Ο Χανς Ζίμερ εξυμνεί την μουσική του Τζον Γουίλιαμς για «Τα Σαγόνια του Καρχαρία»

Για την δουλειά του Τζον Γουίλιαμς στην κλασική ταινία του 1975 κάθε ενδιαφερόμενος θεατής/ακροατής γνωρίζει ότι έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλά, όχι όμως και δυσανάλογα πολλά της σημασίας του. Σημασίας που δεν είναι μόνο λόγια, καθώς μέσα στην δουλειά που παραδίδει ο Γουίλιαμς συναντιούνται συμφωνικές εποχές και, κατά μία έννοια, ανακεφαλαιώνονται, αλλά και έξοχα λαϊκή. Εξαιρώντας ίσως ένα μέρος μιας σύγχρονης εποχής που ίσως δεν αναγνωρίζει καν πλέον τους ήχους της ορχήστρας, κάθε άνθρωπος με μουσική διάθεση απολαμβάνει το score αυτό, γιορτάζει αυτό που ο χρόνος και η αποτελεσματικότητα της ταινίας επισυνάπτει στις νότες του. Με άλλα λόγια, κολυμπάμε και κάνουμε ντααααα-νταν από μέσα (ή απ' έξω) μας και χαμογελάμε.

Ο Ζίμερ μιλά για το πόσο λειτουργικό είναι το score, για το πώς συνδυάζεται η λογική Χέρμαν στο «Ψυχώ» με το ορχηστρικό δράμα της Σκυθικής Σουίτας του Προκόβιεφ (ενδιαφέρων συλλογισμός, σε άλλο Ρώσο θα έλεγα πάει το μυαλό), για την «παράξενη αλχημεία των ημιτονίων», για την τόσο κοντινή διαδοχή των Μι και Φα που μοιάζει να δημιουργεί ένα είδος σύγκρουσης, για την αίσθηση ότι «ακούς τα πιστόνια μιας μηχανής» - κάτι που συνάδει κιόλας με την φονική μηχανή του έργου.

Και βέβαια ο φίλος μας ο Χανς ο Ζίμερ δεν παραλείπει να αναφερθεί στο κομμάτι της σύνθεσης του Γουίλιαμς που δεν παίρνει ανάλογο credit στην λαϊκή συνείδηση (αλλά χαρίζει Όσκαρ εδώ που τα λέμε - άλλοτε τουλάχιστον) και δεν είναι άλλο από την σουίτα, εκεί που ο Γουίλιαμς ξεδιπλώνει την ορχήστρα σε όλο της το μεγαλείο. «Είναι μια ασυνήθιστη ορχηστρική περιπέτεια, μια σχεδόν Μπαχική σύνθεση που συμπλέκει την μάχη των τριών χαρακτήρων με την πρωτεϊκή ισχύ του καρχαρία. Υπηρετεί την ταινία τέλεια. Άνθρωπος εναντίον Μηχανής, δύο θέματα που συγκρούονται, αυτό που αγαπώ στον Τζον. Γράφει πάντα κάτι υψηλής ποιότητας. Κάνει την ταινία πιο σοφιστικέ.» 

Σωστά όλα, κι άλλα τόσα να έλεγε πάλι σωστά θα ήταν.