Η Τζέιν Όστεν με Κατέστρεψε

Επιστροφή στο παλιό, καλό rom-com που μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας – τελικά – διαθέτει όμως τη δέουσα γοητεία (και βρετανική ευφράδεια) για να πιστέψουμε και πάλι στον σπινθηροβόλο έρωτα και στους κυρίους Ντάρσι αυτού του κόσμου.

Κουβαλώντας τα δικά της τραύματα που την καθιστούν ευάλωτη και ενίοτε εκνευριστική, η Αγκάτ (Ράδερφορντ) ζει καθημερινά ανάμεσα σε χιλιάδες βιβλία, έχοντας ως όνειρο να γίνει και η ίδια συγγραφέας. Το πρόβλημα είναι πως η ατολμία της και ο διαρκής συμβιβασμός της στο μεταίχμιο πραγματικότητας και προσωπικής επιθυμίας, δεν της επιτρέπουν να κάνει το μεγάλο βήμα και να κυνηγήσει τη συγγραφική της φιλοδοξία. Όταν μια μέρα η Αγκάτ λάβει μια επιστολή που την καλεί στο ίδρυμα της διάσημης Βρετανίδας συγγραφέα, προκειμένου να εμπνευστεί και να γράψει το δικό της έργο, θα αποδεχτεί την πρόσκληση και την πρόκληση για νέες εμπειρίες – συγγραφικές και ερωτικές.

Η Λόρα Πιάνι έχει στα χέρια της ένα παραδοσιακής κοπής ρομάντζο, που ενισχύεται από το έργο της ίδιας της Όστεν, με ένα σενάριο βγαλμένο, θαρρείς, από τις σελίδες των βιβλίων της «Υπερηφάνεια και Προκατάληψη» και «Λογική και Ευαισθησία». Εδώ η Πιάνι (σε δικό της σενάριο) μπλέκει ταιριαστά το σύγχρονο love story με τα λογοτεχνικά «φαντάσματα» του παρελθόντος της Όστεν, κατασκευάζοντας μια πλοκή που μπορεί να μη ξεχωρίζει για την ευρηματικότητά της, παραμένει όμως μια ιστορία διαχρονικά συναισθηματική.

Βασικό ατού της ταινίας αποτελεί τόσο η Καμίλ Ράδερφορντ στον ρόλο της εσωτερικής και μοναχικής Αγκάτ, όσο και ο Τσάρλι Άνσον ως Όλιβερ, αντίστοιχα σε ρόλο φλεγματικού, ευγενούς Άγγλου που μοιάζει όπως θα ήταν το «παιδί» των Χιού Γκραντ και Πίτερ Καπάλντι.

Η ταινία διαθέτει μερικές ωραίες και συγκινητικά αστείες στιγμές, αν και δεν εκμεταλλεύεται πάντα τη σωστή στιγμή στην εκφορά της πρόζας, με κάποιες σκηνές να «βγαίνουν» εκτός τέμπο και τους υποστηρικτικούς ήρωες να μην παρουσιάζονται ποτέ ως ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, εξυπηρετώντας αυστηρά και μόνο την εξέλιξη των πρωταγωνιστών και δη της Αγκάτ.

Το δίπολο του παραδοσιακού ρομάντζου (ποιον να διαλέξω;) υπάρχει και εδώ, αποδοσμένο, ενδεχομένως, με μια κάποια αφέλεια, που όμως ταιριάζει στη ράθυμη ατμόσφαιρα της ταινίας, συνεπώς αν ξέρεις τι να περιμένεις, οι προσδοκίες σου δεν θα σε προδώσουν.

Το «Η Τζέιν Όστεν με Κατέστρεψε» είναι ένα κινηματογραφικό Άρλεκιν από εκείνα που γεμίζουν γλύκα την καρδιά σου, ακόμα και αν συνταγή δεν πετυχαίνει πάντα. Εξίσου σημαντική με την εν λόγω γλύκα είναι και η ανάγκη να επιστρέφουμε στα τραύματά μας – στα «ερείπιά» μας, όπως πολύ εύστοχα αναφέρονται στην ταινία – προκειμένου να «ξεκλειδώσουμε» τις ιστορίες που θέλουμε να πούμε. Ακόμα και αν δεν είμαστε καλοί στο γράψιμο ή δεν ονειρευόμαστε να γίνουμε σπουδαίοι συγγραφείς, η επανένωσή μας με ό,τι μας πονά αποτελεί βασική προϋπόθεση προκειμένου να αισθανθούμε, να συμβιβαστούμε και σιγά σιγά να μάθουμε να προχωράμε. Υπό αυτήν την έννοια η Τζέιν Όστεν θα καταστρέψει σίγουρα και εμάς.