Υψηλός έπαινος: Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ενθουσιάζεται με το «One Battle After Another»

Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις έναν εμπεριστατωμένο θαυμαστή της δουλειάς σου από έναν ομότεχνο. Και ο Πολ Τόμας Άντερσον έχει και με το παραπάνω έναν τέτοιο στο πρόσωπο του Στίβεν Σπίλμπεργκ. Θα μου πεις έχει κακή κουβέντα για κανέναν ο Στίβεν; Μάλλον όχι. (Ίσως έχει σιωπές για αυτά που δεν είναι του γούστου του.) Αλλά εδώ σχεδόν «εξερράγη» μετά το τέλος της ταινίας στο Λος Άντζελες (παρότι στην τρίτη του φορά που την έβλεπε!) λέγοντας ένα ωραιότατο «what an insane movie!» και εν συνεχεία: «Στην πρώτη ώρα πρέπει να έχει περισσότερη δράση από όλες σου τις ταινίες αθροιστικά».

Ο PTA μάς διασκεδάζει λέγοντας μια ιστορία στην οποία οφείλει την έμπνευσή του και είναι ιστορία με τον Σον Πεν, ίσως κάποιοι την γνωρίζουν δεν λέγεται πρώτη φορά. Κάποτε ένας νεαρός ήρθε στο σπίτι για να βγει ραντεβού με την μεγάλη του κόρη. Τον κόβει ο Πεν, τον ρωτάει τι γίνεται, πως πάει, καλά λέει ο νεαρός. Καλά, λέει κι ο Πεν. Ώστε θα βγεις με την κόρη μου; Ναι, λέει ο άμοιρος νεανίας. Λοιπόν κοίτα να δεις, ξεκινά ο Πεν. Οτιδήποτε της κάνεις στο ραντεβού, θα κάνω ακριβώς το ίδιο σε σένα μόλις γυρίσετε. Οπότε σκέψου την συμπεριφορά σου απόψε.

Η φάση διασκέδασε εξαιρετικά τον PTA και αποτελεί μία εκ των εμπνεύσεων για την ταινία, με τον Πεν βέβαια να κρατά έναν βασικό ρόλο.

Μίλησαν και για τον ΝτιΚάπριο, αφού πλέον και οι δύο έχουν εμπειρία του. Και ο Σπίλμπεργκ στάθηκε στο πόσες εξαιρετικές ιδέες έχει στο γύρισμα ενώ ο Άντερσον προσέθεσε και το πώς τις πουλάει πάντα σαν φρικτές ιδέες. Καλό, η παθητική επιθετικότητα είναι πάντοτε απεχθής και αποτελεσματική.

Ο Σπίλμπεργκ παρομοίασε τον τόνο της ταινίας με το «Dr. Strangelove» του Κιούμπρικ λέγοντας: «Δεν έχω δει ταινία τόσο συγγενική τονικά με αυτήν όσο η δική σου. Είναι σαν παράλογη κωμωδία, πολύ σοβαρά παρμένη όμως, και καθρεφτίζει τόσο έντονα ό,τι συμβαίνει στη χώρα σήμερα. Και σε φτάνει κάπου που θέλεις να γελάσεις γιατί αν δεν γελάσεις  θα αρχίσεις να ουρλιάζεις.»

«Είμα θαυμαστής ολων των ταινιών σου από την αρχή», συνέχισε ο Σπίλμπεργκ. «Και είσαι κάπως σαν τους old timers σκηνοθέτες, έτσι σκέφτομαι και τον εαυτό μου, ανθρώπους όπως ο Βίκτορ Φλέμινγκ, ο Μάικλ Κερτίζ ή ο Γουίλιαμ Γουάιλερ, που βασικά ποτέ δεν έκαναν την ίδια ταινία, έπιαναν όλο διαφορετικά θέματα. Και ο Ντέιβιντ Λιν ήταν έτσι.» Γενικά μιλώντας, πάντως, πλην της επιβεβαίωσης του πόσο διαφορετικά σκέφτονται αυτοί που κάνουν σινεμά από αυτούς που μιλούν για το σινεμά, είναι κάτι να σε βάζει ο Σπίλμπεργκ στην ίδια πρόταση με τον Γουάιλερ, τον Λιν (αλλά και τον εαυτό του).

Είπαν πολλά και διάφορα, είπαν και πολλά που το Film Stage (από όπου αντλούμε και την είδηση) απέφυγε να αναφέρει γιατί είναι σπόιλερ, και κατέληξαν να δοξολογούν το φιλμ  - και σαν ύλη - λέγοντας δια στόματος Στίβεν: «Είθε να ζήσει για πάντα. Είθε να μην αντικατασταθεί ποτέ από την Τ.Ν. Και είθε η ταινία να κόψει έναν σκασμό εισιτήρια και να σε κάνει ευτυχισμένο. Την αγάπησα. Την αγαπήσαμε όλοι.»