Κι όμως ...! Η πρόσφατη «συνέντευξη» του Κλιντ Ίστγουντ δεν συνέβη ποτέ

Update:

Ένοιωσαν τυχεροί οι δημοσιογραφικοί αλήτες της αυστριακής εφημερίδας Kurier; Ναι, για περίπου 24 ώρες. Μετά υπήρχε 6η σφαίρα στην θαλάμη. Ο Κλιντ Ίστγουντ έστειλε χθες στο Deadline μια ανακοίνωση διευθέτησης της πραγματικότητας λέγοντας ότι «καναδυό πράγματα περί εμού βγήκαν στην ειδησεογραφία πρόσφατα. Σκέφτηκα να πω πώς έχουν όντως τα πράγματα. Επιβεβαιώνω ότι έγινα 95. Επιβεβαιώνω επίσης ότι ουδέποτε έδωσα συνέντευξη σε αυστριακή έκδοση υπό την ονομασία Kurier, ή σε οποιονδήποτε προσφάτως, και ότι η συνέντευξη που παρουσιάστηκε είναι εντελώς ψευδής.» 

Τι φάση, αλήθεια. Τι (παλαιά...) αδιανόητο θράσος να κάνεις κάτι τέτοιο. Τι απέραντη ανοησία, επίσης σε μια εποχή που ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον. Κάποιος το σκέφτηκε, κάποιος το ενέκρινε, κάποιος το διέπραξε και μάλλον πολλοί σκέφτονται «ε και;» ποντάροντας στο ότι η μνήμη σήμερα είναι επιπέδου Ντόρις από τον «Finding Nemo», ότι το ενδιαφέρον και η σημασία που δίνεται (από όλους μας) στην ακεραιότητα και την δεοντολογία είναι δεδομένη.

Τέλος πάντων (ή και όχι) κρατάμε δύο πράγματα ένα διασκεδαστικό κι ένα σημαίνον: Το πρώτο ότι λες και είχαμε προαίσθηση δεν αναφέραμε ποτέ την ονομασία της έκδοσης στο πρωτότυπο άρθρο μας και το δεύτερο ότι σύμφωνα με το Reuters πράγματι ο Κλιντ είναι σε φάση προετοιμασίας ταινίας. Και το χαλασμένο ρολόι δυο φορές τη μέρα λέει την αλήθεια...

Η αρχική μας αναφορά:

Το Σάββατο γιορτάσαμε, αν όχι πανηγυρίσαμε, τα 95α γενέθλια του Κλιντ Ίστγουντ, τα πολλοστά που βρίσκεται στη ζωή μας, όλα αυτά τα χρόνια που έχουμε ευχαριστηθεί, και συντροφευθεί, τόσο από το επίτευγμα ενός έργου συμπαγούς, χαμηλότονου και υψηλόφρονου, όσο και από την σκέψη ότι είναι εδώ και δεν σταματά να κάνει τη δουλειά του. Είναι μια υπόσχεση αυτή και η ψυχική ανάταση που γεννά είναι ανυπολόγιστη. 

Κάποιος θα έλεγε ότι μετά το λίαν επιτυχές σε κριτική και κόσμο «Juror #2» (το ότι για μια φορά ο υπογράφων δεν συγκατένευσε πλήρως δεν αλλάζει σε τίποτε - και ποτέ δεν θα αλλάξει - τα της πρώτης παραγράφου) είναι μια καλή ευκαιρία για έναν άνθρωπο στην 10η δεκαετία της ζωής του να ξεκουραστεί. Όχι για τον Κλιντ που ξεκίνησε να σκηνοθετεί στα 40+ του, που έδειξε τα σκηνοθετικά δόντια του περίξ των 60 του, που αναγεννήθηκε στα 70+ του και που ανέβασε στροφές και πάλι στην δύση των 80+ του. Τα κοντέρ τρελάθηκαν, αν είσαι τυχερός κι έχεις διαύγεια μεγαλώνοντας ιδού τι μπορείς να καταφέρεις με δαύτην. Ο Ίστγουντ ανήκει σε μια αποκλειστική λέσχη δημιουργών που μοιάζει ανεξάντλητος, που παίρνει μεγάλα ρίσκα (δείτε το διπλό 2018 του -88 ετών!- που ακόμα δεν έχουν καταλάβει πολλοί), που αγνοεί την πεπατημένη, που (κατάφερε να) αψηφά την κριτική επιπολαιότητα (ή/και κακοήθεια), που κατάφερε να μην καταποντιστεί από την (θεόρατη) Εικόνα του αλλά να συνδιαλλαγεί μαζί της και να θριαμβεύσει.    

«Δεν υπάρχει λόγος να μην καλυτερεύεις μεγαλώνοντας», είπε σε αυστριακή εφημερίδα πρόσφατα. «Κι έχω και παραπάνω εμπειρία τώρα πια. Φυσικά υπάρχουν σκηνοθέτες που χάνουν τη φόρμα τους μεγαλώνοντας, αλλά εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς. Η υγεία μου δεν είναι λόγος ανησυχίας για καιρό ακόμα», δηλώνει και όσο μας κλείνει το μάτι τόσο μας πλημμυρίζει χαρά. Όχι γιατί θα ζήσει για πάντα, αλλά γιατί θα φύγει...πρόσχαρος, μάγκας και δουλεύοντας επόμενη ταινία.

Είναι και η υποψία που υπάρχει στους κύκλους της βιομηχανίας. Ότι δηλαδή είναι ήδη σε pre-production της επόμενης ταινίας. Και αν ακολουθήσει τους ρυθμούς του, υπολογίστε δυο μήνες γυρίσματα, δυο μήνες μοντάζ (όπως άλλοτε ο Τζον Φόρντ, δεν έχεις πολλά πλάνα να επιλέξεις λήψη, μια και σωστή) και πάμε για την επόμενη. Μη σου πω προλαβαίνουμε και τα Όσκαρ του 2026, που θα μου έλεγε και ο Γ.Β. 

Βίβα Κλιντ, ακολουθούμε ευτυχείς.