Μάικλ Μάντσεν (1957-2025): Γεννημένος σε λάθος εποχή

Εύκολο και μαζί σύνθετο να γράψει κανείς αποχαιρετισμό για τον Μάικλ Μάντσεν. Εύκολο γιατί στ' αλήθεια μόνο μια μικρή μερίδα των θεατών ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά μαζί του και οι περισσότεροι θα ταξιδέψουν πολλά χρόνια πριν και στην δική τους νιότη για να θυμηθούν το εφφέ της αλα Τζέιμς Ντιν παρουσίας του κυρίως στην δεκαετία του '90 και βέβαια στην περίφημη (και πολύ συζητήσιμη) σκηνή των «Reservoir Dogs» που περιελάμβανε την πιο κλασική σαδιστική/μιούζικαλ σκηνή της δεκαετίας.

Ο Μάντσεν έπαιξε σε τόσες πολλές παραγωγές που να κάνει τον Νίκολας Κέιτζ να φαίνεται ερασιτέχνης (μια ματιά στο imdb αποκαλύπτει ούτε λίγο ούτε πολύ 15 (!!) ταινίες ή σειρές θα βγουν μετά τον θανατό του. Ήταν πάντα περιζήτητος, όμως όλοι γνωρίζουν (και αυτός ήξερε καλύτερα) ότι αφ΄ενός η εποχή και η ευκαιρία του ήταν μέχρι και τα '90ς, και η αναγνωρισιμότητα βασικά στον Ταραντίνο, κι αφ' ετέρου ότι ενώ που τον χάνεις που τον βρίσκεις σκάει μύτη και σε ταινίες α' διαλογής, στην πράξη ο Μάντσεν καλούνταν να φέρει μια περιωπή και ένα βάρος που η απίστευτη φάτσα του προσέδιδε σε έναν τεράστιο αριθμό ταινιών που κανείς δεν θυμάται.

Είναι όμως και σύνθετο, παρότι το γράφουμε επιγραμματικά. Δεν θέλει και πολύ ώρα αφ' ότου τον βλέπεις για να δεις αυτή την αύρα του '50, αυτή την αλήτικη γοητεία, το ύφος που ξεκάθαρο σημείο αναφοράς του έχει έναν «Ατίθασο» κι έναν «Επαναστάτη Χωρίς Αιτία», τα ροκ εν ρολ μαλλιά, τα μικρά μάτια και τα μονίμως σαρκαστικά φρύδια που σκεπάζουν ένα ύφος που έχει πάει παντού και έχει κάνει τα πάντα. Τόσο σημαντική η φάτσα στο σινεμά, τόσο υποτιμημένη πια καθώς οι διανομές γίνονται όλο και λιγότερο τολμηρές και ριψοκίνδυνες και οι ταινίες που εξυπηρετούν πιο ασφαλείς και πιο απεγνωσμένα οικείες.

Μολονότι όλ' αυτά συντρέχουν, και παρότι ο ίδιος ο Μάντσεν μιλούσε και ίδιος για την απογοήτευσή του από την βιομηχανία (μάλιστα σε μια συνέντευξή του αναφέρει ο ίδιος την αίσθησή του ότι ίσως γεννήθηκε πολύ καθυστερημένα), η εργασιακή του ηθική υπήρξε μοναδικά ανάμικτη με ένα περίπου μηδενικό quality control. Κι όμως δεν μπορείς να χρεώσεις σε έναν ηθοποιό τον επαγγελματισμό του, και ειδικά σε αυτόν, αν και δεν πρέπει να τον έχω δει ούτε στο 1/6 των ταινιών που έκανε, δεν μπορείς να τον κακοχαρακτηρίσεις που παρότι πήγε για το μεροκάματο δεν το έκλεβε, μάλλον, ποτέ. 

Ταυτόχρονα με την θηριώδη αριθμητικά φιλμογραφία, ο Μάντσεν πιστοποιούσε πως ήταν φτιαγμένος από άλλα υλικά γράφοντας, όντας εκδομένος ποιητής, ενώ σε λίγο καιρό θα δει το φως και ένα ακόμα βιβλίο του, το «Tears for my Father: Outlaw Thoughts and Poems». Νυμφεύθηκε τρεις φορές, απέκτησε έξι παιδιά, τραγικά έχασε το ένα, ήταν ο αδελφός της Βιρτζίνια Μάντσεν, η οποία δημοσίευσε ένα λίαν συγκινητικό μήνυμα. Χθες η ιστορία έκλεισε στα 67 του, στο σπίτι του, από μια καρδιά που κουράστηκε.

Για την μνήμη του κρατώ μια χούφτα τίτλους από την εποχή που όσο ήξερες ότι είχες πρωταγωνιστή τόσο καταλάβαινες ότι δεν θα έπαιρνες από αυτή την βιομηχανία ποτέ κάτι παραπάνω από έναν ρολίστα:  «The Natural», «Kill me Again», «The Doors», «Thelma & Louise», «Reservoir Dogs», «The Getaway», «Wyatt Earp», «Species», «Mulholland Falls», «Donnie Brasco» και βέβαια οι ενδιάμεσες παρουσίες στον κόσμο του Κουέντιν Ταραντίνο μέχρι ακόμα και το «Κάποτε στο... Χόλιγουντ».