Καταραμένη Ψυχή
Rosario

Το πιο τρομακτικό στοιχείο της «Καταραμένης Ψυχής» είναι η επαναφορά εκείνο του απωθητικού πρασινομπλέ φίλτρου του mainstream τρόμου των '00s, με το οποίο νομίζαμε ότι είχαμε ξεμπερδέψει για τα καλά.
Ο εραστής του είδους θέλει να αναγνωρίσει στο ντεμπούτο του Φελίπε Βάργκας τη (μέχρι ενός σημείου) στήριξή του στα χειροποίητα εφέ φρίκης και αποστροφής ή την περιστασιακή αξιοποίηση του χώρου στο κάδρο για την πρόκληση τρόμου. Ωστόσο, είναι ένας δημιουργός που μάλλον μεγάλωσε με mainstream ταινίες τρόμου των ‘00s κι έτσι επαναφέρει τόσο τα απαράσκευα jump scares, όσο και εκείνο το απωθητικό πρασινομπλέ φίλτρο, το οποίο πιστεύαμε πως είχαμε ξεφορτωθεί για τα καλά – κυρίως σε κάποιες ταινίες «Saw» το έχουμε ξαναδεί έκτοτε.
Κι έπειτα, το σενάριο προσφέρει μια υπέροχη συνθήκη, την οποία ο Κολομβιανός δημιουργός δεν εκμεταλλεύεται. Με μια θύελλα εν εξελίξει, μια γυναίκα βρίσκεται εγκλωβισμένη στο διαμέρισμα της νεκρής, θρήσκας γιαγιάς της, παρέα με το πτώμα της και πρέπει να βγάλει τη νύχτα. Η ίδια η παρουσία του πτώματος και η συνύπαρξή του χαρακτήρα μαζί του είναι το πιο τρομακτικό εύρημα κι αυτό το είχε καταλάβει καλά ο Κιθ Τόμας του «The Vigil»(2019), μιας ταινίας παρεμφερούς με το «Rosario», που φαντάζει αριστούργημα του είδους στη σύγκριση. Δεν έχει την υπομονή ο Βάργκας για να στήσει ατμόσφαιρα και να παίξει με το συγκεκριμένο έυρημα, έχει στα χέρια του κι ένα αδούλευτο, αποσπασματικό σενάριο, με κρυφό χαρτί μια απρόσμενη ανατροπή, αλλά με τον αντίκτυπος της να μειώνεται, όταν μέχρι να έρθει, το μόνο που κρατά τη συνοχή, είναι μια...φριτέζα αέρος – μην ρωτάτε περισσότερα.
Η απρόσφορη απόπειρα σύνδεσης των δαιμονικών εμφανίσεων με την ενοχή και την απάρνηση της πολιτιστικής κληρονομίας θυμίζει εκείνο που λένε για τα μεταξωτά βρακιά, η πρωταγωνίστρια έχει παρελθόν σε ταινίες τύπου Hallmark κι αυτό βγαίνει προς τα έξω, ενώ ο φουκαράς ο Ντέιβιντ Ντασμόλτσιαν εμφανίζεται για λίγο, ως όνομα στο είδος, καταγράφοντας τον πιο άχαρο ρόλο της καριέρας του από τότε που κατέστη αναγνωρίσιμη φιγούρα για τους σινεφίλ.
Η «ανταπόκρισή» μας κλείνει εδώ, αναγκαστικά ποντάρουμε τα ρέστα μας στην άλλη παραγωγή θρησκευτικού τρόμου του καλοκαιριού, το «Ritual» με τον Αλ Πατσίνο, αναγνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον μας.