Ρόουζ εναντίον Ρόουζ

H Άιβι (Ολίβια Κόλμαν) και ο Θίο (Ρόουζ) έχουν, φαινομενικά, τον τέλειο γάμο: εκείνη ξεκινά τη δική της αλυσίδα εστιατορίων αξιοποιώντας τις δεξιότητές της στη μαγειρική, εκείνος είναι καταξιωμένος αρχιτέκτονας με λαμπρή καριέρα μπροστά του. Όταν, όμως, ένα λάθος του Θίο τον καταστήσει persona non grata στον κλάδο του, ο Θίο θα αναγκαστεί να επικεντρωθεί στην ανατροφή των παιδιών, όσο η Άιβι είναι απασχολημένη με τη δουλειά της. Οι στερεοτυπικοί ρόλοι αντιστρέφονται και, μολονότι στην αρχή αμφότεροι προσπαθούν να το διαχειριστούν πολιτισμένα, ξεκινούν οι προστριβές. Καθώς περνούν τα χρόνια, οι καυγάδες θα γίνονται εντονότεροι, μέχρι να φτάσουμε στη ρήξη.

Το «The War of the Roses» (1989), η δεύτερη σκηνοθετική προσπάθεια του Ντάνι Ντε Βίτο με πρωταγωνιστές τους Μάικλ Ντάγκλας και Καθλίν Τέρνερ, είναι μια ταινία που συνάντησε θερμή κριτική υποδοχή και αγαπήθηκε από το κοινό, κατακτώντας μέσα στα χρόνια το status όχι βέβαια του αριστουργήματος, αλλά μιας διαχρονικής ταινίας μεγάλου κοινού. Στην εποχή μας τέτοιες περιπτώσεις δύσκολα ξεφεύγουν από το παγόβουνο ενός ριμέικ, ενός σίκουελ, ενός πρίκουελ ή κάποιας άλλης τέτοιας χολιγουντιανής χαριτωμενιάς, κι έτσι φτάσαμε στο μάλλον αναπόφευκτο ριμέικ και τούτης της ταινίας. Ας μην είμαστε γκρινιάρηδες όμως, κι ας δούμε τη θετική πλευρά: θα μπορούσε να είχε γίνει μίνι σειρά.

Αντ’ αυτού, πήραμε μια ταινία η δράση της οποίας τοποθετείται στη σύγχρονη Αγγλία, έχει για σκηνοθέτη τον επαγγελματία Τζέι Ρόουτς («Bombshell», 2019), υπογράφεται σεναριακά από τον Τόνι ΜακΝαμάρα («The Favourite», «Poor Things») και, κυρίως, διαθέτει πρωταγωνιστές περιωπής στα πρόσωπα των Μπένεντικτ Κάμπερμπατς και Ολίβια Κόλμαν. Και μόνο χάρη στους προαναφερθέντες, το αποτέλεσμα εγγυάται ένα κάποιο επίπεδο, ξέρεις δηλαδή ότι δύσκολα θα ξεπέσει στο κακό γούστο. Το σενάριο επικεντρώνεται στις αλλαγές στους συμβατικούς ρόλους των φύλων που συντελούνται στη σύγχρονη εποχή, στη σταδιακή πτώση των προσωπείων της ευγένειας και της ορθότητας όταν πληγώνεται ο εγωισμός, με τη σκηνοθεσία να είναι προβλέψιμα διεκπεραιωτική και τις ερμηνείες να ζωντανεύουν το σύνολο προσδίδοντάς του πρόσθετες κωμικές πινελιές.

Το «πρόβλημα» είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι καινοφανές, αφού τα έχουμε δει (καλύτερα) στην πρωτότυπη ταινία. Για ένα κοινό που δεν έχει παρακολουθήσει το φιλμ του Ντε Βίτο το «The Roses» θα είναι σίγουρα μια πιο ευχάριστη εμπειρία από ό,τι για εκείνους τους θεατές που θα προσέλθουν γνωρίζοντας επακριβώς τι να περιμένουν. Για τους τελευταίους, η ταινία επιφυλάσσει ελάχιστες εκπλήξεις, οι περισσότερες εκ των οποίων όχι ιδιαίτερα ευχάριστες: ο πολύ σημαντικός ρόλος του δικηγόρου από την πρωτότυπη ταινία έχει εξελιχθεί σε μονοδιάστατο comic relief στοιχείο (ενσαρκωμένο από τον όχι και χαμαιλέοντα της υποκριτικής Άντι Σάμπεργκ), το μαύρο χιούμορ που έκοβε σαν ξυράφι περιορίζεται σε όχι ιδιαίτερα εμπνευσμένα σεξουαλικά αστειάκια και η κλιμάκωση είναι περισσότερο γελοία παρά αστεία.

Όπως προαναφέρθηκε, όμως, η ταινία θα έχει απήχηση σε ένα κοινό που δεν έχει ή που δε θυμάται καλά την πρωτότυπη ταινία. Με τη βοήθεια των δύο εξαίρετων πρωταγωνιστών, το «The Roses» βλέπεται ευχάριστα, σποραδικά προκαλεί γέλιο και προσφέρει ανώδυνη ψυχαγωγία αρμοστή για θερινό σινεμά. Οι προσδοκίες μας ήταν, έτσι κι αλλιώς, ελάχιστες, επομένως δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως απογοητευτήκαμε. Συγχρόνως, δεν αισθανθήκαμε και την παραμικρή έκπληξη.