O Mπεν Στίλερ μπαίνει στη «Ζώνη του Λυκόφωτος»

Στα τέλη των ‘50s η «Ζώνη του Λυκόφωτος» του Ροντ Σέρλινγκ, οριοθέτησε και ενέπνευσε το σινεμά και την τηλεόραση του φανταστικού. Μέσα από αυτοτελή επεισόδια που διαρκούσαν γύρω στα 20-25 λεπτά, η σειρά παγίδευσε τους ήρωες της σε καταστάσεις βγαλμένες από όνειρα που τελειώνουν με τρόμο, δάκρυα κι ιδρώτα, έπαιξε με τα είδη και τις συμβάσεις τους δεκαετίες πριν το παιχνίδι αυτό γίνει κανόνας, κανονικοποίησε το ανατρεπτικό φινάλε και, τέλος, μίλησε για τα μεγάλα θέματα, τους φόβους και τα άγχη της εποχής της. Μέσα από τις επαναλήψεις της μέσα στα χρόνια, δεν διόγκωσε μόνο τη διείσδυσή της στην pop κουλτούρα, αλλά κατάφερε να εισαχθεί στο καθημερινό λεξιλόγιο, μέ τη φράση «περάσαμε στη ζώνη του λυκόφωτος» να χρησιμοποιείται από ανθρώπους δίχως να γίνεται αυτόματη σύνδεση της με τη σειρά.

Δίχως τη «Ζώνη του Λυκόφωτος» δεν θα είχαμε τηλεοπτικές ανθολογίες τρόμου και επιστημονικής φαντασίας γενικότερα, «Outer Limits», «Hammer House of Horror», «The X-Files», «Inside no.9» και Black Mirror ειδικότερα, και δεν θα είχαμε έναν μακρύ φιλμικό κατάλογο που κυμαίνεται από το «Carnival of Souls» και τον «Πλανήτη των Πιθήκων» ως το «Truman Show» και την «Έκτη Αίσθηση». Σκηνοθέτες όπως ο Ζακ Τουρνέρ, ο Ντον Σίγκελ και η Άιντα Λουπίνο πέρασαν πίσω από τον φακό, ηθοποιοί όπως ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο Τσαρλς Μπρόνσον κι ο Ρόμπερτ Ντιβάλ μπροστά από αυτόν, ενώ τα σενάρια ,πλην του ίδιου του Ροντ Σέρλινγκ που εκτελούσε και χρέη αφηγητή, υπέγραφαν ενίοτε σημαίνουσες φιγούρες της λογοτεχνίας του φανταστικού, όπως ο Ρίτσαρντ Μάθεσον.

Στο παρελθόν είχαμε ήδη τρεις αναβιώσεις της σειράς. Μία στα ‘80s, που μνημονεύουν αρκετοί σκληροπυρηνικοί φαν,  μια βραχύβια στις αρχές των '00s με αφηγητή τον Φόρεστ Γουίτακερ, η οποία εστίασε περισσότερο στο είδος του τρόμου και προβλήθηκε στη χώρα μας μέσω του τηλεοπτικού σταθμού Star Channel, και μια πιο πρόσφατη, σε αφήγηση και υψηλή εποπτεία Τζόρνταν Πιλ, που κράτησε μόλις δυο σεζόν, κάνοντας το λάθος να εστιάσει πρώτα στο μήνυμα και μετά στο concept.

Έχουμε δει και μια ταινία στα ‘80s, που διατήρησε τη φόρμα της ανθολογίας, μα άφησε πικρή γεύση, καθώς συνδέθηκε με ένα τραγικό δυστύχημα στα γυρίσματα, που προκάλεσε τον θάνατο του Βικ Μόροου και δύο ανήλικων ηθοποιών και οδήγησε σε ριζική αναθεώρηση των κανόνων ασφαλείας στα κινηματογραφικά πλατό. Σχέδια για την κινηματογραφική αναβίωσή της ακούμε από τις αρχές των ‘00s. Kάποια στιγμή απέκτησε τα δικαιώματα για τη μεγάλη οθόνη η Appian Ways του Λεονάρντο ΝτιΚάπριο κι από τότε κατά καιρούς διάφοροι δημιουργοί έχουν καταπιαστεί με το εγχείρημα, δίχως να προχωρήσουν ιδιαίτερα.

Οι φήμες θέλουν τον Μπεν Στίλερ να επιστρέφει στο σινεμά εννιά χρόνια μετά το αχρείαστο σίκουελ του «Zoolander» και δώδεκα μετά την (εγκληματικά παραγνωρισμένη) «Κρυφή Ζωή του Ουόλτερ Μίτι» για να σκηνοθετήσει αυτή την ταινία. Οι ίδες φήμες τον θέλουν να ασχολείται εδώ και έξι μήνες με την δική του κατάθεση στη «Ζώνη του Λυκόφωτος». Τα σχέδια του δεν περιλαμβάνουν ανθολογία, αλλά μία, ενιαία ιστορία και από μια πλευρά καταλαβαίνεις την επιλογή του - πόσες ανθολογίες υπήρξαν εισπρακτικά hits τα τελευταία χρόνια; Ο Στίλερ έχει αναφέρει επανειλημμένα τη σειρά ως βασική επιρροή του πολυσυζητημένου τηλεοπτικού παιδιού του «Severance», συνεπώς καμία εντύπωση δεν μας προξενεί η επιθυμία του να αναλάβει το εγχείρημα. Αναμένουμε με ανυπομονησία.