Ο Στίβεν Γκρέιαμ και ο απόηχος της «Εφηβείας» σε cover story του Variety

Είναι κανείς, άραγε, αισιόδοξος μιλώντας για «σειρά που ταρακούνησε τα νερά»; Έξω γίνεται χαλασμός με βιαιοπραγίες εφήβων, πολιτικές σε όλο τον κόσμο καταλαβαίνουν ότι αργά ή γρήγορά το πρόβλημα θα βρει τις χώρες που διοικούν, η χρεωκοπημένη οικογένεια θα είναι ανάμεσα σε θανάσιμο κανάκεμα και ολέθρια αποποίηση συναισθήματος, πολλοί γνωρίζουν ότι το πρόβλημα πηγαίνει τόσο βαθιά που να είναι άλυτο, για ποια αναδευμένα ύδατα συζητάμε;

Η ελπίδα μιλάει, ίσως άστοχα. Και το ότι για μια φορά, για μια σπανιότατη φορά, η Ψυχαγωγία αποφάσισε να φτιάξει κάτι, να το καταφέρει με αισθητική πληρότητα και ταυτόχρονα, μέσω μιας σατανικής πλατφόρμας έστω, να φτάσει στο Νο. 1 της δημοφιλίας και στις 93 χώρες που εκπέμπει το Netflix (κι έχει τοπ-10). Σινεμά ή τηλεοπτική σειρά, κοινωνικού προβληματισμού, που γίνεται blockbuster. Ναι αμέ, γιατί όχι. Κάποιος θα έλεγε γιατί να μην βγει και μια εκδοχή του, ή όπως είναι, στις αίθουσες; Γιατί το σινεμά έχασε μια τέτοια ευκαιρία; Οι γονείς, και τα παιδιά τους, και όλοι οι λοιποί, να αλληλοαντικρύζονται στο τέλος της θα πρέπει να ήταν μια κοινωνική, κοινοτική εμπειρία.

Ο Γκρέιαμ στο Variety είναι αυτός ο ωραίος, εντελώς προσγειωμένος νέος τύπος «σταρ» (καλύτερα: καλλιτεχνικής διασημότητας), που μιλάει όπως όλοι, βιώνει όπως όλοι, έχει μια οικογένεια που παλεύει με την γυναίκα του να την κάνει να λειτουργήσει και, ως καλλιτέχνης πια, είχε μια καλή ιδέα. Γιατί δεν φτιάχνουμε μια ιστορία εφηβικής βίας στην οποία ούτε για το θύμα θα μάθουμε, ούτε οι συνθήκες του σπιτιού του θύτη είναι κραυγαλέα προβληματικές. Γιατί, εν τέλει, δεν φτιάχνουμε μια ιστορία απολύτως αληθινή, στην οποία μόνο τα μονοπλάνα θα στεριώνουν κατηγορίες μυθοπλασίας; (Η ζωή δεν είναι μονοπλάνο, αντίθετα έχει υπερβολικά πολύ μοντάζ.) Και το έκανε. Και θριάμβευσε.

Θέλει να κάνει συνέχεια στην «Εφηβεία»; Είναι φυσιολογικά διστακτικός και πρακτικά δεν απαντά. Έχουν πέσει ιδέες στο τραπέζι, υπάρχει και η λογική της «άλλης πλευράς», δηλαδή του θύματος (αυτή θα ήταν μια φοβερά επικίνδυνη επιλογή, εξόχως ενδιαφέρουσα), όμως διακρίνεις την επιφύλαξη.

Είναι φυσικό ο άνθρωπος, κιόλας, να θέλει να χωνέψει τι συνέβη, να μεταβολίσει μια εμπειρία γυρισμάτων που όπως τα λέει ήταν ακριβώς το αντίθετο του θέματος. Ειδικά για την τελική λήψη και την τελική σκηνή, στην οποία κι ο ίδιος ακόμα πνίγεται από την συγκίνηση, αξίζει να διαβάσετε στο cover story του Variety. Αναφέρουμε τούτο: «Ήταν η τελευταία μέρα του γυρίσματος. Ήταν μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα. Τελική λήψη. [...] Ανοίγω την πόρτα. Καταλαβαίνω που είναι η κάμερα, γυρνάω και βλέπω στο δωμάτιο να μου έχουν τοποθετήσει [σ.σ. ο σκηνοθέτης και η γυναίκα του Γκρέιαμ] σημειώματα και φωτογραφίες από τα παιδιά μας 'σ' αγαπάμε μπαμπά', 'είμαστε περήφανοι για σένα'. Κι από μέσα μου είμαι 'μην κλάψεις, μην κλάψεις, ο Έντι δεν κλαίει'. Και μετά έσκασα και όλο το συναίσθημα βγήκε.» 

Ολόκληρο το άρθρο του Variety εδώ.