Η Μακριά Πορεία

Σε μια μελλοντική, δυστοπική Αμερική που έχει εξαντληθεί οικονομικά από τους διαρκείς πολέμους, διεξάγεται η μακάβρια «Μακρά Πορεία»: πενήντα νεαρά αγόρια περπατούν σε όλη τη χώρα, μέχρι να μείνει όρθιος μόνο ένας. Αν η ταχύτητα του βηματισμού μειωθεί και δεν υπακούσεις στις προειδοποιήσεις των ένοπλων στρατιωτών που ακολουθούν την ομάδα, εκτελείσαι. Ανάμεσα στα αγόρια που έχουν επιλεγεί αυτήν τη φορά, είναι και ο Ρέιμοντ Γκαράτι (Κούπερ Χόφμαν), γιος ενός αντιστασιακού που εκτελέστηκε από τον ενορχηστρωτή της Μακράς Πορείας και υψηλά ιστάμενο του καθεστώτος, τον διαβόητο Ταγματάρχη (Μαρκ Χάμιλ).

Ο Στίβεν Κινγκ έγραψε το «The Long Walk» το 1968, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, πολύ πριν γίνει διάσημος. Δεν το εξέδωσε, όμως, τότε, αντίθετα προτίμησε να το κρατήσει στο συρτάρι του και να περιμένει. Το 1979, κι αφού στο μεταξύ είχε γίνει καταξιωμένος συγγραφέας, πέρασε μια κρίση καλλιτεχνικής ταυτότητας, διερωτώμενος αν τα βιβλία του σημειώνουν υψηλές πωλήσεις επειδή ήταν πράγματι καλά ή επειδή έφεραν απλώς το όνομά του στο εξώφυλλο. Έτσι, αποφάσισε να εκδώσει μερικά μυθιστορήματα με το ψευδώνυμο Ρίτσαρντ Μπάχμαν, για να διαπιστώσει αν θα έκαναν εξίσου καλές πωλήσεις. Ένα από αυτά ήταν το «The Long Walk».

Την κεντρική ιδέα του μυθιστορήματος ο Κινγκ τη συνέλαβε ως αντίδραση στον εν εξελίξει, το 1968, πόλεμο του Βιετνάμ. Το όραμα μιας χώρας οι πόροι της οποίας εξαντλούνται λόγω των αλλεπάλληλων πολέμων, κι όπου βασιλεύουν ο ακραίος μιλιταρισμός και ο εθνικισμός ήταν η έκφραση των ανησυχιών του συγγραφέα για το πού όδευε η πατρίδα του τη δεδομένη χρονική στιγμή. Αυτή η πτυχή του μυθιστορήματος πρέπει να ήταν που τράβηξε το ενδιαφέρον του Τζορτζ Ρομέρο («Night of the Living Dead»). Πάντα ανήσυχος κοινωνικοπολιτικά, ο Ιταλοαμερικανός δημιουργός προσπάθησε πρώτος να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το «The Long Walk», όμως το εγχείρημα δεν τελεσφόρησε ποτέ.

Τελικά, έλαχε στον Φράνσις Λόρενς του «Constantine» (2005) και του «I Am Legend» (2007) να υλοποιήσει τη διασκευή. Ο Λόρενς, επαρκής σκηνοθέτης μπλοκμπάστερ παραγωγών που δε διεκδικεί δάφνες μεγαλείου, έχει ξανακάνει τέτοια ταινία με τα τέσσερα τελευταία «Hunger Games»: μια ομάδα νεαρών ανθρώπων που καλούνται να επιβιώσουν μέχρι να μείνει μόνο ένας. Όμως, στο «The Long Walk» το κάνει καλύτερα από τις προηγούμενες φορές, αφενός γιατί έχει ένα πραγματικά ενδιαφέρον πρωτογενές υλικό να στηριχθεί, αφετέρου επειδή ο ίδιος έχει ωριμάσει σκηνοθετικά και χειρίζεται πλέον τη βία πιο δεξιοτεχνικά. Η κάμερά του μένει πάνω στα νεκρά κορμιά όσο χρειάζεται προκειμένου να μας κλονίσει αναφορικά με την απώλεια νέων ψυχών, αφετέρου αφήνει τους θανάτους που μετράνε περισσότερο για τον πρωταγωνιστή μας στο βάθος του κάδρου, εκτός εστίασης, αυξάνοντας έτσι τον συναισθηματικό τους αντίκτυπο.

Κι αν όλο σχεδόν το καστ ανταποκρίνεται εξαιρετικά στις απαιτήσεις της ταινίας – ο Κούπερ Χόφμαν στην καλύτερη ερμηνεία του ως τώρα – μοναδική παραφωνία φαντάζει, παραδόξως, ο Μαρκ Χάμιλ. Άστοχα καθοδηγημένος από τον σκηνοθέτη του ίσως, ο ηθοποιός προσεγγίζει τον Ταγματάρχη του επιδερμικά και τον αποδίδει σαν καρικατούρα. Σε μια ταινία που σοκάρει με τον ωμό ρεαλισμό της, αυτή η πινελιά ενίοτε μας πετάει έξω και υπονομεύει τον συνολικό αντίκτυπο του έργου, αφού δε φοβόμαστε ποτέ πραγματικά αυτόν το χαρακτήρα. Ενώ το σενάριο τον «χτίζει» ως την απόλυτη ενσάρκωση της απειλής και του ολοκληρωτισμού, όταν εμφανίζεται μοιάζει μάλλον γελοίος παρά τρομακτικός.

Παρά την παραπάνω αδυναμία, πάντως, το «The Long Walk» είναι ένα δυστοπικό θρίλερ που παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα. Το hype που έχει δημιουργήσει η ταινία, έστω κι αν βασίζεται σε σαχλαμαροειδείς καμπάνιες όπως αυτή που θέλει προβολές της να διεξάγονται με τους θεατές επάνω σε διάδρομο, δικαιολογείται απόλυτα. Μπορεί να μη διαθέτει την οξεία κοινωνική ματιά του Ρομέρο, όμως ο Λόρενς αποδεικνύεται εδώ στιβαρός, παλιάς κοπής αφηγητής και αυτή του η αρετή είναι που καθιστά το φιλμ συναρπαστικό.