Τρόμος 25: Το Hollywood Reporter παραδίδει λίστα με τις 25 ταινίες τρόμου του 21ου αιώνα

Δεν είναι εύκολο να απαντήσει κανείς αν ο κινηματογραφικός Τρόμος διανύει την καλύτερη εποχή του στον 21ο αιώνα. Το παρελθόν έχει μνημειώδεις τίτλους και όσο υπάρχουν εκείνοι που το (και τους) έζησαν δύσκολα να αντικαταστήσουν την «τάδε» ταινία με κάτι σύγχρονο. Από την άλλη είναι πανεύκολο να απαντήσει κανείς ότι ο κινηματογραφικός Τρόμος περνά την βιομηχανικά υγιέστερη φάση του, αφού ποτέ δεν υπήρχαν τόσες παραγωγές απ' ευθείας για την αίθουσα. Και η αλήθεια είναι, όσο σεβαστικός κι αν είναι κανείς σε δημιουργίες του παρελθοντος, ότι υπάρχουν δημιουργοί σήμερα που αιφνιδιάζουν με την συσσωρευμένη γνώση και την εκλέπτυνση της δουλειάς τους, η οποια πολλές φορές πάσχει μόνο στις λεπτομέρειες, ή στην αδυναμία (και τον πόθο) κάποιων να είναι περισσότερο auteur απ' όσο αντέχουν και δεν δίνουν την ιστορία τους σε έναν σεναριογράφο να την αποκρυσταλλώσει. Αλλά το Φανταστικό τα αντέχει αυτά, με άνεση. Οι δημιουργοί βλέπουν τα έργα τους να κόβουν εισιτήρια, μπορούν πάντα να επανέλθουν, να καλυτερέψουν δουλεύοντας αντί περιμένοντας.

Τέλος (1), είναι γεγονός, ότι ένα είδος τόσο (δυνητικά) εμβριθές και ευαίσθητο στην κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα (πολλές φορές κυρίως σαν σουρεαλιστική διάθλασή της), δεν θα μπορούσε να μην περνά μεγάλες πιένες σήμερα, ενώ (τέλος 2) είναι εγγενής στο είδος ο ελεγχόμενος προϋπολογισμός και το εισπρακτικό ενδιαφέρον (που μεταφράζεται σε οικονομική υγεία), οπότε δεν είναι τυχαίο που όλοι κάνουν και (σχεδόν) όλοι βλέπουν horror. Είναι καλό αυτό; Όχι απαραίτητα, αλλά αυτή είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση.

Το Hollywood Reporter και ειδικά ο Ντέιβιντ Ρούνι που έλαβε την τιμή μιας λευκής κάρτας από την έκδοση, δεν είχε δύσκολο έργο. Όχι τουλαχιστον με τις παραμέτρους που έθεσε, στις οποίες ψάχνεις την έκπληξη με το μυγοσκοτώνι, ενώ η κατάχρηση της ελευθερίας του, άρα και της ασέβειας προς τα ίδια του τα κριτήρια χτυπάει κόκκινο, αφού ορίζει ιδιότροπα ταινίες ως μη horror (οπότε όχι «Mulholland Drive» - και μετά βάζει ένα τρισάθλια μη horror Νο. 1), ενώ και συνολικά έχει κάνει μια λίστα επιβεβαιωτική ενός status quo, παρά κράμα ριζοσπαστικότητα και ανέγερσης κλασικού. Επίσης φροντίζει να ενημερώσει τους ταλιμπάν των social ποια υπο-είδη Τρόμου προτιμά και ποια εξοστρακίζει, έτσι να μην χύνεται αίμα στα σχόλια. 

Δεν ξέρω αν έχει νόημα (ξέρω, δεν έχει) να πούμε τι λείπει, για την ακρίβεια τι δεν θα έπρεπε να λείπει, τι χαροποιεί με την παρουσία και τι θλίβει με την απουσία του, ορίστε η λίστα, εδώ υπάρχει και αναλυτικά συνοδευμένη και από μικρό κείμενο για κάθε επιλογή. Ένα σχόλιο μόνο. Καθώς οι ταινίες είναι πραγματικά πολλές, ιδίως λογαριάζοντας ότι είμαστε μόλις στο πρώτο τέταρτο του αιώνα, οι λίστες θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερες, πολύ πιο δυναμικές (ετήσιας βάσης με τις ταινίες να παίρνουν ασανσέρ ετησίως) και πολύ πιο καθαρά δομημένες με βάση την επίγνωση των εσωτερικών ειδολογικών κανόνων. Κανόνες βέβαια που πρέπει να τηρούνται, κι όχι να λέμε δεν είναι horror o Λιντς (που πράγματι δεν είναι) και μετά να έχεις «Λαβύρινθο του Πάνα» και «Under The Skin» μέσα. Γελάει κι ο τράγος του «The Witch».

Λίστα:

01. Under the Skin (Jonathan Glazer)
02. Get Out (Jordan Peele)
03. Let The Right One In (Tomas Alfredson)
04. The Babadook (Jennifer Kent)
05. The Host (Bong Joon-ho)
06. 28 Days Later (Danny Boyle)
07. Train to Busan (Yeon Sang-ho)
08. Pan’s Labyrinth (Guillermo del Toro)
09. The Conjuring (James Wan)
10. Hereditary (Ari Aster)
11. The Witch (Robert Eggers)
12. Us (Jordan Peele)
13. Nosferatu (Robert Eggers)
14. The Others (Alejandro Amenabar)
15. Saint Maud (Rose Glass)
16. Sinners (Ryan Coogler)
17. The Invisible Man (Leigh Whannell)
18. Presence (Steven Soderbergh)
19. It Follows (David Robert Mitchell)
20. Drag Me To Hell (Sam Raimi)
21. His House (Remi Weekes)
22. Under the Shadow (Babak Anvari)
23. A Quiet Place (John Krasinski)
24. Talk to Me (The Philippou Brothers)
25. Bones and All (Luca Guadagnino)