Ο Τζορτζ Λούκας εξυμνεί τους φανς και ετοιμάζει Μουσείο Αφηγηματικής Τέχνης

Καθώς τα χρόνια περνούν, και το σινεμά - κι εν γένει η Ψυχαγωγία - εξελίσσεται, ένα πράγμα γίνεται ολοένα ευκρινέστερο: Ναι, η Ντίσνεϊ έχει κυριεύσει το σύμπαν της διασκέδασης, οπωσδήποτε οι Σούπερ-Ήρωες στιγματίζουν τον 21ο αιώνα, όμως αν υπάρχει ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να θεωρηθεί ο μεγαλύτερος «ένοχος» της (φαινομενικής και ποτέ αθώας) εγκαθίδρυσης του «λαού στην εξουσία» του Χόλιγουντ, αυτός είναι ο Τζορτζ Λούκας. Ο δημιουργός του μεγαλύτερου (κυρίως: του πιο λαοφιλούς) franchise με τον «Πόλεμο των Άστρων» και με μια ατελείωτη σειρά παραγωγών-πρώτων ιδεών που χάραξαν κυρίως τις δεκαετίες του '70, του '80 και λιγότερο του '90, ο Λούκας κατέστη σε μισό αιώνα το σύμβολο της πολιτιστικής διείσδυσης του Χόλιγουντ σε όλο τον κόσμο.

Τώρα, για πρώτη φορά εμφανιζόμενος στο Comic-Con του Σαν Ντιέγκο, ο 81χρονος μεγιστάνας κατέφθασε όχι για να παρουσιάσει μια νέα ταινία, αλλά ένα εγχείρημα πίστης και υστεροφημίας. Την δημιουργία ενός Μουσείου αφιερωμένου στην λαϊκή τέχνη, ενός «ναού για την τέχνη των ανθρώπων», όπως είπε ο ίδιος. Το Lucas Museum of Narrative Art θα ανοίξει του χρόνου, το 2026, με καθυστέρηση ενός χρόνου. Και θα περιέχει στην μνημειώδη έκταση των 300 χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων του αφιερώσεις στην τέχνη αυτή, 33 γκαλερί, μουσεία, δύο άψογες κινηματογραφικές αίθουσες και τεράστιους χώρους εκδηλώσεων, ένα πραγματικό Xanadu αφοσιωμένο στα κόμικς, τις ταινίες, τις ζωγραφιές, τα αντικείμενα, οτιδήποτε βάζει ανθρώπου νους γύρω από ποπ κατασκευές που σφράγισαν, κυρίως, τον 20ό αιώνα. Σε ένα σημείο θα υπερβεί όμως και αυτόν τον αιώνα, θα συγκεντρώνει πρώιμες μορφές αφηγηματικής τέχνης από την ελληνική, την ρωμαϊκή και την αιγυπτιακή θεο-μυθολογία. Κάπως αμφιλεγόμενα, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση, ο Λούκας είπε: «Δεν είναι τι θα σου πει ο καθένας, τι είναι τέχνη και τι όχι. Δεν πάει έτσι. Αν έχεις συναισθηματική σύνδεση, τότε είναι τέχνη.»

Ο Λούκας είναι συλλέκτης κομιξάδικης τέχνης από τη νεότητά του και ομολογουμένως υπάρχει κάτι τόσο συγκινητικό όσο και συμβολικό στο να κλείνει με αυτόν τον (μεγαλοπρεπή - ίσως και μεγαλειοτατικό) τρόπο μιας ζωή αφιερωμένη σε δημιουργία που κατόρθωσε να γίνει λαϊκό κτήμα. Ξανά αμφιλεγόμενα είπε, κλείνοντας: «Από την εμπειρία μου στις ταινίες και την συλλογή οι απόψεις των άλλων δεν σημαίνουν και πολλά. Το μόνο που πραγματικά σημαίνει κάτι είναι τι κάνεις εσύ και πώς αισθάνεσαι εσύ για αυτό που κάνεις.»