Είμαστε έτοιμοι για το «Schumacher cut» του «Batman Forever»;

Ας γυρίσουμε μερικά χρόνια πριν, 36 μόνο. «Γεννιέται» ο «Μπάτμαν» του Τιμ Μπέρτον. Μαζί του γεννά στην πραγματικότητα τα '90ς, την υπερηρωική μόδα και μια αισθητική κινηματογράφυ φαντασίας που δεν ακολούθησαν και λίγοι, λίγους όμως θυμόμαστε. Ήταν μια σημαντική ταινία, που πέρασε τα στούντιο απέναντι, αναγέννησε, τρόπον τινά, την Warner και γέννησε σίκουελ. Πολλα σίκουελ. Ακόμα φτιάχνονται...

Το 2ο, «Batman Returns», τρία χρόνια μετά, αυτό που κριτικοί και κοινό, μάλλον, συμφωνούν ότι είναι ένα αριστούργημα καθαρό, δεν έκανε τόσα πολλά εισιτήρια, ήταν όμως και πάλι μια τεράστια επιτυχία κι ας είχε κοστίσει τα υπέρδιπλα από την πρώτη ταινία.

Μετά, ο Τιμ Μπέρτον σάλπαρε για άλλες πολιτείες και ήρθε στη θέση του (καλύτερα: έβαλαν στη θέση του) έναν director, επαγγελματία με τα όλα του, δίχως ίχνος προσωπικού οράματος, του έδωσαν 100 εκατομμύρια, του άλλαξαν τον...Μπάτμαν κι αυτός του άλλαξε τα φώτα. Για την ακρίβεια έβαλε πολλά-πολλά-πολλά φώτα, πολύ χρώμα, πολλή '60ς αισθητική υπό '90ς βλέμμα κι ένα καστ-όνειρο. Κίλμερ-Μπάτμαν και Τόμι Λι Τζόουνς, Τζιμ Κάρεϊ, Νικόλ Κίντμαν, πώς ήταν δυνατόν κάτι να στραβώσει;

Για την κριτική στράβωσε πολύ - για τον κόσμο ήταν μια ταινία πιο επιτυχημένη εισιτηριακά από το «Batman Returns». Δεν καταγράφηκε η ίδια ικανοποίηση μεν, αλλά τα εισιτήρια ήταν όντως πολλά. Και, αν επιτρέπεται, είμαστε/υπήρξαμε άδικοι στην καταδίκη του μη οράματος του Σουμάχερ. Το αποτέλεσμα ήταν ένα οργιώδες πανέγχρωμο λούνα παρκ ταινίας (που έγινε ντελίριο με την επόμενη, ακόμα πιο καταδικασμένη παραγωγή, το «Batman & Robin»). Κάποιοι, πολλοί, είχαν αποπλανηθεί από τις αναγνώσεις Μπέρτον και τους κακοφαίνονταν οτιδήποτε άλλο. Ή τουλάχιστον οτιδήποτε μέχρι να εμφανιστεί ο «σοβαρός» Νόλαν που διέγραψε και τον Μπέρτον μετατρέποντάς τον σε «εποχή της αθωότητας». Όμως ο Σουμάχερ γκρίνιαζε ότι υπήρχε ένα cut του πρώτου του Μπάτμαν, το οποίο είχε άδικα κοπεί από το στούντιο...

Σήμερα, που το Χόλιγουντ είναι ένα τσίρκο για σινεφίλ νήπια, η ιδέα να ανασυρθεί εκείνη η κόπια, το αναφερόμενο σήμερα ως «Schumacher Cut», είναι εδώ κοντά μας. Στις 29 Μαΐου θα προβληθεί σε μια αίθουσα στο Λος Άντζελες και ίσως από εκεί και έπειτα να έχουμε μια κίνηση ευρύτερης διανομής της. Τον Ιούνιο άλλωστε κλείνουν και επίσημα τα 30 χρόνια του έργου. 

Για την ώρα, πάντως, υπάρχουν και τεχνικά προβλήματα. Η ταινία θέλει, λένε, 5-10 εκατομμύρια στο post-production, κατά βάση δουλειά στο χρώμα, το σάουντρακ και τα οπτικά εφφέ. Όσοι πάντως την έχουν δει, έστω και τεχνικά ημιτελή, μιλούν για μια πολύ θετική εμπειρία, με καλύτερο ρυθμό, βαθύτερη διερεύνηση των ψυχολογικών της πλευρών στους χαρακτήρες, πιο ενδιαφέροντα τόνο. Στα 158 λεπτά (36 περισσότερα από την γνωστή εκδοχή!) μιλάμε ίσως για μια άλλη ταινία.

Φυσικά υπάρχει και η #επίσημη κριτική άποψη, που λέει κατά βάση ότι ο Τζόελ Σουμάχερ δεν έκανε ποτέ καλή ταινία, οπότε προς τι η φασαρία. Επειδή όμως είμαστε και μερικοί που που τον έχουμε σε μια λίγο μεγαλύτερη υπόληψη η ιστορία έχει μια ίντριγκα. Δεν ξέρω κατά πόσον ο Σουμάχερ είχε βαθύτερες ψυχολογικές έγνοιες που να απασχολούσαν το έργο του (το οποίο σχεδόν πάντα προτιμά την εξωστρέφεια - εξού και κατ' εμέ του πηγαίνει τόσο η '60ς ανάπλαση και το ντελίριο), αλλά έχει ένα ενδιαφέρον. Βέβαια ο Σουμάχερ δεν είναι Σνάιντερ, δεν υπάρχουν ορδές υποστηρικτών, και η υπόθεση ευρείας διανομής από το στούντιο του Ζάσλαβ είναι χλωμή. Αλλά παρακολουθούμε την υπόθεση.

Στο κάτω-κάτω υπάρχει και η στήριξη του Ακίβα Γκόλντσμαν, ενός σημαντικού σεναρίστα που υπογράφει και την ταινία, και δηλώνει ότι η εκδοχή του Σουμάχερ «είχε 35% παραπάνω ψυχολογικό ρεαλισμό που δεν άρεσε στα test screenings» και ότι στο κάτω-κάτω η έξοδός της θα ήταν και ένας φόρος τιμής στον σκηνοθέτη που έφυγε αθόρυβα το 2020. Εμείς πάντως δεν τον ξεχάσαμε, ούτε τότε.