Δημιουργώντας το Πλάσμα: Λαμπρό αφιέρωμα του Vanity Fair στον «Frankenstein» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο

Το νέο «πόνημα ζωής» του Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, που δεν έχουμε πάντως λόγο να μην πιστέψουμε πως πράγματι είναι, ο άνθρωπος φαίνεται γεννημένος καλλιτεχνικά από τα τέρατα της Universal, είναι μια από τις ηχηρότερες (και βραβευτικά) παραγωγές του φετινού Netflix και ήδη μια από τις πιο συζητημένες ταινίες του 2025.

Ο ντελ Τόρο ανασκευάζει για μια ακόμη φορά τον κόσμο της Μαίρη Σέλεϊ, που στην πραγματικότητα βέβαια οπτικά είναι ένας κόσμος που γεννήθηκε από τον Τζέιμς Γουέιλ, έπειτα από τον Τέρενς Φίσερ, εν συνεχεία από τον Τιμ Μπέρτον, οπωσδήποτε από τον Φράνσις Φορντ Κόπολα (άρα και ολίγο από τον Κένεθ Μπράνα του δικού του «Frankenstein» 31 χρόνια πριν) και, γιατί όχι, και από τον ίδιο τον ντελ Τόρο, τον Μεξικανό που παλεύει με τέρατα σε όλη του την καριέρα.

Ο Τζέικομπ Ελόρντι θα είναι το Πλάσμα στον βαρύ (και λόγω μέικ απ) ρόλο, διαισθητικά κάτι μας λέει ότι είναι μια σπουδαία επιλογή, έχει το ύψος, έχει τα σαγόνια, φαίνεται και διατεθειμένος να δουλέψει, δεν ήρθε να πουλήσει ύφος στην βιομηχανία. Από τη γενιά των νεότερων ζεν πρεμιέ αφήνουμε εδώ μερικά στοιχήματα.

Ο ντελ Τόρο έχει δομήσει την ιστορία του, σύμφωνα πάντα με το άρθρο και τις συνεντεύξεις του, τόσο πάνω στην θεματική του βιβλίου σχετικά με την αλόγιστη επιστήμη, όσο και πάνω στις δικές του εμμονές πάνω στις σχέσεις πατεράδων και γιων. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά ακούγονται και είναι χιλιοειπωμένα, ωστόσο όταν ένα έργο βρει τον τρόπο να αγγίξει τις χορδές είναι τόσο προαιώνια και κλασικά που σε πιάνουν από την αρχή. Είναι ο ντελ Τόρο αυτός που δραματουργικά έχει δώσει εχέγγυα; Δεν βάζουμε το χέρι στην Βίβλο, αλλά ανάλογα φαινόμενα είναι και στην αντίληψη του καθενός.

Στην ταινία παίζουν έξω από το δίδυμο Άιζακ/Ελόρντι (Βίκτωρ/Πλάσμα) οι Κρίστοφ Βαλτζ (έναν κακό κάνει πάλι, έναν έμπορο όπλων), η Μία Γκοθ (μυστηριωδώς ο ντελ Τόρο βλέπει σε αυτήν την «αιθέρια» Ελίζαμπεθ - μνηστή του Βίκτωρ) και ο μέγας Τσαρλς Ντανς, που παίζει τον Πατέρα του «Μοντέρνου Προμηθέα». Κανένας φόβος εδώ, πλην βέβαια του τι σενάριο υπάρχει να εξυπηρετηθεί.

Ο Μεξικανός οσκαρούχος έχει περάσει τα πάνδεινα για να το φέρει στη ζωή αυτό το έργο, παρόμοια με τον κεντρικό του χαρακτήρα ίσως, από τις εικόνες δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς μια επιμέλεια και μια αισθητική που κάνουν σκόνη το σύνηθες πανομοιότυπο του Netflix - αν και θα έλεγε κανείς θυμίζουν κάπως μια '90ς προσέγγιση Κόπολα και Έικο Ισιόκα στα Κοστούμια, πράγμα όχι τυχαίο αυτοστιγμεί τότε ξέραμε ότι είναι κλασικά.

Εδώ μπορείτε να βρείτε το μακροσκελές άρθρο του Vanity Fair που πραγματοποιεί την πρώτη λεπτομερή παρουσίαση της ταινίας λίγες εβδομάδες πριν την πρώτη της στην Βενετία. Με το καλό, fingers crossed!