Τορόντο 2025: Το «Hamnet» της Κλόε Ζάο ο μεγάλος νικητής του Βραβείου Κοινού του φεστιβάλ

Το είχε κάνει και το 2020 η Ζάο, με το «Nomadland». Πήρε το Βραβείο Κοινού του Τορόντο και πήρε και την Καλύτερη Ταινία όταν ήρθε η ώρα της. Η Ζάο είναι πλέον και η πρώτη σκηνοθέτις γενικώς, άνδρας ή γυναίκα, που κερδίζει το βραβείο δις.

Υπάρχει συσχετισμός, ή τζάμπα θόρυβο κάνουμε; Υπάρχει, όντως. Η κατηγορία δημιουργήθηκε το 1978, δύο χρόνια μετά την ίδρυση του φεστιβάλ καθαυτού. Όπως είναι λογικό η μηχανή παίρνει χρόνο για να ζεσταθεί – και το φεστιβάλ για να εγκαθιδρυθεί. Παραδόξως, σε σχέση με αυτό, το Βραβείο Κοινού του 1981 ήταν «Οι Δρόμοι της Φωτιάς», σαφώς (για τον υπογράφοντα, μην θυμώνετε), ένα από τα χειρότερα Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας που δόθηκαν ποτέ. Από εκεί και μετά πέρασαν χρόνια για να αρχίσουμε κάπου στα τέλη του ’90 να βλέπουμε νικητές που ηχούσαν οσκαρικά γκονγκ: «American Beauty», «Τίγρης και Δράκος», «Slumdog Millionaire», «O Λόγος του Βασιλιά», «12 Χρόνια Σκλάβος», «La La Land», «Οι τρεις πινακίδες έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι», «Green Book» και κάμποσα ακόμα να υποδηλώνουν ένα συγκρατημένα (;) φιλολαϊκό σινεμά που πήρε το Βραβείο Κοινού και έφτασε να ακούγεται έντονα στα Όσκαρ. Πέρυσι το κέρδισε «Η Ζωή του Τσακ», το οποίο διάλεξαν να το βγάλουν φέτος και πολύ δύσκολα θα δηλώσει παρών το 2026. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις.

Δεύτερος τη τάξει φέτος στο Βραβείο, ήρθε ο «Φράνκεσταϊν» του ντελ Τόρο, μια ταινία που καθώς φαίνεται θα εξαφανιστεί γρηγορότερα από τον «Πινόκιο» του Μεξικανού και είναι μια δυσάρεστη αίσθηση αυτή προτού καν προβληθεί (και δεις) την ταινία. Αυτονόητα μακάρι να πέσουμε έξω. Τρίτος ήταν ο...τρίτος Μπενουά Μπλαν και το «Wake Up Dead Man» του Ράιαν Τζόνσον και κάπως έτσι πυκνώνουν τα νέφη του τι συνέβη φέτος στο Τορόντο. Ή του τι άρεσε στον κόσμο.

Στο Ντοκιμαντέρ κέρδισε το «The Road Between Us: The Ultimate Rescue», πάνω στην ιστορία μιας οικογένειας που προσπαθεί να σωθεί από τις επιθέσεις της 7^ης Οκτωβρίου.

Στο Διεθνές Βραβείο Κοινού επικράτησε ο Παρκ Τσαν–γουκ με το «No Other Choice», αφήνοντας πίσω του τον Γιοακίμ Τρίερ με την «Συναισθηματική Αξία».

Με το καλό η πορεία όλων των ταινιών.