Χαιρετισμοί από το Σικάγο: Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα και ένα (ακόμα) πρωτόγνωρο Q&A για το «Megalopolis»

Αναπόφευκτα κάποιοι θα πουν ότι ο άνθρωπος το έχει χάσει, άλλοι, πιο υπερασπιστικά, θα μιλήσουν περί του ορισμού του ανθρώπου που προηγείται της εποχής του, κάποιοι τρίτοι έτσι κι αλλιώς θα αδιαφορήσουν.

Γεγονός πάντως παραμένει ότι οι παρουσιάσεις του «Megalopolis» από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα τείνουν στο ψυχαγωγικό άπειρο. Στο Σικάγο τη φορά αυτή, μέρος της περιοδείας των 10 πόλεων που έχει κλείσει ο δημιουργός με την ταινία του παραμάσχαλα, γράφεται ότι ο Κόπολα έδωσε ένα σόου απερίγραπτο. Κάποιοι μίλησαν περί πνευματικής οδύσσειας, άλλοι (τι να κάνουν κι αυτοί) τον βλέπουν ξεμωραμένο, μη έχοντας δει με τα μάτια του κανείς δεν μπορεί να παρά να σταθεί εκεί που ο εαυτός του προβλέπει. 

Η αλήθεια είναι ότι παίρνουμε τα πράγματα πιο σοβαρά απ' όσο πρέπει και, ίσως πιο λανθασμένα ακόμα, αντιμετωπίζουμε εκδηλώσεις σαν κι αυτές ως κάτι άλλο παρά ως ψυχαγωγία. Κι όμως ο άνθρωπος που βγαίνει να...τραγουδήσει στο μέσον μια σκηνής έχει ένα έργο βασικό: να μην βαρεθείς. Και ένα βασικότερο: Να τολμήσεις να σκεφτείς έξω από τα τετριμμένα, να καταλάβεις ότι τις πιο πολλές φορές, από θυμό ή κοινή αντιλογία, όσα σκέφτεσαι και λες είναι υπέρμετρα κανονικά και προδιαγεγραμμένα.

Ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τον Φράνσις για το το ένα ή το άλλο. Ο άνθρωπος σόλαρε κανονικά, εξ όσων διαβάζουμε, μιλώντας επί παντός επιστητού. Για τον Χρόνο, για τον Πόλεμο, τον Αθλητισμό, την Εκπαίδευση, τους Νόμους, το Χρήμα, την Πολιτική, ονομάστε το εσείς, κάτι θα αναφέρθηκε. Μίλησε για τα χταπόδια και το Fox News. Mίλησε για την εμμονή με το ΑΕΠ και αντιπαρέβαλε ότι το μέτρο του Πολιτισμού πρέπει να είναι η δημιουργία και το παιχνίδι. Έβρισε και στα ιταλικά. Είπε ότι είναι πλούσιος και πάμφτωχος ταυτόχρονα. Μαρτύρησε ότι έδινε στα παιδιά του πιστωτικές κάρτες με την ρητή εντολή να μην τις χρησιμοποιήσουν για να βγάλουν χρήματα. «Η ζωή είναι κάτι παραπάνω από το στρες, πρέπει να την ευχαριστιέσαι» - το είπε κι αυτό. Μετά έριξε και ένα τραγούδι.

Θέλω να πω δεν παίζεται ο Κόπολα, δεν υπάρχει. Και είναι τόσο κρίμα που δεν υπάρχουν κάμποσοι ακόμα σαν αυτόν. Τρελοί και αλλοπαρμένοι με κείνους μαγεμένοι - μερσί στον Μανώλη Ρασούλη για την παράφραση - παραμένουμε. Σε λίγο, αν όχι ήδη, θα τον λογίζουν τρελό του χωριού εκεί στο Χόλιγουντ (ή όπου αλλού) και τότε θα ξέρουμε για τα καλά ότι στεκόμαστε στην ωραιότερη μεριά της Ιστορίας.