20:36
22/5

Κάννες 2025: Το «Fuori» του Μάριο Μαρτόνε είναι μια γλυκιά παράφωνη ωδή στη γυναικεία φιλία

Στο κάτι σαν συμβατική βιογραφία του Μάριο Μαρτόνε μια συγγραφέας, η αναγνωρισμένη πλέον ως μία από τις σημαντικότερες μεταπολεμικές γυναίκες συγγραφείς της Γηραιάς ηπείρου Γκολιάρντα Σαπιέντσα, οδηγείται στη φυλακή μετά τη σύλληψη της για την κλοπή κοσμημάτων. Εκεί θα γνωρίσει μεταξύ άλλων την Ρομπέρτα, μια δυναμική και όμορφη κοπέλα με την οποία αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση. Μετά την αποφυλάκισή τους οι δυο τους θα εξακολουθήσουν να βρίσκονται στη Ρώμη, συναντώντας παράλληλα τις παλιές συγκρατούμενές τους. Κάθε τους ραντεβού ξεκινάει με φτηνό ουίσκι on the rocks, περνάει από έναν τσακωμό και καταλήγει σε αγάπη κι αλληλοκατανόηση. Μέχρι που μια μέρα η Ρομπέρτα τηλεφωνεί στην Γκολιάρντα για να της παραδώσει ένα χαρτοφύλακα.

Σκηνοθετημένο σαν γυναικείο ψυχογράφημα, το «Fuori» ευτυχεί να έχει δύο εξαιρετικές πρωταγωνίστριες στους κεντρικούς ρόλους. Βαλέρια Γκολινό και Ματίλντα ντε Ανγκέλις δίνουν πνοή σε δύο χάρτινους χαρακτήρες, χτίζοντας ένα φιλολογικό δίπολο μητέρας και κόρης (with a twist) και προσδίδοντας μια αναπάντεχη δυναμική στο αναιμικό σενάριο. Ξεδιπλώνοντας μη γραμμικά την πλοκή, ο σκηνοθέτης παρουσιάζει μια σειρά από κομψές και αρκετά περίπλοκες σκηνές, που όμως λειτουργούν αποκλειστικά σαν αυτόνομα περιστατικά κι αποτυγχάνουν να γίνουν κομμάτι μιας γενικότερης, ενιαίας ιδέας. Έτσι παρά τις ερμηνείες και την ευφάνταστη κάλυψη από την κάμερα του Μαρτόνε, το «Fuori» δεν πείθει σαν τίποτα από τα πολλά που προσπαθεί να είναι.

Αρχικά δεν πείθει σαν βιογραφία (που καθόλου δεν μας πειράζει, απλά πλασάρεται ως τέτοια), μιας και αποφεύγει την εύκολη πληροφοριακή οδό, ασχολείται επιφανειακά με την κοινωνική επανένταξη, και προτιμά να εστιάσει σε ορισμένα πολύ προσωπικά περιστατικά, τα οποία θεωρητικά οδήγησαν στη συγγραφή δύο εκ των δημοφιλέστερων βιβλίων της Σαπιέντσα. Αποτυγχάνει στον κοινωνικό της σχολιασμό, αφού οι αναφορές στην «οικογένεια» της φυλακής και τον κοσμικό κύκλο που εξοστράκισε τη συγγραφέα δεν αρκούν για να γεμίσουν τα κενά στη διαλεκτική του. Αποτυγχάνει τέλος σαν δράμα, αφού οι συγκρουσιακές καταστάσεις περιορίζονται αποκλειστικά στο προαναφερόμενο δίπολο, την ώρα που γύρω τους αναδεικνύονται πολλά και ενδεχομένως πιο ιντριγαδόρικα στοιχεία (μια προμελετημένη απόπειρα «αυτοκτονίας», ένα τραγούδι που ενώνει το μέσα και το έξω της φυλακής, μια βραδιά στο πιο σικ αρωματοπωλείο της Ρώμης...).

Εν πολλοίς, όλα αυτά τα συμβαίνουν σχεδόν παράλληλα με την βασική πλοκή και δεν τέμνονται παρά στα σημεία που η ταινία μιλάει ανοιχτά, απροκάλυπτα και άκρως συναισθηματικά για τη γυναικεία φιλία. Και το κάνει χρησιμοποιώντας τις πραγματικές ιστορίες των απόκληρων που συναντήθηκαν μέσα στο σωφρονιστικό ίδρυμα και δεν εγκατέλειψαν ποτέ η μία την άλλη. Σύμφωνα με την Ιππολίτα Ντι Μάτζο, σταθερή σεναριογράφο και σύζυγο του Μαρτόνε, η οποία επιμελήθηκε τη βιογραφική και βιβλιογραφική έρευνα του «Fuori», οι δεσμοί που έφτιαξε η Σαπιέντσα κατά τη φυλάκισή της κι οι ιστορίες που άντλησε σ' αυτό το διάστημα μεταμόρφωσαν τη γραφή της στο στυλ που την ανέδειξε σε μία απ' τις κορυφαίες πένες της γενιάς της (αρχικά στη Γαλλία κι έπειτα και στην πατρίδα της). Απουσία αυτού του context όμως (ψήγματα του οποίου περνάνε σαν λεζάντες πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους) λείπει κάτι που θα ενώσει τα επιμέρους σε ένα ολοκληρωμένο αφήγημα.

