O Τζέιμς Κάμερον δεν βλέπει με καλό μάτι το ότι το «Oppenheimer» λησμονεί τα θύματα της ατομικής βόμβας

Από τη μια ο Κρίστοφερ Νόλαν ο οποίος θέλησε να κάνει μια ταινία για τον επιστήμονα/άνθρωπο Όπενχαϊμερ, για την σύλληψη και εκτέλεση του σχεδίου «Ατομική Βόμβα», για τις επιπτώσεις που είχε αυτό πάνω του εν συνεχεία σε σχέση με το Κράτος  (την Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας) που τον «κυνήγησε». Μια κλασική αμερικανική ιστορία ενός «πεφωτισμένου», ενός Ατόμου, ίσως και λίγο ιδεαλιστή, που συγκρούεται με την γραφειοκρατία, με την συλλογική μετριότητα, με την κρατική υποψία/αγνωμοσύνη. Ίσως και με εισαγωγικά το τελευταίο. Γυρισμένη με τον (συναρπαστικό) «τρόπο Νόλαν».

Από την άλλη, εν προκειμένω, ο Τζέιμς Κάμερον (νωρίτερα και ο Σπάικ Λι) κρατά αποστάσεις: «Ενδιαφέρον από τί έμεινε μακριά. Αγαπώ την φιλμοκατασκευή, αλλά θεώρησα ότι ηθικά είναι μια υπεκφυγή. Διότι ο Οπενχάιμερ ήξερε τις επιπτώσεις. Υπάρχει μια σύντομη σκηνή - και δεν μου αρέσει να κριτικάρω ταινίες άλλων - που βλέπει απανθρακωμένα σώματα και η ταινία εμμένει να δείχνει πόσο βαθιά τον επηρεάζει. Νομίζω απέφυγε το θέμα. Δεν ξέρω αν ήταν το στούντιο ή ο Κρις που δεν ήθελαν να δείξουν κάτι τέτοιο, αλλά εγώ θα ήθελα να πάμε κατ' ευθείαν στις συνέπειες», λέει ο Κάμερον.

Υπάρχει και μια «ιδιοτέλεια» στην δήλωση του δημιουργού των «Avatar»: Σχεδιάζει τα «Φαντάσματα της Χιροσίμα», ένα έργο που θα πάει κατευθείαν στην υπόθεση, την πραγματικότητα και το θέαμα των θυμάτων. Το έχει υποσχεθεί στο νεκροκρέβατο ενός επιζώντα της Χιροσίμα, του Τσουτόμο Γιαμαγκούτσι. (Είθε να το κάνει, και γρήγορα, τα «Avatar» μπορούν να περιμένουν.) 

Οι απόψεις διίστανται, όμως αν κρίνεις από τα εισιτήρια - και την προσωπολατρεία στον Νόλαν - η πλάστιγγα γέρνει: Οι μετριοπαθείς θα πουν ότι δεν είναι αυτή η ταινία που ήθελε να κάνει ο Άγγλος και πώς στο κάτω-κάτω δεν γιορτάζει και ποτέ την κατασκευή της βόμβας. Υπάρχουν, φοβάται κανείς, και πολλοί που αγνοούν ή αψηφούν τις επιπτώσεις.

Η άλλη άποψη όμως, κι επειδή κατανοώ ότι δεν ήθελε να κάνει αυτή την ταινία ο δημιουργός, είναι ότι δεν υπάρχει ικανοποιητικός λόγος ύπαρξης για μια ταινία με αυτό το θέμα - αν και είναι σαφές τι τραβά τον Νόλαν σε τέτοιες θεματολογίες (εξαιρουμένης της θριαμβευτκής «Δουνκέρκης»). Και είναι βαθιά προβληματικό να ποντάρεις στο ότι όλοι ξέρουν για τους βομβαρδισμούς και τα θύματα - ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που είναι βαθιά προβληματική η «Ζώνη Ενδιαφέροντος», αυτή η πεμπτουσία ταινίας της ιντελιγκέντσιας και της αλληλοθωπείας γνωστικών διανοούμενων. Όπως είναι ανήθικο, κατά πώς τα εκτιμώ βέβαια, να δείχνεις μια θριλερική, παροτρυντική σκηνή αγωνίας και ταύτισης (με τον άδικα διωκόμενο πρωταγωνιστή) όπως εκείνη με την πρώτη δοκιμή της Βόμβας. Υπάρχει κοινό που περιμένει πώς και πώς «να πετύχει». Όπως υπάρχει κοινό που θεωρεί αντιστάθμισμα την γνώμη που λέει ότι μόνο έτσι θα τελείωνε ο πόλεμος. Μεγάλη (ή ίσως και όχι τόσο) συζήτηση.