reddit) για μια νέα έρευνα, περισσότερο σαν δημοσκόπηση φαίνεται, στην οποία ερωτήθηκαν αιθουσάρχες και απάντησαν (σε κάτι παραπάνω από το 50%, όχι 9/10) ότι στα επόμενα 20 χρόνια το τρέχον μοντέλο δεν θα επιβιώσει.

Άρα λοιπόν πάμε κάπως πιο ήρεμα τι «νέο» έχουμε. Οι αιθουσάρχες, που είναι βέβαια βασικός τροχός της αμάξης (και παρότι κατανοητά το ρίχνουν αλλού είναι και βασικοί συνυπεύθυνοι) δεν βλέπουν το τρέχον μοντέλο βιώσιμο. Και δεν το πιστεύουν όλοι, αλλά λίγο πάνω από τους μισούς (55%). Υπάρχουν και κάποιοι ακόμα πιο απαισιόδοξοι ανάμεσά τους, βλέπουν τίτλους τέλους μέσα στα επόμενα 5-10 χρόνια.

Αντικειμενικά προβλήματα, εν τάχει. Οι αριθμοί δείχνουν ότι σαφώς ο COVID αποτελεί μια περίοδο-κόμβο από την οποία η αίθουσα δεν έχει συνέλθει, αντίθετα (και στην καλύτερη περίπτωση, βλέποντας τα εισιτήρια σε όλο τον κόσμο) έχει πάρει πίσω κάτι στην περιοχή του 75% και αυτό μόνο σε μια χρονιά, το 2023. Γενικά είναι εμφανές από τα εισιτήρια ότι ενώ ο αριθμός των νέων ταινιών στην αίθουσα τείνει σε αύξηση (το 2024 βγήκαν 3.425 ταινίες στην αίθουσα, αριθμός ρεκόρ στον 21ο αιώνα και γενικώς!!!) το «πάμε σινεμά» μετρά απώλειες σε χρήμα τουλάχιστον 30-35%.

Είναι δεδομένο ότι το μοντέλο χρειάζεται αλλαγή. Και είναι εξίσου δεδομένο ότι δεν φταίει ένα πράγμα (ας πούμε οι τιμές ή το streaming) αλλά ένας συνδυασμός παραγόντων στην οικονομία της οποίας ένα μέρος είναι η αίθουσα, ενώ δεν θα πρέπει να εξαιρεθούν και κοινωνικοί παράγοντες που έχουν σχέση με την ποιότητα της παρεχόμενη εμπειρίας (το «υπηρεσίας» είναι κακόηχο). Για παράδειγμα δεν φταίει μόνο που πολλοί αιθουσάρχες προβάλλουν σε χαμηλή (οπτική, κυρίως, αλλά όχι μόνο) ποιότητα - κάτι αδιανόητο πραγματικά που κατεβάζει γενικώς το αισθητικό επίπεδο και γαλουχεί κόσμο σε ποιότητα που δεν αντιλαμβάνεται πλέον ως χαμηλή- φταίει και που εμείς ως θεατές επιτρέπουμε (και μάς επιτρέπεται) ατμόσφαιρα ιδιωτικού σαλονιού, κακών τρόπων και γενικής ελευθεριότητας. Και προφανώς δεν βοηθά το ότι η βιομηχανία θεωρεί μέρος της το streaming αντί μερικό αντίπαλο, δεν βοηθούν τα «παράθυρα» που δεν είναι τουλάχιστον κάποιων μηνών (και όχι απλά 45 ημερών όπως ακούμε και διαβάζουμε) και δεν συμβάλλει η ίδια η συνδικαλιστική ύπνωση της βιομηχανίας στην οποία ενώ σαφώς οι ηθοποιοί έχουν μπει στο παιχνίδι της παραγωγής το κάνουν για τον εαυτό τους και όχι για το μέλλον της δουλειάς. Δεν βοηθά επίσης το υψηλό(τατο) εισιτήριο, αλλά δεν βοηθά και ο (παν)άκριβος προϋπολογισμός που τρέχουν να καλύψουν τα έργα. Είναι πολλοί οι λόγοι και συντρέχουν, δεν φταίει ποτέ ένα πράγμα, έχουμε κουραστεί πολύ να μετατρέψουμε το σινεμά (ως οικονομία) σε παθογενή, ζημιογόνα εξίσωση.

Όμως όλα αυτά είναι μια πολύ μεγαλύτερη συζήτηση. Για την ώρα παρακολουθούμε ένα σχετικά αναιμικό 2025, το οποίο κρατιέται ψηλά από ένα κινέζικο animation («Ne Zha 2») που έχει βγάλει κοντά 2 δις μόνο του, περίπου το 25% των παγκόσμιων εισπράξεων φέτος!) πράγμα που ίσως προλέγει ότι η ώρα της διαδοχής στο ποιος κρατά τα ηνία του θέματος είναι προ των πυλών.