Τhe Ugly Stepsister

Σε ένα απροσδιόριστο, μυθικό βασίλειο κάποιας περασμένης εποχής, η Ελβίρα (Λέα Μίρεν) ακολουθεί τη μητέρα και την αδελφή της στον πύργο του νέου τους πατριού. Όταν εκείνος πεθάνει αναπάντεχα, οι τρεις γυναίκες θα παραμερίσουν την κόρη του, Άγκνες (Τέα Σόφι Λοχ Νες), και θα επιδοθούν σε έναν αγώνα τελειοποίησης της εξωτερικής εμφάνισης της Ελβίρα, ενόψει του επικείμενου χορού που διοργανώνει ο πρίγκηπας με σκοπό να διαλέξει τη γυναίκα που θα παντρευτεί. Η Άγκνες, ωστόσο, θα βρει τρόπο να κάνει κι εκείνη την εμφάνισή της στο χορό, θα κλέψει την παράσταση και την καρδιά του πρίγκηπα και η κατάσταση θα ξεφύγει από τον έλεγχο.

Οι θεατές που αρέσκονται σε πειραγμένες παραλλαγές γνωστών παραμυθιών θα βρουν στο «The Ugly Stepsister», το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Έμιλι Μπλίχφελντ, μία, στα χαρτιά τουλάχιστον, υποσχόμενη αντιστροφή της Σταχτοπούτας, με την ιστορία να υιοθετεί την οπτική μιας από τις δύο σατανικές θετές αδελφές της ηρωίδας του μύθου. Με μια εικονογραφία που θυμίζει το σωματικό τρόμο του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και το weird ιδίωμα του Γιώργου Λάνθιμου, η ταινία της Μπλίχφελντ πραγματεύεται το θέμα της ομορφιάς, και τα στερεότυπα που οι άνθρωποι κατασκευάζουν κατά καιρούς γύρω από αυτή, υποχρεώνοντας (κυρίως, αλλά όχι μόνο) τις γυναίκες να πασχίζουν να εκπληρώσουν προσδοκίες οι οποίες, συχνά, τις υπερβαίνουν.

Η Νορβηγίδα δημιουργός συνθέτει κάδρα υψηλής αισθητικής αξίας, που θυμίζουν πίνακες ζωγραφικής. Με τη βοήθεια της θαυμάσιας διεύθυνσης φωτογραφίας, η ταινία ξεκινά σε φωτεινούς χρωματικούς τόνους που της προσδίδουν έναν ειρωνικό τόνο, για να σκοτεινιάσει όσο περνά η ώρα και βυθιζόμαστε στο, σταδιακά, διαταραγμένο μυαλό της πρωταγωνίστριας. Σε τεχνικό επίπεδο, το φιλμ είναι φροντισμένο και ευρηματικό, αφού τα σκηνικά, τα κοστούμια και το μακιγιάζ όχι απλά συμβάλλουν στην ανάπλαση της εποχής, αλλά μέσα στην υπερβολή τους συνεισφέρουν στην ειρωνική διάθεση του φιλμ. Το ίδιο ισχύει και για την (αναχρονιστική) μουσική υπόκρουση, αλλά και για τις θαρραλέες ερμηνείες από το σύνολο του καστ.

Από την άλλη, το «The Ugly Stepsister» χαρακτηρίζεται από την ανωριμότητα μιας πρώτης ταινίας που θέλει να προκαλέσει και να σοκάρει. Πίσω από τις περισσότερες εικόνες φρίκης του φιλμ, δεν κρύβεται παρά η επιθυμία της δημιουργού να προκαλέσει την αηδία και την αποστροφή του κοινού, χωρίς το φιλοσοφικό βάθος του Κρόνενμπεργκ ή, έστω, την παντελή έλλειψη σοβαροφάνειας του πρόσφατου «The Substance», με το οποίο η ταινία της Μπλίχφελντ μοιράζεται ένα παρόμοιο θέμα. Υπάρχουν σημεία στα οποία η σκηνοθέτρια παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά, αυτοϋπονομεύοντας τον σαρκαστικό τόνο που επιτυχημένα χτίζει στο υπόλοιπο έργο.

Παρά, ωστόσο, τις ουκ ολίγες αδυναμίες του, το «The Ugly Stepsister» φέρει εμφανώς την υπογραφή μιας σκηνοθέτριας με όραμα και στιλ, το όνομα της οποίας πιθανότατα θα ξανακούσουμε στο άμεσο μέλλον. Μακάρι η Έμιλι Μπλίχφελντ να επιμείνει στο είδος του τρόμου, να ωριμάσει δημιουργικά και να προσδώσει περισσότερο βάθος και λιγότερη σοβαροφάνεια στα σενάριά της, ώστε οι επόμενες δουλειές της να προκύψουν ελεύθερες των αδυναμιών του πρώτου μεγάλου μήκους πονήματός της. Οι ετερόκλητες επιρροές της, πάντως (body horror, πολωνικός νέος κινηματογράφος, weird σινεμά) υποδεικνύουν μια καλλιτέχνιδα που γνωρίζει το μέσο της και μπορεί να σμιλεύσει το δικό της, εντελώς προσωπικό ύφος.