Εν κατακλείδι παρά τις έκδηλες αδυναμίες του, από το «Fuori» ανακύπτει κάτι θετικό, κάτι γλυκό και ιδιοσυγκρασιακά οικείο που έχει να κάνει με τη συντροφικότητα. Μια ωδή στη γυναικεία φιλία που δεν υπάρχει από ανάγκη αλλά από ειλικρινείς σχέσεις που αναπτύχθηκαν στο περιθώριο και ξύπνησαν την έμπνευση σε μια σημαντική καλλιτέχνη. Το αποτέλεσμα δεν δικαιώνει το εγχείρημα στο ελάχιστο κατά τη θέαση, είναι όμως από τις περιπτώσεις που όσο τις συζητάς κι όσο ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα οι ιδέες πίσω από το φιλμ, τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται. 

Διαβάστε επίσης:
Κάννες 2025: Ο Πολ Μέσκαλ και ο Τζος Ο' Κόνορ ραγίζουν καρδιές με το «The History of Sound»
Κάννες 2025: Το «Alpha» της Ζουλιά Ντικουρνό είναι μια ασυνάρτητη αλληγορία σωματικού τρόμου
Κάννες 2025: Το «Nouvelle Vague» του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ είναι μια γενναιόδωρη δόση σινεφιλικής νοσταλγίας
Κάννες 2025: Το «The Secret Agent» είναι μάλλον η καλύτερη ταινία των φετινών Καννών και σίγουρα μια από τις κορυφαίες της χρονιάς
Κάννες 2025: Ο Γουές Άντερσον ξεδιπλώνει το «Φοινικικό Σχέδιο» καθώς βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στη μανιέρα
Κάννες 2025: Το τέλος της αθωότητας έρχεται γλυκά στο πανέμορφο «Renoir» της Τσι Χαγιακάουα
Κάννες 2025: Στο «Die, My Love» της Λιν Ράμσεϊ μια γυναίκα εξομολογείται
Κάννες 2025: Με το «The Chronology of Water» η Κρίστεν Στιούαρτ πραγματοποιεί μια σκηνοθετική βουτιά στα βαθιά
Κάννες 2025: To «Sirat» του Όλιβερ Λάσε είναι μία τέκνο έκρηξη στα θεμέλια του επίσημου διαγωνιστικού
Κάννες 2025: Στο «Eddington», ο Άρι Άστερ σκιαγραφεί ένα χαοτικό, παρανοϊκό πορτρέτο της επί Covid Αμερικής
Κάννες 2025: Ο Ντομινίκ Μολ ανοίγει την «Υπόθεση 137»
Κάννες 2025: Στο «Two Prosecutors» ο Σεργκέι Λοζνίτσα ξυπνά έναν καφκικό απολυταρχικό εφιάλτη
Κάννες 2025: Το «Sound of Falling» εκκινεί εκκωφαντικά το επίσημο διαγωνιστικό
«Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη!»: Ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο εναντιώνεται στον Τραμπ και ξεσηκώνει τις Κάννες
Φεστιβάλ Καννών! Όλες οι ταινίες που έχουν κερδίσει τον Χρυσό Φοίνικα
Νταρντέν, Ντικουρνό, Άντερσον και Άστερ για Χρυσό Φοίνικα: Το επίσημο πρόγραμμα του 78ου Φεστιβάλ Καννών
Κάννες 2025: Το πρόγραμμα της Εβδομάδας Κριτικής του Φεστιβάλ των Καννών
Κάννες 2025: Το πρόγραμμα του Δεκαπενθημέρου των Σκηνοθετών
Ζιλιέτ Μπινός for President: Το Jury των φετινών Καννών εντυπωσιάζει
Τιμητικός Φοίνικας για τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο στις επικείμενες Κάννες
Η Νικόλ Κίντμαν θα βραβευτεί στο επερχόμενο Φεστιβάλ Καννών
Κάννες 2025: Πόστερ-φόρος τιμής στο «Ένας Άνδρας και Μια Γυναίκα»
Το ελληνικής συμπαραγωγής «The Exploding Girl VR» στο Διαγωνιστικό τμήμα Immersive

Το cinemagazine ταξιδεύει στο 78ο Φεστιβάλ Καννών με την ευγενική υποστήριξη της AEGEAN.