To Φοινικικό Σχέδιο

Ο Ζα-Ζα Κόρντα (Μπενίσιο Ντελ Τόρο) είναι ένας διαβόητος μεγαλοεπιχειρηματίας με εννιά γιους και μια κόρη, ο οποίος ασκεί τεράστια επιρροή στην παγκόσμια οικονομία. Μετά τη νιοστή απόπειρα δολοφονίας εις βάρος του κι έχοντας γίνει πλέον βετεράνος της επιβίωσης από πτώση αεροπλάνου, καλεί την καλόγρια μοναχοκόρη του (Μία Θρίπλετον) και της ανακοινώνει πως θέλει να της κληροδοτήσει τις επιχειρήσεις του. Ταυτόχρονα στο σπίτι εμφανίζεται ένας εκκεντρικός παιδαγωγός (Μάικλ Σέρα).  Έπειτα από μία ξαφνική αλλαγή στο παγκόσμιο χρηματικό αποθεματικό, οι τρεις τους θα ξεκινήσουν για να βάλουν σε εφαρμογή το «Φοινικικό Σχέδιο», έργο ζωής του Κόρντα που έχει σαν σκοπό την εκμετάλλευση της Σύγχρονης Μεγάλης Ανεξάρτητης Φοινίκης. Για το σκοπό αυτό διασχίζουν με συνεχή κίνδυνο της ζωής τους την αχανή Φοινίκη και διαπραγματεύονται τα ποσοστά κτήσης με τους αδίστακτους κατόχους τους. Παράλληλα σε ένα βιβλικό πεδίο, θεοί και άγγελοι φαίνεται να αναμένουν την οριστική άφιξη του Κόρντα στον Παράδεισο.

Κάθε συνάντηση κι ένα νέο ραντεβού με τον θάνατο, κάθε κεφάλαιο κι ένας πρωτοκλασσάτος σταρ του Χόλιγουντ στην εκλεκτική γκαλερί πορτρέτων με τους αξιοπερίεργους του Γουές Άντερσον. Πέραν τον προαναφερομένων οι Τομ Χανκς, Μπράιαν Κράνστον, Ματιέ Αμαλρίκ, Σκάρλετ Γιόχανσον, Ριζ Άχμεντ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς (για να αναφέρουμε μόνο τους επιχειρηματίες) και πολλοί πολλοί άλλοι γίνονται πιόνια σε μια κουρδιστή κατασκοπευτική κωμωδία τοποθετημένη στα '50s, πακεταρισμένη σε όμορφο κουτάκι με παστίλια περιτύλιγμα και kastel noire ετικέτα. Η αθεράπευτα αλάνθαστη αισθητική του και τα απόλυτα ζυγίσματα στο κάδρο είναι και πάλι το σκηνοθετικό ζητούμενο, σε μια διηνεκή θαρρείς αναζήτηση της γραφιστικής τελειότητας.

Κάθε ερμηνεία, κάθε κίνηση στο κάδρο έχει την ακρίβεια και τη «χάρη» ωρολογιακού μηχανισμού  

Η κάμερα κινείται αποκλειστικά στους βασικούς άξονες της. Kαβάλα στο dolly ο Άντερσον σκηνοθετεί τη δράση σαν να ακολουθεί τα storyboards σε ζωντανό χρόνο. Σ' αυτό συντείνει και το εθελούσια άψυχο περιεχόμενο κι εδώ έγκειται το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας. Ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές του (δηλ. στο «Asteroid City»), η μούσα του ψυχαγωγικού σινεμά ποτέ δεν εγκατέλειψε σκηνοθέτη. Κάποτε όμως μπορούσαμε να μιλάμε για συναίσθημα μέσα από το στυλ. Οι ήρωες του Άντερσον έχουν ζήσει μεγάλους έρωτες, ζήλιες, ταπεινώσεις και θριάμβους. Υπήρχαν ανώριμα αισθήματα και παιδική ορμή που μέχρι να πέσουν οι τίτλοι είχαν ευοδώσει.

Πλέον στα κάδρα του ζουν automatons, κάθε κίνηση έχει την ακρίβεια και τη «χάρη» ωρολογιακού μηχανισμού. Deadpan χιούμορ στην πιο άχρωμη απόδοσή του, ανέκφραστες ερμηνείες κι ένα σενάριο γραμμένο σε γλώσσα προγραμματισμού. Είναι σαν την ιστορία του Πινόκιο απ' την ανάποδη. Ένα ζωηρό αγόρι που δεν μεγάλωσε ποτέ κι είχε για φίλους μια αλεπού κι ένα γάτο (τον Ρόμαν και τον Κόπολα), βαθιά μέσα του ήθελε πάντα να γίνει μια ξύλινη κούκλα. Απ' αυτές που έχουν στην πλάτη τους ένα κορδονάκι κι όταν το τραβάς λένε μια ιστορία. Λέγοντας το ψέμα του κινηματογράφου με συνέπεια για πολλά χρόνια, η καλή του νεράιδα (μάλλον ο Μπιλ Μάρει) τον έκανε όλο και πιο ξύλινο. Μέχρι που μια μέρα οι χυμοί μέσα κορμί του στράγγιξαν και το άγγιγμά του απέκτησε τη μαγική ικανότητα να αποξηραίνει κάθε εικόνα. Δεν θα πούμε ψέματα πως δεν θα μας λείψει, αλλά ελπίζουμε τουλάχιστον να είναι πλέον ευτυχισμένο.

Αν ξεπεράσουμε το παραμυθένιο διάλειμμα και μείνουμε στην ιστορία που ακούμε όταν τραβήξουμε το σχοινάκι, το «Φοινικικό Σχέδιο» ακολουθεί μια ξέφρενη πορεία προς το αναπόφευκτο happy ending, προδίδεται ωστόσο απ' τις ασυγχώρητες ευκολίες της τρίτης πράξης του. Το ίδιο κι από την ασπρόμαυρη  βιβλική παρέμβαση που λειτουργεί αποκλειστικά σαν έμφαση στον γουεσαντερσονισμό και την προσφιλή εκκεντρικότητά του. 

Στο οπτικό κομμάτι η συνεργασία για πρώτη φορά με τον Μπρούνο Ντελμπονέλ (φωτογράφο της «Αμελί» - a match made in heaven) αποδίδει τα μέγιστα. Για τη σκηνογραφία και το γενικότερο look, ούτε λόγος. Όσο κι αν πλέον δεν αντέχεται, το σινεμά του Άντερσον αποτελεί στυλιστική τομή στην ιστορία της έβδομη τέχνης και κάθε νέα ταινία του αξίζει τουλάχιστον ένα λεύκωμα σε κάθε τραπεζάκι δωμάτιου αναμονής σε άπαντα τα οδοντιατρεία του Σόχο. Η δε μέθοδός του χρήζει πλέον ιατροδικαστικής μελέτης. Μένει να δούμε (και το αναφέρουμε με ειλικρινές ενδιαφέρον) ποια θα είναι η αντίδραση του κοινού στον αμείλικτο συναισθηματικό ακρωτηριασμό των κλασικίζοντων κατά τα άλλα Χολιγουντιανών ηρώων.