Ας καθαρίσουμε, όσο γίνεται, τον ουρανίσκο μας από μια δύσκολη γενικώς κατάσταση των πραγμάτων, με ένα θαυμάσιο εισαγωγικό βίντεο δοκίμιο πάνω στο τι είναι και πώς συντάσσεται η ιστορία της 7ης Τέχνης.
Μια τέχνη ούτε 150 ετών, μια τέχνη που χωρίς να παλέψει ιδιαίτερα περιθωριοποίησε όλες τις άλλες τον περασμένο αιώνα. Μια τέχνη βέβαια που όπως όλες περνά τις κρίσεις, τους επαναπροσδιορισμούς της, την εξέλιξή της μέσα από αυτά που την συνθέτουν.
Η γοητεία του ακόλουθου δοκιμίου, δεν βρίσκεται μόνο στην εικόνα του, την απαρτισμένη από μια συρραφή μεγάλων στιγμών του σινεμά μας, ούτε στον καλογραμμένο, εμβριθή λόγο του. Βρίσκεται ίσως περισσότερο στην αισιοδοξία που απορρέει του ότι καταλαβαίνει ότι το σινεμά είναι μια μίξη τέχνης και τεχνολογίας που προχωρά τόσο μέσα από την εξέλιξη αυτών όσο και από το συμβάδισμα της σχέσης του θεατή με αυτό που παρακολουθεί.
Μπορεί πολλοί από εμάς να μιλούν για κρίση, όμως κινηματογραφίες όπως αυτές των ισόβια πολυσυλλεκτικών ΗΠΑ, της Ουγγαρίας, της Σενεγάλης, της Ταϊλάνδης, της Αιγύπτου, της Ρουμανίας, του Ιράν, αντιλέγουν. Το σινεμά είναι εδώ, όπως εδώ είναι οι άνθρωποι που θέλουν να εκφραστούν, που έχουν κάτι εκφράσουν, καθώς και αυτοί που εξακολουθούν να εννοούν την απόλυτη σημασία του να ακούς και να μαθαίνεις τι είναι αυτό που έχει να πει ο συνάνθρωπός σου. Μόνο έτσι πάμε καλύτερα - κι ας μην το έχουμε καταλάβει, κι απομακρυνόμαστε, δυστυχώς, διαρκώς από το να το καταλάβουμε κάποτε.