Ελπίζαμε ότι είχε κλείσει για τα καλά το κεφάλαιο Τζόνι Ντεπ-Άμπερ Χερντ και όλη αυτή η αποθέωση του κιτρινισμού, μα μερίδα του δημοσιογραφικού κλάδου δεν λέει να σταματήσει.
Δυστυχώς ένα μνημείο σύγχρονου κιτρινισμού, η δίκη Τζόνι Ντεπ εναντίον Άμπερ Χερντ, το αποτέλεσμα της οποίας παρουσιάστηκε σαν νίκη από τους υποστηρικτές κάθε πλευράς, συνεχίζει να απασχολεί τα media. Ναι, ο Τζόνι Ντεπ τοποθετήθηκε επί του θέματος στη συνέντευξη τους στους Λονδρέζικους Sunday Times, αλλά επειδή ερωτήθηκε από τον δημοσιογράφο.
«Όλοι έλεγαν ότι θα περάσει και θα σταματήσει να ασχολείται ο κόσμος με αυτό. Αλλά πώς θα σταματoύσε; Αν δεν εκπροσωπούσα την αλήθεια θα είναι σαν να έχω κάνει αυτές τις πράξεις για τις οποίες κατηγορήθηκα. Και θα πρέπει να ζήσουν με αυτές τα παιδιά μου και τα παιδιά των παιδιών μου. Δεν είχα καθόλου άγχος τη νύχτα πριν τη δίκη γιατί δεν χρειαζόταν να αποστηθίσω ατάκες. Όταν λες την αλήθεια δεν αποστηθίζεις τίποτα», ανέφερε ο Ντεπ και πρόσθεσε ότι τον μεταχειρίστηκαν σαν crash dummy – σ.σ. οι κούκλες με τις οποίες δοκιμάζουν τους αερόσακους οι κατασκευαστές αυτοκινήτων- για το #metoo, κλείνοντας με τη φράση «δεν μετανιώνω για τίποτα από όσα έχω κάνει στη ζωή μου, άλλωστε τι μπορείς να κάνεις για κάτι που συνέβη την προηγούμενη εβδομάδα; Απολύτως τίποτα». Ωραία άποψη, στέλνει τη λογοδοσία στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Στο σημείο αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι ούτε ο Τζόνι Ντεπ, ούτε η Άμπερ Χερντ προχώρησαν σε εγκλήσεις, το δικαστήριο ήταν αστικό, αίτημα της αγωγής (και της ανταγωγής) ήταν η αξίωση αποζημίωσης από αδικόπραξία – εν προκειμένω από δυσφήμηση – και ανεξαρτήτως αποφάσεως, κανείς εκ των δύο δεν θα μπορούσε να «καταδικαστεί» ή να «δικαιωθεί» με την έννοια που γράφεται δεξιά κι αριστερά. Αλλά με την εμπιστοσύνη στον θεσμό της δικαιοσύνης να κλονίζεται ολοένα και περισσότερο, τα «λαϊκά δικαστήρια» των social media κερδίζουν και σε κάθε διαφορά, νικητήτρια αποδεικνύεται η πλευρά που υποστηρίζει ο εκάστοτε χρήστης - τι σημασία έχει η «αλήθεια» αν δεν εξυπηρετεί το αφήγημά μας;