Λίλο και Στιτς

«Ohana θα πει οικογένεια» και η οικογένεια της Disney έκρινε πως είκοσι τρία χρόνια μετά το animation διαμάντι του διάσημου στούντιο, έπρεπε (για κάποιον λόγο) να δούμε στις αίθουσες και το live action remake της κλασικής της ταινίας. Σαφώς και ο λόγος είναι χρήμα (κατά το «ο χρόνος είναι χρήμα», κάτι ξέρουν) ιδιαίτερα από τη στιγμή που στο πλάνο βρίσκεται η κυκλοφορία πολλαπλών live action εκδόσεων εμβληματικών ταινιών όπως το «Μπάμπι», «Οι Αριστόγατες» και ο «Ηρακλής», συνεπώς μια αντίστοιχη μεταφορά του «Λίλο και Στιτς» μάλλον δεν θα έπρεπε να μας ξαφνιάζει και τόσο. Η ερώτηση είναι: υπάρχει κάτι καινούργιο να ειπωθεί εδώ;

Η Λίλο (Κεαλόχα) ζει μαζί με την μεγάλη της αδελφή Νάνι (Άγκουντονγκ) στη Χαβάη. Έχοντας χάσει τους γονείς τους σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, η Νάνι έχει αναλάβει και τον ρόλο της μητέρας, όχι όμως και με τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, αφού η μεταξύ τους σχέση είναι πολλές φορές προβληματική. Στην ήδη δύσκολη κατάσταση που επικρατεί στο σπίτι, έρχεται να προστεθεί και το άγχος των επισκέψεων της κοινωνικής λειτουργού, που ενημερώνει την Νάνι πως αν δεν δημιουργήσει το κατάλληλο, σταθερό περιβάλλον για τη Λίλο, θα πρέπει να την απομακρύνει από κοντά της. Την ίδια στιγμή ο ερχομός στη ζωή τους του Στιτς, ενός σκανταλιάρικου, εξωγήινου τέρατος, θα φέρει τα πάνω κάτω για τις δυο αδελφές.

Για να απαντήσουμε στην ερώτηση που θέσαμε πιο πάνω, όχι, δεν υπάρχει κάτι καινούργιο που να μπορεί να ειπωθεί εδώ. Η ταινία ακολουθεί τον αφηγηματικό πυρήνα του animation με κάποιες απαραίτητες, για την live action μεταφορά, αλλαγές, όπως το γεγονός πως οι δυο εξωγήινοι που βρίσκονται στο κατόπι του Στιτς, μπορούν να πάρουν ανθρώπινες μορφές (στους ρόλους βλέπουμε τους Ζακ Γαλιφιανάκη και Μπίλι Μάγκνουσεν σε σλάπστικ κέφια), καθώς και την εισαγωγή ενός ακόμη χαρακτήρα που διαχωρίζει τον ρόλο του κοινωνικού λειτουργού όπως τον έχουμε γνωρίσει στην πρώτη ταινία.

Υπάρχει μια βεβαιότητα πως η ταινία θα τα πάει περίφημα στο box office, αν και κάθε νέα ντισνεϋκή απόπειρα μοιάζει προορισμένη να τα καταφέρει πολύ καλύτερα από την πρόσφατη πανωλεθρία της «Χιονάτης», εξάλλου το στούντιο ποντάρει στη δύναμη της νοσταλγίας και αν κάτι κρατάει όποιος έχει δει την ιστορία της Λίλο και του Στιτς, είναι εκείνη η οικογενειακή ζεστασιά και θαλπωρή που αποπνέουν οι πιο παραδοσιακές ταινίες της Disney.

Όσοι επισκεφθούν την αίθουσα θα περάσουν μια χαρά, όχι γιατί η ταινία είναι αψεγάδιαστη (δεν είναι), αλλά επειδή η επιρροή του προκατόχου είναι ισχυρή. Οι όποιες προσθήκες έχουν γίνει εδώ, δεν αφορούν στην ίδια την πλοκή, γεγονός που στερεί από τον σκηνοθέτη Ντιν Φλάισερ Καμπ την ευκαιρία να προσφέρει μια εναλλακτική, διαφορετική σεναριακή κατεύθυνση, αποφεύγοντας την ανανέωση του μύθου μεν, κρατώντας την ισορροπία μεταξύ παλιού και νέου προκειμένου να μείνουν όλοι ικανοποιημένοι δε.

Για τον ψηφιακό Στιτς δεν έχουμε πολλά να πούμε. Παραμένει χαριτωμένος και εκνευριστικός, αν και δεν συγκρίνεται με την παραδοσιακή animation μορφή του, που παραμένει πρωτότυπη και καλλιτεχνικά πιο ταιριαστή στο κλίμα της αρχικής ταινίας. Στα συν εδώ η παρουσία της τοσοδούλας Μάια Κεαλόχα που αποτελεί την προσωποποίηση του «ζιζανιακού» χαρακτήρα της Λίλο, ενώ και η Σίντνεϊ Άγκουντονγκ κάνει πολύ ωραία δουλειά στον ρόλο της Νάνι, κρατώντας για τον εαυτό της μερικές καλές στιγμές, διαθέτοντας, παράλληλα, άρτια αδελφική χημεία με την Κεαλόχα.

Συνολικά το καινούργιο «Λίλο και Στιτς» αποτελεί μια χαριτωμένη ταινία, χωρίς ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, πέρα δηλαδή από το στοίχημα της Disney στο παγκόσμιο box office που μοιάζει σίγουρο από τα αποδυτήρια. Το ερώτημα είναι, πέρα από τη στουντιακή κερδοφορία, εμείς ως θεατές τι έχουμε να περιμένουμε από μια σειρά live action remakes των αγαπημένων μας Disney ταινιών;