Φέι Ντάναγουεϊ: Όταν το «Νέο Χόλιγουντ» βρήκε την femme fatale του - αφιερωματα , photo gallery || cinemagazine.gr
ΒΡΙΣΚΕΣΤΕ ΕΔΩ: ΑΡΧΙΚΗ / ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ / PHOTO GALLERY
12:10
14/1

Φέι Ντάναγουεϊ: Όταν το «Νέο Χόλιγουντ» βρήκε την femme fatale του

«Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα» (1975) του Σίντνεϊ Πόλακ  Απαστράπτον ζεύγος με τον Ρέντφορντ σε μια ταινία που μοιάζει να βαραίνει από τον χρόνο που έχει περάσει - και δεν είναι πάντα καλό αυτό - ωστόσο
«Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα» (1975) του Σίντνεϊ Πόλακ

Απαστράπτον ζεύγος με τον Ρέντφορντ σε μια ταινία που μοιάζει να βαραίνει από τον χρόνο που έχει περάσει - και δεν είναι πάντα καλό αυτό - ωστόσο η ίδια είναι ξανά πολύ καλή, καλύτερη κι απ' τον συμπρωταγωνιστή της, στο ρόλο μια τρομοκρατημένης γυναίκας που αιχμαλωτίζεται από έναν διωκόμενο αθώο (βλέπε «39 Σκαλοπάτια») και, αναπόφευκτα, ο Ρέντφορντ είναι, τον ερωτεύεται. Αν και μια νεύρωση στα γουρλωμένα μάτια της διαφαίνεται - θα τους γίνει καλή χρήση δυο χρόνια μετά - η Ντάναγουεϊ είναι αρκετή για να δώσει βάθος σ' έναν μέτριο ρόλο.

84 σήμερα μια ηθοποιός που σφράγισε την εποχή που το Χόλιγουντ άλλαζε όψη και τρόπους και μέσα σε λιγότερο από μια 15ετία ένδοξης καριέρας δημιούργησε έναν θρύλο που την ακολουθεί ως σήμερα.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

 

Με ένα όσκαρ από τρεις υποψηφιότητες, Έμι, BAFTA και τρεις Χρυσές Σφαίρες από δέκα υποψηφιότητες, η Φέι Ντάναγουεϊ ξεκίνησε από τις εκβολές του Καζάν και του Άρθουρ Πεν, βρήκε γρήγορα τον ρόλο της Μπόνι στο «Μπόνι και Κλάιντ», παρά τις αρχικές επιφυλάξεις του συμπρωταγωνιστή της και παραγωγού Γουόρεν Μπίτι και ο δρόμος άνοιξε. Με μια σειρά ρόλων που επευφημούσαν την ασυνήθιστη όσο και σαρωτική ομορφιά της, μια στόφα που θύμιζε μεγάλη κλασσική σταρ στην όψη αλλά πρόδιδε τη νευρωτική επιμέλεια του ρόλου όπως τον ήθελε η νέα γενιά της βιομηχανίας, η Ντάναγουεϊ κατάφερε και να δημιουργήσει τη φήμη της δύσκολης συνεργάτιδας, να κερδίσει τον σεβασμό του ανδρικού κατεστημένου και να αρθρώσει μια σοβαρή φιλμογραφία τουλάχιστον μέχρι τις αρχές του '80.

Από εκεί και μετά, ο αδυσώπητος χρόνος, η αδυναμία αποδοχής του (βλέπε παραμορφωτική πλαστική χειρουργική) αλλά και το απτόητο ταλέντο συνέθεσαν μια φιλμογραφία εντελώς άνιση και κάποτε εντελώς αναντίστοιχη του μεγέθους της, επιτρέποντας πάντως κάποια φωτεινά διαλείμματα να θυμίζουν τι στυλάτο, προσηλωμένο ερμηνευτικό δυναμό υπήρξε. Να είναι γερή.