«Jaws», 50: Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ μιλά στο Deadline για ένα αριστούργημα κι έναν αριστοτέχνη
Ένας μελετηρός, πολύ ταλαντούχος, πολύ προικισμένος Στίβεν, μιλά για ΤΟΝ Στίβεν του σινεμά, όχι μόνο τιμώντας ένα έργο που κλείνοντας μισό αιώνα ζωής δείχνει ελκυστικότερο από ποτέ, αλλά και εγκωμιάζοντας τον δημιουργό του, τουλάχιστον, όσο του αρμόζει.
Στα 12 του ο Στίβεν Σόντερμπεργκ είδε τα «Σαγόνια του Καρχαρία», φρέσκα και ορθάνοιχτα για πρώτη φορά στς οθόνες του κόσμου. Έζησε τη λατρεία, τα ειστήρια, την γένεση του Μύθου, του τρόμου της αποφυγής του μπάνιου στη θάλασσα, την γενικευμένη δαιμονοποίηση. Μεγάλωσε ο δημιουργός μέσα του, ανατράφηκε και ο κριτικός που κάθε δημιουργός πρέπει να ταΐζει προσεκτικά, κατάλαβε και αυτό που οι πιο πολλοί από εμάς καταλαβαίνουμε βλέποντας αυτό το έργο μέσα στον χρόνο. Τιμά εμάς, τιμά τον ίδιο, τιμά πάνω απ' όλους την συνεισφορά του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ότι πολλά από τα λόγια του είναι πάγια εδώ και χρόνια και τα δικά μας. Κοινή λογική, εδώ που τα λέμε...
Στην συνέντευξη ο Σόντερμπεργκ ξεμένει από υπερθετικά, αλλά όχι υπό την μορφή κουραστικής επιθετολογίας. Περιγράφει, διερωτάται, απορεί κανονικά με το ταλέντο αυτού του ανθρώπου, «που τον παίρνουμε για δεδομένο», όπως λέει, για τις επιλογές που έκανε, για την αντοχή που επέδειξε, για το πόσο νεαρός ήταν όταν τα κατάφερε όλα αυτά.
Αν πρέπει να διαλέξω ένα (+1, οκ) εδάφιο θα ήταν προφανώς η κολοσσιαία επιλογή δημιουργίας μιας περιπέτειας που καταλαβαίνει στα σωθικά της όχι μόνο την χαρακτηρολογία, όχι μόνο το υπό-κείμενο, ούτε απλά την δράση πάνω στην φαντασία του αόρατου. Η επιλογή της 9λεπτης σκηνής που κορυφώνεται στον μονόλογο του Ρόμπερτ Σο, στο σημείο που γίνεται, με τον τρόπο που σκηνοθετείται, είναι ένα πραγματικό έπος κατανόησης της έννοιας του ρυθμού, της αναπνοής του δράματος, της τόνωσής του και, πρωτίστως, του τόνου που το θεμελιώνει ως κάτι πολύ διαφορετικο και ανώτερο μιας απλής ιστορίας κυνηγιού ενός λευκού καρχαρία.
Το +1 δεν μπορεί παρά να είναι η υπόκλιση στον Στίβεν Σπίλμπεργκ, τις περίφημες «διπλές» χρονιές του (άλλοι θα πήγαιναν στο νοσοκομείο από κούραση με μία από δαύτες, λέει ο Σόντερμπεργκ), το ότι είναι ένας γεννημένος filmmaker, ένας παροιμιωδώς απλός άνθρωπος που χωρίς επιτηδεύσεις παραδίδει διαρκώς έργα στο υψηλότατο επίπεδο.
Ευχαριστούμε Στίβεν Σόντερμπεργκ, μας κάλυψες.
Διαβάστε, αν θέλετε, την συνέντευξη εδώ, ποτέ δεν είναι αργά να εννοηθεί ένα φαινόμενο σαν και του Σπίλμπεργκ, είναι άφθονη η τύχη μας που είναι ακόμα εδώ (και ετοιμάζει ταινία).