Τρέιλερ «History of Sound»: Πολ Μέσκαλ και Τζος 'Ο Κόνορ αφουγκράζονται τον ήχο της ζωής

Ο Νοτιοαφρικανός Όλιβερ Χερμάνους έχει δώσει πειστήρια της σχολής σινεμά που ακολουθεί, ένα σινεμά μεγάλης συγκίνησης, χαμηλών τόνων, συγκράτησης, κάπως «αϊβορικό» θα το έλεγε κανείς. Είναι επίσης ένα σινεμά queer αντηχήσεων, έχει κερδίσει και έναν Queer Φοίνικα 14 χρόνια πριν με το «Beauty» στις Κάννες, χωρίς όμως έναν αρκετά τρέχοντα τύπο επιθετικότητας στην εικονογράφηση. Κάτι που δεν εκλαμβάνεται ως αμυντικότητα, παθητικότητα ή συστολή, αλλά ως υπαγωγή σε ένα σινεμά που θέλει να αναπτύξει διαφορετικού τύπου σχέση με το κοινό του.

Όπως λέει ο Λουκάς Κατσίκας στην κριτική του αναφορά από τις φετινές Κάννες: «Σε πείσμα των περισσότερων queer ειδυλλίων που μας έχει διηγηθεί το σινεμά τελευταία, ο Όλιβερ Χερμάνους προτιμά να μην βάλει ταμπέλες, να μην τοποθετήσει τους χαρακτήρες σε συγκεκριμένα καλούπια και να μην απασχολήσει το κοινό με τις πιο γραφικές παραμέτρους της σχέσης τους. Δουλεύοντας σε μια πιο μινιμαλιστική και χαμηλόφωνη νότα, ενδιαφέρεται για την ευρύτερη εικόνα: το μυστήριο της αγάπης που είναι όμοιο με τη μαγεία του ήχου, μιας ενέργειας άπιαστης και αόρατης, συγκλονιστικής όμως σε ισχύ και εκτόπισμα.» (Ολόκληρο το κείμενο μπορείτε να το βρείτε εδώ.) 

Η σύνοψη μιλά για τον Λάιονελ (Μέσκαλ) που είναι ένας ταλαντούχος τραγουδιστής από το Κεντάκι, φοιτά στο Ωδείο της Βοστώνης, γνωρίζει εκεί τον Ντέιβιντ (Ο' Κόνορ), έναν φοιτητή σύνθεσης, και οι δυο τους, ερωτεύονται και ξεκινούν μια οδύσσεια συλλογής λαϊκών τραγουδιών και ήχων στις ΗΠΑ. Αργότερα οι δρόμοι χωρίζουν, ο Λάιονελ περιηγείται στην Ευρώπη, βρίσκει μια νέα ζωή, όμως «οι αναμνήσεις ξαναγυρίζουνε» και η σύντομη περίοδος με τον Ντέιβ αποκαλύπτεται σαν εκείνο που δεν ξεχνιέται στη ζωή, τον δεσμό που συγκροτήθηκε γύρω από αυτά που μετράνε πραγματικά. O Μπεν Σάτακ έγραψε το βιβλίο που βασίζεται η ταινία, ο ίδιος υπογράφει και το σενάριο.

Στις 12 Σεπτεμβρίου βγαίνει στις αμερικανικές αίθουσες, κάπου εκεί γύρω θα πρέπει να το δούμε και στην χώρα μας, ή έτσι ελπίζουμε τουλάχιστον, καλή του τύχη, από το τρέιλερ και τις πρώτες αντιδράσεις μοιάζει σαν μια ταινία που ξεκουράζει από τον συρφετό της σύγχρονης παραγωγής. Χώρια που «βλέπει τον ήχο» κι αυτό από μόνο του είναι ένας λόγος να το αγαπάμε προκαταβολικά - μα καθόλου βολικά.

Τρέιλερ: