O Toμ Κρουζ μιλάει για το πώς πρόεκυψε η πρόσληψη της Κίντμαν στο «Eyes Wide Shut»

Με αφορμή την επικείμενη έξοδο του «Mission Impossible: The Final Reckoning» το BFI έχει στήσει ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στον Τομ Κρουζ, με τον ίδιο να παρευρίσκεται στο Λονδίνο συζήτηση και να περνά μια βόλτα από τη…στέγη του BFI IMAX, σε ακόμα ένα εξαιρετικό διαφημιστικό stunt – παραμένει μάστορας σε αυτά ο Κρουζ, στη σχετική συζήτηση, μάλιστα, επισήμανε ότι οι πρεμιέρες με κόκκινα χαλιά εκτός ΗΠΑ είναι ένα φαινόμενο το οποίο πίεσε για να συμβεί από πολύ νεαρή ηλικία

Στο πλαίσιο των παραπάνω, το Sight and Sound αυτού του μήνα είναι αφιερωμένο στον ηθοποιό και περιλαμβάνει μια μεγάλη συνέντευξη μαζί του. Η κουβέντα πήγε και στη συνεργασία του με τον Κιούμπρικ στο «Eyes Wide Shut» κι εκεί ο Κρουζ επισήμανε τον τρόπο που προέκυψε η συνεργασία με την τότε σύζυγό του Νικόλ Κίντμαν. «Πέταξα μέχρι το σπίτι του Στάνλεϊ στο Λονδίνο και προσγειώθηκα στο πίσω μέρος της αυλής του. Περάσαμε τη μέρα μιλώντας διεξοδικά για τις ταινίες του – τις ήξερα όλες απ’έξω. Βασικά, γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Και κάπου εκεί, του πρότεινα να υποδυθεί η Νικόλ την Άλις, γιατί προφανώς είναι σπουδαία ηθοποιός».

Προφανώς κι ο Κιούμπρικ ενθουσιάστηκε με την ιδέα και γνωρίστηκε ακόμα με το ζεύγος, καθώς τα γυρίσματα κράτησαν πάνω από έναν χρόνο. Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε ότι ο Κρουζ αφηγείται και ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ για τον Κιούμπρικ, το «A Life in Pictures» και ότι η συνεργασία Κρουζ-Κίντμαν-Κιούμπρικ, πέρα από το εξωκινηματογραφικό όφελος που έφερεη παρουσία ενός πραγματικού ζεύγους σε ΑΥΤΗ την ταινία, ήταν ιδανική επιλογή από την πλευρά του Κιούμπρικ, ειδικά στην περίπτωση του Κρουζ.  Βλέπεις, η περσόνα του ηθοποιού συνοδευόταν – και, υπό μία έννοια εξακολουθεί να συνοδεύεται- από την αγορίστικη έπαρση ότι είναι ο καλύτερος. Εκτιμούμε πως η φαντασιωτική Οδύσσεια ζήλειας, θυμού και αρσενικής ανασφάλειας του θείου Στάνλεϊ δεν θα λειτουργούσε εξίσου αποτελεσματικά αν στη θέση του Κρουζ βρισκόταν ο Ρίτσαρντ Γκιρ, ο Πιρς Μπρόσναν ή ο Μπραντ Πιτ, για παράδειγμα, καθώς δεν θα συνοδευόταν από το σχετικό ειδικό βάρος.